داستان کوتاه
امام خميني (ره) در پرتو ايمان به خدا و ياد او، از چنان آرامش قلبي برخوردار بود كه شرايط گوناگون و متضادي چون مصيبت هاي بزرگ و يا خوشي ها و پيروزي ها، هرگز ايشان را هيجان زده نمي‌كرد و حتي بر كار و برنامه هاي روزانه ايشان نيز تأثيري نمي گذاشت. بدين گونه بود كه معظم له در هيچ شرايطي، كنترل خويش را از دست نمي داد و نظم دقيقي كه در كارهايش داشت به هم نمي خورد.
امام (ره) نه تنها در مسائل كلي و اساسي، دقيق و جدي بود، بلكه در ريزترين مسائل و ظريف ترين آداب نيز همان دقت و تعبّد را داشت. حتي در مسائل و آدابي كه در نظر بسياري از دين‌داران مورد غفلت قرار مي گرفت.
روزي يك نفر تعدادي قرآن به قطع كوچك كه تنها داراي چند عدد سوره بود آورد تا امام امضاء كند و براي رزمندگان جبهه هديه ببرد. چون تعداد زياد بود گفتيم اين كار وقت امام را مي‌گيرد و باعث زحمت معظم له مي شود. آن شخص بسنده كرد كه قرآن ها به دست امام برسد و به اصطلاح٬ به دست ايشان تبرك شود. او گفت: همين كه قرآن ها با دست امام لمس شده باشد براي بچه هاي جبهه بسيار خوشحال كننده است.
ما نيز پذيرفتيم و قرآن ها را كه در يك پاكت بزرگ بود، نزد امام برديم. در پايان كار كه مي خواستيم از خدمت امام برگرديم يكي از آقايان پاكت محتوي قرآن ها را برداشت و به طرف دست حضرت امام برد. معظم له به گمان آنكه طبق معمول گاهي نبات و امثال آن را براي تبرك مي برديم، دستشان را جلو آوردند. وقتي چشمشان به داخل پاكت افتاد٬ فرمود: چيست؟ به عرض رسيد: اينها قرآن هايي است كه شامل چند سوره است٬ خواسته اند كه براي رزمندگان جبهه تبرك شود.
امام كه هميشه حركاتشان كاملا آرام و معتدل بود، ناگهان به طور بي سابقه و با شتاب دستش را عقب كشيد و با لحني تند و سرزنش كننده فرمود: من قرآن را تبرك كنم؟ اين چه كارهايي است كه مي كنيد؟!
درباره قرآن نكته جالب ديگري از امام به طور مكرر ديده ام اينكه، گاهي به دلايلي٬ قرآن هايي را در كيف دستي در محضر امام مي برديم. در دفعه‌هاي اول اتفاق افتاد بدون توجه٬ قرآن را با چيزهايي ديگر از كيف بيرون آورده٬ روي زمين مي گذاشتيم. امام كه مراقب بود مي گفت: قرآن را روي زمين نگذاريد. بلافاصله دستش را جلو آورده آن را مي گرفت و روي ميزي كه در كنارشان بود قرار مي داد. پس از آن متوجه شديم چون خود حضرت امام روي صندلي نشسته٬ نمي خواهد قرآن روي زمين باشد؛ در نتيجه قرآن در جايي كه پايين تر از محل نشستن ما است قرار نگيرد.
يك بار نيز همه ديدند حضرت امام (ره) در يك مراسم ملاقات در حسينيه جماران، به طور استثنايي، به جاي آنكه در جايگاه، روي صندلي بنشيند ( با آنكه صندلي مانند هميشه آماده بود) روي زمين نشست، اين همان روزي بود كه برندگان مسابقه قرائت قرآن آمده بودند و قرار بود در آن جلسه چند آيه تلاوت شود. (1)
www.irc.ir
امام خميني (ره) در پرتو ايمان به خدا و ياد او، از چنان آرامش قلبي برخوردار بود كه شرايط گوناگون و متضادي چون مصيبت هاي بزرگ و يا خوشي ها و پيروزي ها، هرگز ايشان را هيجان زده نمي‌كرد و حتي بر كار و برنامه هاي روزانه ايشان نيز تأثيري نمي گذاشت. بدين گونه بود كه معظم له در هيچ شرايطي، كنترل خويش را از دست نمي داد و نظم دقيقي كه در كارهايش داشت به هم نمي خورد.
امام (ره) نه تنها در مسائل كلي و اساسي، دقيق و جدي بود، بلكه در ريزترين مسائل و ظريف ترين آداب نيز همان دقت و تعبّد را داشت. حتي در مسائل و آدابي كه در نظر بسياري از دين‌داران مورد غفلت قرار مي گرفت.
روزي يك نفر تعدادي قرآن به قطع كوچك كه تنها داراي چند عدد سوره بود آورد تا امام امضاء كند و براي رزمندگان جبهه هديه ببرد. چون تعداد زياد بود گفتيم اين كار وقت امام را مي‌گيرد و باعث زحمت معظم له مي شود. آن شخص بسنده كرد كه قرآن ها به دست امام برسد و به اصطلاح٬ به دست ايشان تبرك شود. او گفت: همين كه قرآن ها با دست امام لمس شده باشد براي بچه هاي جبهه بسيار خوشحال كننده است.
ما نيز پذيرفتيم و قرآن ها را كه در يك پاكت بزرگ بود، نزد امام برديم. در پايان كار كه مي خواستيم از خدمت امام برگرديم يكي از آقايان پاكت محتوي قرآن ها را برداشت و به طرف دست حضرت امام برد. معظم له به گمان آنكه طبق معمول گاهي نبات و امثال آن را براي تبرك مي برديم، دستشان را جلو آوردند. وقتي چشمشان به داخل پاكت افتاد٬ فرمود: چيست؟ به عرض رسيد: اينها قرآن هايي است كه شامل چند سوره است٬ خواسته اند كه براي رزمندگان جبهه تبرك شود.
امام كه هميشه حركاتشان كاملا آرام و معتدل بود، ناگهان به طور بي سابقه و با شتاب دستش را عقب كشيد و با لحني تند و سرزنش كننده فرمود: من قرآن را تبرك كنم؟ اين چه كارهايي است كه مي كنيد؟!
درباره قرآن نكته جالب ديگري از امام به طور مكرر ديده ام اينكه، گاهي به دلايلي٬ قرآن هايي را در كيف دستي در محضر امام مي برديم. در دفعه‌هاي اول اتفاق افتاد بدون توجه٬ قرآن را با چيزهايي ديگر از كيف بيرون آورده٬ روي زمين مي گذاشتيم. امام كه مراقب بود مي گفت: قرآن را روي زمين نگذاريد. بلافاصله دستش را جلو آورده آن را مي گرفت و روي ميزي كه در كنارشان بود قرار مي داد. پس از آن متوجه شديم چون خود حضرت امام روي صندلي نشسته٬ نمي خواهد قرآن روي زمين باشد؛ در نتيجه قرآن در جايي كه پايين تر از محل نشستن ما است قرار نگيرد.
يك بار نيز همه ديدند حضرت امام (ره) در يك مراسم ملاقات در حسينيه جماران، به طور استثنايي، به جاي آنكه در جايگاه، روي صندلي بنشيند ( با آنكه صندلي مانند هميشه آماده بود) روي زمين نشست، اين همان روزي بود كه برندگان مسابقه قرائت قرآن آمده بودند و قرار بود در آن جلسه چند آيه تلاوت شود. (1)
پي‌نوشت‌ها:
1. سرگذشت هاي ويژه امام خميني(ره)، ج 5.
منبع مقاله :www.irc.ir
/ج
