دیون بر اساس دلایلی که ارائه داده است دریافت که وظیفه مجسمه ساز دشوارتر از وظیفه شاعر است.

در تفسیر رواقیون، وظیفه شعر از وظیفه دانش اصلا متفاوت نیست، چنین نگرشی را یونانیان باستان نیز اتخاذ کرده بودند.

فیثاغورثیان «تقلید» را به مفهوم تقلید بازیگر می‌دانستند؛ دموکریتوس آن را به مفهوم تقلید یک شاگرد از استاد. تنها افلاطون بود که آن را به معنای تقلید یک کپی کار از یک الگو و مدل می‌فهمید.

تنها محاسبه و اندازه می‌تواند درستی و دقت هنر را تضمین کند. این عنصر افلاطونی، میراثی فیثاغورثی بود.

افلاطون بیشترین تاکید را بر تضاد میان شعر و هنر داشت؛ اما او خود همزمان این تضادها را متزلزل کرد.

یونانیان تجربه زیباشناختی را همچون آفرینش هنری میدانستند و آن را از انواع دیگر آفرینش‌ها و تولیدات انسان دارای تفاوتی اساسی نمی‌دیدند

سولون شاعران را متهم میکرد که حقیقت را نمی گویند و از خودشان چیزی را جعل میکنند و در نتیجه دروغ می‌گویند.

ویژگی کلی اندیشه‌های هومر درباره شعر اینست که در آن نشانه‌ای از حضور یک درک هنری خود سامان و مستقل وجود ندارد.

کسی را تصور کنید که در دل و روحش زخم و غمی تازه دارد. اگر یک شاعر یا آوازخوان.. شکوه انسان‌های گذشته و خدایان مقدس را برای او بسراید.

فلسفه نقش بارز شعر را در زندگی روشنفکری عهده دار شد. مسائل اساسی حیات انسانی که علتی برای خلق تراژدی گشتند، اکنون علتی برای فراموشی آن بودند.