بركات وجودي امام غايب عليه السلام (اميد بخشي)
منبع: تنهاراه
سوّم: اميد بخشي
يکي از نام‌هاي خداوند «يا مُنتَهَی الرَّجايا»؛1 «اي نهايت اميدها» است.نقش حياتي و شگفت‌انگيز اميد در سعادت و موفّقيت فرد و جامعه بر کسي پوشيده نيست. رسول گرامي اسلام صلي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلّم مي‌فرمايند:
«اگر اميد نبود مادري فرزند خود را شير نمي‌داد و کسي درختي نمي‌کاشت.»2
اميدي که ما از آن گفت‌وگو مي‌کنيم، اميدي راکد نيست که سکون را توصيه کند. در اين‌جا اميد به شناختي پيوند مي‌خورد که نور و تلاش مي‌آفريند. اميد به نجات - خبر از واقعيتي در طبيعت انسان و تبلور آن در يک برهه از تاريخ به وسيله‌ي يک ابرمرد- تفکّري سازنده و حرکتي مسئولانه است.
تشيّع با عرضه‌ي اعتقاد به امام مهدي (عليه السلام)، ابتکار عمل را در رفع اين عطش انساني به عهده گرفته است. اعتقاد به رهبري مردي که آرمان‌هاي حقيقي انسان را لباس واقعيت مي‌پوشاند. «مَن عَرَفَ هذَا الأمرِ فَقَد فُرِّجَ عَنهُ لإِنتظارِه»؛3 «هرکس اين مقصد را شناخته باشد براي او به واسطه‌ي انتظارش فرج حاصل شده است.»
آري، آن‌چه در طول تاريخ تشيّع، با آن همه دشمني و توطئه و مکر و نيرنگ، رمز پايداري شيعه بوده است، چيزي جز اميد نيست؛ گرچه اهل سنت نيز اعتقاد به حضرت مهدي (عليه السلام) دارند، امّا اعتقاد به مهدي موجود با اعتقاد به يک مهدي که هر وقت خداوند بخواهد به دنيا مي‌آيد و در وقت مناسبي ظهور مي‌کند، هرگز قابل مقايسه نيست.
وجود شريف امام عصر عجّل‌الله‌تعالي‌فرجه‌الشريف مي‌فرمايند:
«إنّا غَيرُ مُهْمِلينَ لِمُراعاتِكُم وَ لانَاسِينَ لذِكْرِكُم وَ لَوْ لاذلِكَ لَنزَل بكم الّلأواء و اصطَلَمَكُمُ الأعداء»؛4 «ما هرگز شما را به حال خود رها نكرده‌ايم و هرگز شما را از ياد نبرده‌ايم و اگر نبود (عنايت پيوسته‌ي ما) حتماً سختي‌ها و بلاهاي فراواني به شما مي‌رسيد و دشمنان شما را نابود مي‌كردند.»
چه اميدي بالاتر از اين‌که امام زمان (عليه السلام) ما را فراموش نمي‌کنند و چه شرمساري بالاتر از اين‌که ما اماممان را فراموش کرده‌ايم.
پي نوشت ها:
1 . مفاتيح الجنان، دعای جوش کبيره .
2. نهج الفصاحه، ص 189، کلمه 936 .
3. کلينی، اصول کافی، ج 2، ص 198، ج 3 .
4 . طبرسی، احتجاج، ج2، ص 323 .
