رومی‌ها نه تنها علاقه خاصی به موسیقی نداشتند، استعداد ویژه‌ای نیز در آن از خود نشان ندادند.

تحلیل «اخلاقی» که منحصربفردترین ویژگی در نظریه یونانی موسیقی است، به شکل یک نظریه متافیزیکی و رمزآلود در میان فیثاغورثیان ایجاد و تنظیم شد.

زیبایی می‌تواند به چند روش تقسیم شود یعنی به زیبایی طبیعت و زیبایی هنر.

آریستوکسنوس با دو دیدگاه متضاد درباره موسیقی مواجه بود، یکی معتقد بود که موسیقی قدرتی اخلاقی است، در حالی که دیگری مدعی بود که تنها گوش را غلغلک می‌دهد.

رومی‌ها در دوران قدیم تاریخشان به ادبیات توجه اندکی نشان می‌دادند و تا قرن اول پیش از میلاد اثری با اهمیت خلق نکردند.

به نظر سیسرو تقلید نه تنها چیزی غیر از حقیقت است، بلکه از برخی جهات با آن متضاد نیز می باشد.

ادبیات دوره یونانی‌گرایی چندین ویژگی خاص داشت. مهم‌ترین آن‌ها این بود که نویسندگان و پدیدآورندگان آن‌ها فرهیختگانی بودند که نظریه‌های ادبی یا فلسفی را مطالعه می‌کردند.

زیباشناسی دوره یونانی‌گرای رومی منحصرا دستاورد فیلسوفان نبود، بلکه محققین و هنرمندان نیز در آن نقش داشتند.

اپیکوری از وجود، تفسیری ماتریالیستی، از کنش، تفسیری هدونیستی و از دانش، تفسیری احساس باور ارائه می‌داد.

مانند افلاطون و ارسطو، رواقیون معتقد بودند که زیبایی فی نفسه ارزشمند است.