نظریه هنر فلوطین، به ویژه در مورد نقاشی، قرن ها باقی ماند و به عنصر اساسی زیباشناسی قرون میانه تبدیل شد.

دگرگونی هایی که هنرهای تجسمی در دوره یونانی گرایی به خود دید، خاستگاه های متعدد و ویژگی ‌های گوناگونی داشت.

چیزی را که قدما «معماری» می نامیدند در واقع مجموعه ای از دانش فنی بود که ساختمان سازی، ساعت سازی، ماشین سازی و کشتی سازی را در برمی گرفت.

در یونان دموکراتیک، جایی که هر شهروندی در امور همگانی دارای حق تصمیم‌گیری بود، همه می‌خواستند مخاطبانشان را اقناع کرده و اندیشه و فکر خود را به کرسی بنشانند.

زیباشناسی دوره یونانی‌گرای رومی منحصرا دستاورد فیلسوفان نبود، بلکه محققین و هنرمندان نیز در آن نقش داشتند.

از همان آغاز فلسفه اپیکوری بر دو نظریه صحه گذاشته بود، نظریه‌ای که هر چیزی را صرفا از نقطه نظر تمایلات فایده باور می‌نگریست و برای زیباشناسی مضر بود.

شکاکان معتقد بودند که شعر نفع اندکی دارد و حتی زیان‌بار است، زیرا داستان‌هایش ذهن را آشفته می‌سازد.

سکستوس می‌گفت اگر اصوات موجود نباشند، موسیقی نیز وجود نخواهد داشت و در واقع، هیچ صوتی وجود ندارد.

آگاهی و دانش ما از مطالب زیباشناختی پانایتیوس و پوسیدونیوس رهبران مکتب رواقی میانه، جسته و گریخته است، اما این مسئله نشان می‌دهد که علاقه آن‌ها به زیباشناسی گسترده‌تر از علاقه فلاسفه رواقی بوده است.

قابلیت ادراک، شرط یکپارچگی و وحدت اثر هنری است. ارسطو مثل اکثر یونانی‌ها معتقد بود که وحدت، علت بیشترین خوشنودی در هنر است.