نویسنده:حسین واعظی
1. قرار دادن ناسیونالیسم و لیبرالیسم در مقابل اسلام و انقلاب و حمایت از لیبرال ها و ملی گراها بلافاصله پس از پیروزی انقلاب؛
2. قطع روابط سیاسی با ایران در فروردین 1359 پس از اشغال لانۀ جاسوسی.
3. تجاوز نظامی به خاک ایران در اردیبهشت 1359 (واقعۀ طبس).
4. طراحی و سازماندهی کودتای نوژه در تیرماه 1359.
5. تحریک عراق به جنگ با ایران در شهریور 1359.
6. حمایت سیاسی، حقوقی و تبلیغاتی از بنی صدر در خرداد 1360.
7. به کار گیری «خط مشی مهار» یا Containment Policy علیه ایران.
8. حمایت از تحرکات تجزیه طلبانه در کردستان، ترکمن صحرا، آذربایجان، خوزستان و سیستان و بلوچستان.
9. سکوت در برابر موج عظیم اعمال ترورسیتی منافقین و گروه های مارکسیستی علیه جمهوری اسلامی ایران از 30 خرداد 1360 به بعد.
10. ارائه کمک های وسیع مالی، تسلیحاتی، اطلاعاتی و مستشاری به عراق در جریان جنگ تحمیلی و مجوز ساختن عراق به سلاح های شیمیایی و میکربی.
11. حمایت مستقیم از نفتکش های عراق و سایر کشورهای عرب منطقه از طریق ایجاد اسکورت نظامی برای آنها از سال 1364 الی 1367.
12. ورود به جنگ با ایران به نفع عراق با حمله به سکوهای نفتی ایران در سال 1366.
13. حمله به چند فروند از ناوگان نیروی دریایی ایران در خلیج فارس در سال 1366 و منهدم ساختن نیمی از توان دریایی ایران در اوج جنگ تحمیلی در سال 1366.
14. ممانعت از دستیابی ایران به پیروزی های بزرگ در جنگ تحمیلی از طریق حمایت مستقیم از عراق و تصویب قطعنامۀ 598 در سال 1366.
15. دخالت مستقیم در جنگ و حمایت از عراق برای باز پس گیری جزیره فاو در فروردین 1367.
16. سرنگون کردن هواپیمای مسافربری ایران بر فراز خلیج فارس توسط ناو وینسنز در تیرماه 1367 که منجر به شهادت 400 نفر گردید.
17. گنجاندن موضوع، علیه ایران در اجلاس سرای هفت کشور صنعتی موسوم به G7. 18. اعمال فشار همه جانبه بر ایران برای پذیرفتن قطعنامۀ 598.
19. مخالفت آشکار با پیروزی ایران در جنگ تحمیلی.
20. تشدید تحریم های اقتصادی علیه ایران در دورۀ زمامداری جورج بوش.
21. ممانعت از اجرای قرارداد احداث نیروگاه اتمی بوشهر میان ایران و آلمان.
22. ممانعت از دستیابی ایران به غرامت های ناشی از جنگ تحمیلی.
23. اعمال «سیاست مهار دوگانه » علیه ایران در سال 1372 (Dual Contianment policy)؛
24. تحریک امارات متحده عربی برای مطرح ساختن ادعاهای ارضی علیه جزایر سه گانۀ ایرانی در خلیج فارس در سال 1372.
25. طراحی «قانون داماتو» علیه ایران در مجلسین نمایندگان و سنا (کنگره) در سال 1372.
26. مخالفت شدید با قرارداد تکمیل نیروگاه اتمی بوشهر توسط روسیه در سال 1373.
27. تصویب «طرح بنجامین گیلمن» و لغو قرارداد کونگو با ایران در اسفند 1373.
28. مخالفت با عبور خطوط لولۀ نفت و گاز و راه های ترانزیت آسیای میانه از ایران و حمایت از خط باکو- جیحان و فشار بر ترکیه برای لغو قرارداد 20 میلیارد دلار خرید گاز از ایران.
29. صدور فرمان های اجرایی به وسیلۀ کلینتون علیه ایران با هدف افزایش دامنۀ تحریم ها در اردیبهشت 1374.
30. جنجال آفرینی های وسیع برای معرّفی ایران به عنوان طراح و سازندۀ انفجار ظهران در عربستان در آبان 1374.
31. اعمال تحریم علیه شرکت های خارجی سرمایه گذاری در منابع انرژی در تیر 1357.
32. فشار مستمر بر اتحادیۀ اروپا و ژاپن برای قطع روابط اقتصادی با ایران از سال 1357.
33. معرفی ایران به عنوان بزرگترین مانع روند صلح خاورمیانه پس از کنفرانس های مادرید و اسلو بویژه در سال 1357.
34.بهره برداری از رأی دادگاه میکونوس برای تخریب روابط اتحادیه ی اروپا با ایران در فروردین.
35.معرفی ایران به عنوان مجری انفجار بوئنوس آیرس در آرژانتین.
آیرس در آرژانتین. 36. معرفی ایران به عنوان طراح انفجار مرکز تجارت جهانی در نیویورک و انفجار هواپیما بر فراز لاکربی.
37. قطع همکاری ایران در افغانستان با حمایت از «طالبان» و حاکم ساختن آنها بر مقدرات مردم افغانستان و ایجاد یک کانون مهم برای تولید و صدور مواد مخدر.
38. ایجاد تحرک وسیع برای تخریب روابط پاکستان با ایران.
40. تصویب بودجه در کنگرۀ آمریکا برای سرنگون کردن جمهوری اسلامی ایران در اردیبهشت 1377.
41. تصویب تأسیس یک رادیو به زبان فارسی علیه ایران به نام «رادیو آزادی» در کنگرۀ آمریکا در اردیبهشت 1377.
42. قراردادن نام ایران در فهرست کشورهای یاغی و حامی تروریسم.
43. گنجاندن وضعیت نقض حقوق بشر در ایران در دستور کار مجمع عمومی سازمان ملل در سال 1368.
44. از سال 1368 تا کنون آمریکا همواره بانی قطعنامه علیه وضعیت حقوق بشر در ایران در مجمع عمومی و کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل بوده است.
45. اعمال تحریم ارسال تکنولوژی های دو منظوره علیه ایران در اجلاس سران هفت کشور صنعتی اروپا.
46. تصویب قانون مجازات صادرکنندگان فن آوری های موشکی و هسته ای به ایران در کنگرۀ آمریکا در خرداد 1377.
47. خارج ساختن ایران و شرکتهای ایرانی از کنسرسیوم های کشف، استخراج و تولید نفت و گاز دریای مازندران.
49. مقابلۀ جدی با هرگونه همکاری ایران در بوسنی و هرزگوین علی رغم کمک های بی شایبۀ جمهوری اسلامی ایران به مردم مسلمان بالکان.
50. ممانعت از اعطای وام توسط بانک های جهنی و کشورهای ثروتمند به ایران.
51. تخریب روابط ایران و ترکیه و ایران و آذربایجان. 52. ممانعت از بسط روابط و گسترش نفوذ ایران در آسیای میانه و قفقاز.
53. مخالفت شدید با آزمایش های موشکی ایران بویژه پس از پرتاب موشک شهاب 3 در تیر 1377.
54. مخالفت با هرگونه اقدام حفاظتی جمهوری اسلامی ایران نظیر دستگیری اغتشاش گران، جاسوسان، عوامل ضد انقلاب، توقیف نشریات مخرب، محاکمۀ جاسوسان یهودی و اقدام کنندگان علیه امنیت ملی کشور. 55. ترویج مستمر سکولاریسم و لائیسم در کشور برای تخریب فرهنگ اسلامی.
56. ایجاد هماهنگیهای ویژه و پدید آوردن بخش مخصوص میان سیا، موساد، یشن بت، اینتلیجنت سرویس و سرویس اطلاعاتی کشورهای عضو اتحادیۀ اروپا به منظور مقابلۀ جدی با خرید کالاهای ویژه و اقلام استراتژیک توسط جمهوری اسلامی ایران و همچنین تکنولوژی های دو منظوره.
57. به رسمیت نشناختن دولت جمهوری اسلامی ایران و برنامه ریزی حساب شده برای تأثیر بر افکار عمومی مردم ایران در جهت تطهیر موقعیت گذشته و حال آمریکا.
58. ایجاد هماهنگی و وحدت رویه میان کلیۀ طیف های ضد انقلاب در خارج از کشور.
59. ایجاد هماهنگی و وحدت رویه میان جریان های مخالف قانون اساسی در داخل کشور.
60. ایجاد ارتباط و به وجود آوردن نوعی وحدت استراتژیک میان ضد انقلاب داخل و خارج با مخالفین قانون اساسی.
61. طراحی فروپاشی جمهوری اسلامی ایران به سبک فروپاشی شوروی. 62. سرمایه گذاری برای ایجاد مطبوعات مجری طرح فروپاشی.
63. نفوذ در مراکز دانشگاهی و میان اساتید از طریق شبکۀ جهانی روشنفکران.
64. ایجاد هماهنگی میان روشنفکران سکولار با منورالفکرهای به اصطلاح مذهبی.
65. برنامه ریزی برای تخریب شخصیت چهره های دلسوز کشور و نیروهای استقلال طلب و مخالف سلطۀ آمریکا.
66. برنامه ریزی برای سوق دادن جامعه به سوی آنارشیم و هرج و مرج طلبی.
67. تلاش برای دامن زدن به اختلاف های داخلی و تبدیل اختلافات دیدگاهی به تخاصمات فرسایشی.
68. برنامه ریزی برای حذف اسلامیت از جمهوریت و جداکردن دین از سیاست و جایگزین کردن دنیاطلبی افراطی و غوغاسالاری و جو شعاری بر فضای عمومی کشور. محورهای
68 گانه فوق الذکر به گونه ای کاملاً استدلالی و منطقی بیانگر پوچ بودن تبلیغات غوغاسالارانۀ آمریکا و نیروهای وابسته به غرب در چارچوب جنگ روانی برای مقصر جلوه دادن جمهوری اسلامی ایران در کشمکش های موجود میان دو کشور ایران و آمریکا و طرح مسئلۀ مواضع ضد امپریالیستی به دلیل مصارف داخلی است. واقعیت انکار ناپذیر این است که ملت ایران مظلومانه به دلیل پافشاری بر حق حاکمیت خود و اتخاذ مواضع استقلال طلبانه با نفی سلطه گری و سلطه پذیری و پافشاری بر اسلام و فرمان های الهی آماج حملات و تهاجمات سلطه گران و ظالمان جهان قرار گرفته است.
2. قطع روابط سیاسی با ایران در فروردین 1359 پس از اشغال لانۀ جاسوسی.
3. تجاوز نظامی به خاک ایران در اردیبهشت 1359 (واقعۀ طبس).
4. طراحی و سازماندهی کودتای نوژه در تیرماه 1359.
5. تحریک عراق به جنگ با ایران در شهریور 1359.
6. حمایت سیاسی، حقوقی و تبلیغاتی از بنی صدر در خرداد 1360.
7. به کار گیری «خط مشی مهار» یا Containment Policy علیه ایران.
8. حمایت از تحرکات تجزیه طلبانه در کردستان، ترکمن صحرا، آذربایجان، خوزستان و سیستان و بلوچستان.
9. سکوت در برابر موج عظیم اعمال ترورسیتی منافقین و گروه های مارکسیستی علیه جمهوری اسلامی ایران از 30 خرداد 1360 به بعد.
10. ارائه کمک های وسیع مالی، تسلیحاتی، اطلاعاتی و مستشاری به عراق در جریان جنگ تحمیلی و مجوز ساختن عراق به سلاح های شیمیایی و میکربی.
11. حمایت مستقیم از نفتکش های عراق و سایر کشورهای عرب منطقه از طریق ایجاد اسکورت نظامی برای آنها از سال 1364 الی 1367.
12. ورود به جنگ با ایران به نفع عراق با حمله به سکوهای نفتی ایران در سال 1366.
13. حمله به چند فروند از ناوگان نیروی دریایی ایران در خلیج فارس در سال 1366 و منهدم ساختن نیمی از توان دریایی ایران در اوج جنگ تحمیلی در سال 1366.
14. ممانعت از دستیابی ایران به پیروزی های بزرگ در جنگ تحمیلی از طریق حمایت مستقیم از عراق و تصویب قطعنامۀ 598 در سال 1366.
15. دخالت مستقیم در جنگ و حمایت از عراق برای باز پس گیری جزیره فاو در فروردین 1367.
16. سرنگون کردن هواپیمای مسافربری ایران بر فراز خلیج فارس توسط ناو وینسنز در تیرماه 1367 که منجر به شهادت 400 نفر گردید.
17. گنجاندن موضوع، علیه ایران در اجلاس سرای هفت کشور صنعتی موسوم به G7. 18. اعمال فشار همه جانبه بر ایران برای پذیرفتن قطعنامۀ 598.
19. مخالفت آشکار با پیروزی ایران در جنگ تحمیلی.
20. تشدید تحریم های اقتصادی علیه ایران در دورۀ زمامداری جورج بوش.
21. ممانعت از اجرای قرارداد احداث نیروگاه اتمی بوشهر میان ایران و آلمان.
22. ممانعت از دستیابی ایران به غرامت های ناشی از جنگ تحمیلی.
23. اعمال «سیاست مهار دوگانه » علیه ایران در سال 1372 (Dual Contianment policy)؛
24. تحریک امارات متحده عربی برای مطرح ساختن ادعاهای ارضی علیه جزایر سه گانۀ ایرانی در خلیج فارس در سال 1372.
25. طراحی «قانون داماتو» علیه ایران در مجلسین نمایندگان و سنا (کنگره) در سال 1372.
26. مخالفت شدید با قرارداد تکمیل نیروگاه اتمی بوشهر توسط روسیه در سال 1373.
27. تصویب «طرح بنجامین گیلمن» و لغو قرارداد کونگو با ایران در اسفند 1373.
28. مخالفت با عبور خطوط لولۀ نفت و گاز و راه های ترانزیت آسیای میانه از ایران و حمایت از خط باکو- جیحان و فشار بر ترکیه برای لغو قرارداد 20 میلیارد دلار خرید گاز از ایران.
29. صدور فرمان های اجرایی به وسیلۀ کلینتون علیه ایران با هدف افزایش دامنۀ تحریم ها در اردیبهشت 1374.
30. جنجال آفرینی های وسیع برای معرّفی ایران به عنوان طراح و سازندۀ انفجار ظهران در عربستان در آبان 1374.
31. اعمال تحریم علیه شرکت های خارجی سرمایه گذاری در منابع انرژی در تیر 1357.
32. فشار مستمر بر اتحادیۀ اروپا و ژاپن برای قطع روابط اقتصادی با ایران از سال 1357.
33. معرفی ایران به عنوان بزرگترین مانع روند صلح خاورمیانه پس از کنفرانس های مادرید و اسلو بویژه در سال 1357.
34.بهره برداری از رأی دادگاه میکونوس برای تخریب روابط اتحادیه ی اروپا با ایران در فروردین.
35.معرفی ایران به عنوان مجری انفجار بوئنوس آیرس در آرژانتین.
آیرس در آرژانتین. 36. معرفی ایران به عنوان طراح انفجار مرکز تجارت جهانی در نیویورک و انفجار هواپیما بر فراز لاکربی.
37. قطع همکاری ایران در افغانستان با حمایت از «طالبان» و حاکم ساختن آنها بر مقدرات مردم افغانستان و ایجاد یک کانون مهم برای تولید و صدور مواد مخدر.
38. ایجاد تحرک وسیع برای تخریب روابط پاکستان با ایران.
40. تصویب بودجه در کنگرۀ آمریکا برای سرنگون کردن جمهوری اسلامی ایران در اردیبهشت 1377.
41. تصویب تأسیس یک رادیو به زبان فارسی علیه ایران به نام «رادیو آزادی» در کنگرۀ آمریکا در اردیبهشت 1377.
42. قراردادن نام ایران در فهرست کشورهای یاغی و حامی تروریسم.
43. گنجاندن وضعیت نقض حقوق بشر در ایران در دستور کار مجمع عمومی سازمان ملل در سال 1368.
44. از سال 1368 تا کنون آمریکا همواره بانی قطعنامه علیه وضعیت حقوق بشر در ایران در مجمع عمومی و کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل بوده است.
45. اعمال تحریم ارسال تکنولوژی های دو منظوره علیه ایران در اجلاس سران هفت کشور صنعتی اروپا.
46. تصویب قانون مجازات صادرکنندگان فن آوری های موشکی و هسته ای به ایران در کنگرۀ آمریکا در خرداد 1377.
47. خارج ساختن ایران و شرکتهای ایرانی از کنسرسیوم های کشف، استخراج و تولید نفت و گاز دریای مازندران.
49. مقابلۀ جدی با هرگونه همکاری ایران در بوسنی و هرزگوین علی رغم کمک های بی شایبۀ جمهوری اسلامی ایران به مردم مسلمان بالکان.
50. ممانعت از اعطای وام توسط بانک های جهنی و کشورهای ثروتمند به ایران.
51. تخریب روابط ایران و ترکیه و ایران و آذربایجان. 52. ممانعت از بسط روابط و گسترش نفوذ ایران در آسیای میانه و قفقاز.
53. مخالفت شدید با آزمایش های موشکی ایران بویژه پس از پرتاب موشک شهاب 3 در تیر 1377.
54. مخالفت با هرگونه اقدام حفاظتی جمهوری اسلامی ایران نظیر دستگیری اغتشاش گران، جاسوسان، عوامل ضد انقلاب، توقیف نشریات مخرب، محاکمۀ جاسوسان یهودی و اقدام کنندگان علیه امنیت ملی کشور. 55. ترویج مستمر سکولاریسم و لائیسم در کشور برای تخریب فرهنگ اسلامی.
56. ایجاد هماهنگیهای ویژه و پدید آوردن بخش مخصوص میان سیا، موساد، یشن بت، اینتلیجنت سرویس و سرویس اطلاعاتی کشورهای عضو اتحادیۀ اروپا به منظور مقابلۀ جدی با خرید کالاهای ویژه و اقلام استراتژیک توسط جمهوری اسلامی ایران و همچنین تکنولوژی های دو منظوره.
57. به رسمیت نشناختن دولت جمهوری اسلامی ایران و برنامه ریزی حساب شده برای تأثیر بر افکار عمومی مردم ایران در جهت تطهیر موقعیت گذشته و حال آمریکا.
58. ایجاد هماهنگی و وحدت رویه میان کلیۀ طیف های ضد انقلاب در خارج از کشور.
59. ایجاد هماهنگی و وحدت رویه میان جریان های مخالف قانون اساسی در داخل کشور.
60. ایجاد ارتباط و به وجود آوردن نوعی وحدت استراتژیک میان ضد انقلاب داخل و خارج با مخالفین قانون اساسی.
61. طراحی فروپاشی جمهوری اسلامی ایران به سبک فروپاشی شوروی. 62. سرمایه گذاری برای ایجاد مطبوعات مجری طرح فروپاشی.
63. نفوذ در مراکز دانشگاهی و میان اساتید از طریق شبکۀ جهانی روشنفکران.
64. ایجاد هماهنگی میان روشنفکران سکولار با منورالفکرهای به اصطلاح مذهبی.
65. برنامه ریزی برای تخریب شخصیت چهره های دلسوز کشور و نیروهای استقلال طلب و مخالف سلطۀ آمریکا.
66. برنامه ریزی برای سوق دادن جامعه به سوی آنارشیم و هرج و مرج طلبی.
67. تلاش برای دامن زدن به اختلاف های داخلی و تبدیل اختلافات دیدگاهی به تخاصمات فرسایشی.
68. برنامه ریزی برای حذف اسلامیت از جمهوریت و جداکردن دین از سیاست و جایگزین کردن دنیاطلبی افراطی و غوغاسالاری و جو شعاری بر فضای عمومی کشور. محورهای
68 گانه فوق الذکر به گونه ای کاملاً استدلالی و منطقی بیانگر پوچ بودن تبلیغات غوغاسالارانۀ آمریکا و نیروهای وابسته به غرب در چارچوب جنگ روانی برای مقصر جلوه دادن جمهوری اسلامی ایران در کشمکش های موجود میان دو کشور ایران و آمریکا و طرح مسئلۀ مواضع ضد امپریالیستی به دلیل مصارف داخلی است. واقعیت انکار ناپذیر این است که ملت ایران مظلومانه به دلیل پافشاری بر حق حاکمیت خود و اتخاذ مواضع استقلال طلبانه با نفی سلطه گری و سلطه پذیری و پافشاری بر اسلام و فرمان های الهی آماج حملات و تهاجمات سلطه گران و ظالمان جهان قرار گرفته است.
منبع:
اینجا ایران است:اداره فرهنگی ستاد مشترک سپاه
