افلاطون می‌نویسد «اگر چیزی وجود داشته باشد که زندگی به خاطر آن بیارزد، آن نظاره زیبایی است».

نظریه نسبیت هنر و زیبایی در ارتباط تنگاتنگ با فلسفه کلی سوفسطائیان بود؛ اما ملک طلق آن‌ها نبود، بلکه در آراء کستوفانس، یکی از اولین فیلسوفان، نیز ظاهر شده است.

مشکل اصلی دیدگاه‌های سقراط در این حقیقت نهفته است که او چیزی ننوشته و کسانی که مانند کستوفون و افلاطون درباره او مطالبی را نوشته‌اند، اطلاعات ضد و نقیضی را ارائه داده‌اند.

سقراط فکر می‌کرد که نقاشی و مجسمه سازی یک ویژگی تقلیدی و بازنمودی دارند که آن‌ها را از هنرهای دیگر متمایز می‌سازد.

کسنوفون در تائید گفته استادش (سقراط) مدعی شد که زیبایی اشیاء به هدفی که دارند مربوط است و بدن انسان و حیوان در صورتی زیباست که طبیعت آن‌ها را به صورت مناسبی خلق کرده باشد.

چند تن از سوفسطائیان درباره رابطه میان هنر و زیبایی و همچنین لذت و سودمندی ابراز عقیده کردند. رابطه میان استعداد و هنر رابطه‌ای بود که سوفسطائیان و دموکریتوس آن را مورد بحث قرار دادند.

دامون و افلاطون طرفداران آتنی فیثاغورث گرایی بودند. اما در عین حال نماینده فرهنگ و فلسفه متفاوت و مخالف آیونی نیز بودند.

دموکریتوس که در میان فیلسوفان باستان از عمیق‌ترین ذهنیت علمی برخوردار بود، و در زمینه پژوهش تاریخی نیز فعالیت می‌کرد، می‌گوید، موسیقی تاریخی نو دارد.

در هنر کلاسیک یونانیان فرض بر این است که برای هر اثر، قانون وجود دارد، به عبارت دیگر فرمی که هنرمند بدان متعهد است.

معماران یونانی از انحراف خط مستقیم هم پا را فراتر نهادند. آنها خطوطی را که انتظار می‌رفت خطوط مستقیم باشند، کج می‌کردند.