نمونه هايى ازفضائل وسيره فردى امام حسين (علیه السلام)

احسان به قدر معرفت و بينش :

روزى يك نفر از اعراب بيابان محضر حضرت حسين (علیه السلام) آمد و گفت: يابن رسول الله به يك خون بهاى كامل ضامن شده و از پرداخت آن عاجز شده ‏ام ، پيش خود گفتم: بروم مشكل خود را پيش بزرگوارترين مردم مطرح كنم و از او كمك بطلبم و از اهل بيت رسول الله، اصيل‏تر و بزرگوارتر نيافتم، لذا مشكل خودم را محضر شما آورده ‏ام.
امام (علیه السلام) فرمود: اى برادر عرب سه مسأله از تو خواهم پرسيد اگر از يكى جواب بدهى يك سوم مال را به تو خواهم داد و اگر از دو مسأله جواب دادى دو سوم مال و در صورت جواب به هر سه مسأله، همه خون بها را به تو خواهم داد.
اعرابى گفت: يابن رسول الله (ص) آيا مثل تو از مثل من مى ‏پرسد حال آنكه تو از اهل علم و شرف هستى؟
امام (علیه السلام) فرمود: بلى از جدم رسول خدا (ص) شنيدم، مى ‏فرمود: «المعروف بقدر المعرفة» احسان به اندازه معرفت بايد باشد.
اعرابى گفت: حالا كه اين طور است بپرسيد اگر توانستم جواب مى ‏دهم وگرنه از شما مى ‏آموزم و لاقوة الا بالله.
امام (علیه السلام) فرمود: «أَىّ الاعمالِ أفضل؟»كدام عمل از همه اعمال افضل است؟ اعرابى جواب داد: «الايمان بالله» ايمان به خدا، امام فرمود: «فما النجاة من المهلكة؟» نجات از هلاكت كدام است؟ جواب داد: «الثقة بالله» اعتماد به خدا.
امام (علیه السلام) فرمود: كدام چيز مرد را زينت مى ‏دهد؟
«فما يزيّن الرجل» گفت: علم كه توأم با حلم باشد.
فرمود: اگر آن نباشد كدام چيز زينت است؟
گفت: مال كه توأم با مروت و مردانگى باشد.
فرمود: اگر آن هم نباشد، كدام چيز زينت مرد است؟
جواب داد: فقر توأم با صبر و خويشتن دارى.
فرمود: اگر آن هم نباشد، ديگر چه چيز زينت انسان است ؟
جواب داد: صاعقه ‏اى كه از آسمان بيافتد و او را بسوزاند، كه او به اين صاعقه اهل است .
حضرت خنديد و كيسه ‏اى به اعرابى داد كه هزار دينار در آن بود، و انگشتر مباركش را نيز به او داد كه نگين آن به دويست درهم مى ‏ارزيد، فرمود: دينارها را به طلبكاران خود بده، انگشتر را نيز صرف مخارج خودت بكن. اعرابى آنها را گرفت و اين آيه را خواند: «الله اعلم حيث يجعل رسالته» (1)

دست بخشش گر :

يك نفر عرب بيابانى داخل مدينه شد و گفت: بزرگوارترين كس در اين شهر كيست؟ او را به امام حسين صلوات الله عليه دلالت كردند، عرب داخل مسجد شد، ديد ابا عبدالله (علیه السلام) نماز مى ‏خواند، او در مقابل حضرت ايستاد و چنين گفت:
هر كه امروز تو را اميد دارد و حلقه در تو را حركت دهد، نااميد نمى ‏شود، تو اهل بخشش و اهل اعتمادى، پدرت على (علیه السلام) قاتل فاسقان بود اگر دين اسلام توسط گذشتگان شما عرضه نمى ‏شد، جهنم ما را احاطه مى ‏كرد.
امام (علیه السلام) با شنيدن اشعار او دانست كه انتظار كمك و مساعدت دارد، لذا به قنبر فرمودند: از مال حجاز چيزى مانده است؟ گفت: چهارهزار دينار مانده، فرمود: آنها را بياور كسى كه از ما سزاوارتر است آمده است آنگاه دو تا برد (لباس) خود را بيرون آورد، پولها را در آن پيچيد و از لاى دو آنها را بيرون آورد و به اعرابى داد، زيرا كه از او شرم مى ‏كرد و چنين فرمود:
بگير اين پولها را، من از تو اعتذار مى ‏كنم، بدان كه من به تو دلسوز و مهربانم، اگر در زندگى امروز، عصاى حكومت در دست ما بود، آسمان بخشش ما بر تو بسيار مى ‏باريد، ليكن حوادث روزگار كارها را عوض مى ‏كند، دست من از احسان كوتاه است .
اعرابى پولها را گرفت و گريست، امام فرمود: گويا عطاى ما را كم حساب كردى؟ گفت: نه، علت گريه ‏ام آنست كه چگونه مرگ اين بخششگر را از بين خواهد برد. (2)

در خانه فقراء :

عبدالرحمن خزاعى نقل مى ‏كند روز عاشورا در پشت جناره پاك امام حسين (علیه السلام) زخمى ديده شد كه زخم سلاح نبود، از امام زين ‏العابدين (علیه السلام) از علت آن پرسيدند، فرمود:
«هذا مما كان يحمل الجراب على ظهره الى منازل الارامل و اليتامى و المساكين» (3)
يعنى اين زخم اثر انبانهاست كه پدرم صلوات الله عليه بر دوش مى‏گرفت و به خانه بيوه زنان، يتيمان و فقرا، طعام مى‏برد، آرى انسانها كامل و برگزيدگان خدا چنين بوده‏اند.

پى نوشتها:

1- ناگفته نماند: شيخ مفيد در ارشاد امام سجاد (علیه السلام) را على اكبر فرموده و على بن الحسين (على اكبر مشهور) را كه در كربلا شهيد شد على بن الحسين الاصغر گفته است، مرحوم سيد محسن امين صاحب اعيان الشيعه براى آن حضرت شش پسر و سه دختر گفته است و نيز گويد: مشهور آن است كه: شهيد كربلا على اكبر بود. و امام سجاد (علیه السلام) على اصغر، سيره ائمه ج 3 ص 49.
2- بحار ج 44 ص 196.
3- مناقب ابن شهر آشوب ج 4 ص .66 بحار ج 44 ص 190.
4- بحار ج 44 ص 190.