هنگامی که یونانیان به زیبایی اشاره می‌کردند، تقریبا فقط به زیبایی اخلاقی می‌پرداختند تا به زیبایی زیباشناختی.

جدای از فن شعر، ارسطو در آثاری که به موضوعات دیگر نیز اختصاص داده بود، درباره زیباشناسی اظهارنظر کرده است.

سوفسطائیان عمدتا به مسائل مربوط به اخلاق، حقوق، دین و همچنین هنر می‌پرداختند. مطالعات و بررسی‌های آن‌ها نه تنها از موضوع، بلکه از روش تجربی‌‌شان متمایز بود.

افلاطون می‌نویسد «اگر چیزی وجود داشته باشد که زندگی به خاطر آن بیارزد، آن نظاره زیبایی است».

چند تن از سوفسطائیان درباره رابطه میان هنر و زیبایی و همچنین لذت و سودمندی ابراز عقیده کردند. رابطه میان استعداد و هنر رابطه‌ای بود که سوفسطائیان و دموکریتوس آن را مورد بحث قرار دادند.

دامون و افلاطون طرفداران آتنی فیثاغورث گرایی بودند. اما در عین حال نماینده فرهنگ و فلسفه متفاوت و مخالف آیونی نیز بودند.

از آنجایی که فیلسوفان در آغاز به مسائل مربوط به طبیعت پرداختند، درباره مسائل زیباشناختی اظهار نظری نمی‌کردند.

فیثاغورثی‌ها از زیباشناسی به عنوان یک علم مستقل تصوری نداشتند. در نظر آنها هارمونی خصوصیتی از جهان است و آنها در چهارچوب جهان شناسی بدان می اندیشیدند.

اصل بنیادین فیثاغورثیان در رابطه با قدرت تأثیر موسیقی، ریشه در دین یونانی، یا به عبارت دقیق تر، ریشه در باورهای اورفئهای داشت.

با آغاز قرن پنجم، فرهنگ یونانی در دو جهت توسعه یافت، یکی از آنها توسط دریسیها و دیگری توسط أیونیها تداوم پیدا کرد.