در اغلب موارد، فرد به دنبال رویاها و کابوس‌های مرتبط با رویداد آسیب زا، درباره‌ی افکار و احساسات ناشی از آنها، دل مشغولی ذهنی پیدا می کند.

درمانگر برای چالش با این باورها می پرسد که آیا تداوم توجه به تهدید واقعا می تواند از وقوع رویداد آسیب زا پیش گیری کند. به ویژه، بیمار چگونه دقیقا می فهمد که مراقب کدام خطر قبل از وقوع آن باشد؟

درمانگر باید سایر اشکال ظریف نشخوار فکری یا فرایندهای درجاماندگی مشابه را که ممکن است در طول درمان نادیده گرفته شده یا اخیرا به وجود آمده باشند، مورد بررسی قرار دهد.