شناسایی اختلال‌های زبان، خواه پنهان یا آشکار، فعالیتی چند رشته‌ای است و به تخصص‌ها و افراد مختلف نیاز دارد.

حذف برنامه‌های نظارتی و مراقبتی بدون هیچ طرح جایگزین، برای شناسایی کودکان مبتلا به اختلال رشد زبانی از طریق آموزش والدین، پیامدهای زیانباری دارد.

هنگامی که قرار است کاری سرسری و عجولانه انجام گیرد و امکان دارد با پیامدهای نامناسبی همراه شود، بهتر است آن کار بطور کلی انجام نشود.

با بزرگ‌تر شدن کودک، محتوی گفتار مادر تغییر می‌کند بگونه‌ای که بیانگر علائق کودک در محیط پیرامون او باشد و بتواند آن‌ها را گسترش دهد.

آسیب شناسان زبان و گفتار باید بطور رسمی و جدی به مساله پیشگیری توجه نشان دهند و بدین ترتیب در جلوگیری از بروز اختلال فعالانه اقدام کنند.

اگر بخواهیم اقدامات پیش‌گیرانه رشد و تداوم یابد آسیب‌شناسان زبان و گفتار باید راه‌هایی بیابند که بر کار نظام‌های ناظر بر مراقبت‌های بهداشتی و آموزشی تاثیر گذار باشند.

اگر والدین استفاده از کتاب‌های ساده را آغاز بکنند، کودکان در پی یافتن کتاب‌های بیشتری خواهند بود.

شرکت در کتابخوانی همراه با کودک برای بزرگسالان نیز لذتبخش است.

در حالی که عوامل پزشکی و محیطی خاص می‌تواند کودک را در معرض خطر ابتلا به اختلال زبان قرار دهد، این عوامل بخودی خود قابل شناسایی نیستند.

بررسی موارد اختلال در خانواده‌ها مفید است، اما عوامل محیطی دیگری وجود دارد که در طی نسل‌ها بر خانواده تاثیر می‌گذارد و سبب می‌شود این موارد پوشیده بماند.