داروین، چارلز گالتن

[čārlz gālten Dārwin]
Charles Galton Darwin
(ت. کمبریج، انگلستان، 29 آذر 1266/ 19 دسامبر 1887؛ و. کیمبریج، 10 دی 1341/ 31 دسامبر 1962)، ریاضیات کاربردی، فیزیک نظری و عمومی.
داروین نوه‌ی چارلز داروین و پسر جورج داروین بود. خدمت او به علم در سه حیطه‌ی فعالیت متفاوت، اما مربوط به هم بود: 1. پژوهش نظری در نورشناسی (به ویژه پراش پرتو مجهول [X]، ساختار اتومی، و مکانیک آماری [ با همکاری ر. هـ. فاولر ]؛ 2. مدیریت آموزشی و علمی؛ 3. مسائل جامعه شناختی و فنی جهان، با توجه خاص به مسأله‌ی جمعیت.
داروین در دانشگاه کیمبریج تحصیل کرد و کمک هزینه‌ی تحصیلی مهمی از آنجا برای کالج ترینیتی دریافت نمود، و در سال 1289 به اخذ درجه ای افتخاری در امتحانات ویژه‌ی ریاضی موفق شد. تحصیلاتش در رشته‌ی ریاضیات کاربردی فوق العاده استوار و نیرومند بود، اگر چه تأکید چندانی بر پیشرفتها و تحولات آن زمان در فیزیک نظری گذاشته نمی شد. داروین پس از ترک کیمبریج، زیر نظر ارنست راذرفرد در دوره‌ی فوق لیسانس در منچستر به تحصیل پرداخت. وی پژوهش درباره‌ی جذب پرتوهای آلفا را آغاز کرد و مدتی نیز به پویایی شناسی (دینامیک) مدل اتومی هسته ای راذرفرد علاقه نشان داد. اما اندکی بعد به موضوع پراش پرتو X به مثابه‌ی موضوعی که در مورد آن می‌توانست قدرت ریاضی خود را پرورش دهد روی آورد، و پس از آزمایشهائی که به اتفاق هـ. گ. ج. مازلی انجام داد مجموعه مقاله‌هائی تهیه کرد که اساس کلیه‌ی تفسیرهای بعدی درباره‌ی پراش پرتو X به وسیله‌ی بلورها را تشکیل می‌داد. او در این کار چندین سال از کار کلاسیک پ. پ. اوالت پیشی گرفته بود. این پژوهشها احتمالاً مهمترین خدمت داروین به فیزیک نظری به شمار می‌روند.
داروین، پس از خدمت نظام در جنگ جهانی اول، که در طول آن مدت قسمتی از کارهای اولیه‌ی تحقیق در بُرد تفنگهای صوتی را انجام داد، به سمت عضو هیأت علمی و مدرّس کالج کرایست در کیمبریج منصوب شد، و این سمت را تا سال 1301 در اختیار داشت، و پس از آن به مدت یک سال به عنوان استاد میهمان در «مؤسسه‌ی فنّاوری کالیفرنیا» در ایالات متحد به سر برد. ثمره‌ی اصلی انتصاب وی در کیمبریج همکاری با فاولر درباره‌ی یافتن روشی نوین برای توسعه‌ی مکانیک آماری بود. این روش، که از آن پس به نام روش داوین – فاولر معروف شد، با شیوه‌های کار مکسول بولتسمان، و گیبز در محاسبه‌ی مستقیم میانگینهای کمیّتهای فیزیکی در مجموعه‌های نظامها به وسیله‌ی روش تندترین شیبها متفاوت است. این روش به مثابه‌ی شالوده ای فوق العاده کارآمد در خدمت آمار کوانتومی متأخر قرار گرفته است. داروین، به مناسبت این کار و پژوهشهای قبلی خود، در سال 1301 به عضویت «انجمن سلطنتی» برگزیده شد.
داروین از 1302 تا 1315 به عنوان استاد کرسی حکمیت طبیعی تیت در دانشگاه ادینبرا خدمت کرد؛ در آنجا افرادی چون ا. ت. ویتکر درریاضیات و چ. گ. بارکلا همکاران او بودند. داروین توجه خود را به نورشناسی کوانتومی معطوف کرد و چندین مقاله، به ویژه در زمینه‌ی مغناطو نورشناسی، منتشر نمود. پس از آن که در 1306 از مؤسسه‌ی نیلس بور دیدن کرد، به مکانیک کوانتومی نوین علاقه مند شد و یک نظریه‌ی مکانیک کوانتومی راجع به الکترونها تدوین کرد که معلوم شد تقریباً به نظریه‌ی الکترون نسبیّتی بعدی پ. ا. م. دیرک شباهت دارد. این موفقیت نقطه‌ی اوج دیگری در زندگی علمی داروین بود. البته، از جهتی دیگر، این امر نقطه‌ی پایانی بر بررسیهای خلاّق وی در فیزیک نظری محسوب می‌شد، اگر چه او در بقیه‌ی عمر همواره به بررسی مسائل فیزیک، که اتفاقاً علاقه اش را هم برمی انگیختند، باز می‌گشت.
داروین در سال 1315 رئیس کالج کرایست در کیمبریج شد، و خود را عمدتاً وقف مدیریت آموزشی کرد. از قرار معلوم، وی از این که بقیه‌ی زندگی حرفه ای خود را وقف این شکل از فعالیت کرده بود می‌بایست خوشحال بوده باشد. اما وقوع جنگ و استعفای سرلارنس برک از مدیریت «آزمایشگاه ملی فیزیک» داروین را زیر فشار قرار داد تا این مقام مهم ملی را بر عهده گیرد. وی در سراسر دوره‌ی جنگ در این سمت خدمت کرد و در 1328 بازنشسته شد. استعداد مدیریت داروین از تجدید سازمانی که وی هم قبل و هم بعد از جنگ در آزمایشگاه ایجاد کرد هویدا است. البته، اوضاع اضطراری دوران جنگ تا حدودی در اجرای این برنامه خلل وارد کرد، زیرا وی در طول سالهای 1320-1321 در ایالات متحد به کار ارتباط علمی مشغول بود.
پانزده سال آخر زندگی داروین عمدتاً وقف مسائل مربوط به علم و جامعه شد. وی توجه زیادی به علم وراثت و اصلاح نژاد و نیز به پیامدهای جامعه شناختی انفجار جمعیت مبذول می‌داشت. پیرو مکتب نئومالتوسی شد، به رغم پیشرفتهای فنی آشکار، نظر بدبینانه ای در مورد آینده‌ی بشر در روی زمین پیدا کرد.
این نظر مفصلاً در کتاب معروف وی زیر عنوان The Next Million Years («میلیونها سال بعد») عرضه شده است. در این کتاب، نظریه‌ی وی درباره‌ی انسان، به مثابه‌ی آخرین حیوان «وحشی» ، بسیار ماهرانه اما تندخویانه ساخته و پرداخته شده و در نتیجه به جدلهای پر حرارت متعددی انجامیده است.
داروین، بخصوص در سالهای آخر عمر بسیار سفر می‌کرد و علاقه‌ی فراوانی به همکاری بین المللی در زمینه‌ی علم و فرهنگ به طور کلی نشان می‌داد. او استادی خوش قریحه بود و می‌دانست که چگونه اندیشه‌های پیچیده را به نحوی ساده عرضه کند. از وی، که در سال 1321 موفق به دریافت لقب اشرافی شد، به مناسبت خدماتی که برای نهادهای متعدد در انگلستان و در سایر کشورهای جهان انجام داده بود، تجلیل گردید.

کتابشناسی

یکم. کارهای اصلی :

کتابشناسی کاملی در مقاله‌ی تامسن (پایین) در دسترس است.
کتابها. دو کتاب داروین عبارتند از The New Conceptions of Matter (لندن، 1931) ؛ و The Next Million Years (لندن، 1952) .
مقالات . از میان نود و سه مقاله، عناوین زیر نمونه‌های برگزیده اند: «A Thory of the Absorption and Scttering of the A-rays»، در PhM، دوره‌ی ششم، 23 (1912)، 901؛ «The Reflexion of the X-Rays»، همان، 26 (1913)، 210، با همکاری هـ. ج. موزلی؛ «The Theory of X Ray Reflexion»، همان، 27 (1914)؛ 315؛ «The Theory of X-Ray Reflexion»، همان، 675؛ «The Collision of a-Particles with Hydrogen Nuclei»، همان، 41 (1921)، 486؛ «On the Reflexion of X-Rays From Imperfect Crystals»، همان، 43 (1922)، 800؛ «On the Patition of Energy»، همان، 44 (1922)، 450، با همکاری ر. هـ. فاولر؛ «On the Partition of Energy, Part II: Statistical Principles and Thermodynamics»، همان، 823، با همکاری ر. هـ. فاولر؛ «A Quantum Theory of Optical Dispersion»، در PNAS، دوره‌ی نخست، 9 (1923)، 25-30؛ «Fluctuations in an Assembly in Statistical Equilibrium»، در PCPS، 21 (1923)، 4، با همکاری ر. هـ. فاولر؛ «The Optical Constants of Matter»، در TCPS، 23 (1924)، 137-167؛ «The Intensity of Reflexion of X-Rays by Crystals»، در PhM، دوره‌ی هفتم، 1 (1926)، 897، با همکاری و. ل. برگ و ر. و. جیمز؛ «The Constants of the Magnetic Dispersion of Light»، در PRS، A 114 (1927)، 474، با همکاری و. هـ. واتسن؛ «The Electron as a vactor Wave»، همان، A 116 (1927)، 227؛ «Free Motion in the Wave Mechanics»، همان، A 117 (1927)، 258؛ «The Wave Equations of the Electron»، همان، A 118 (1928)، 654؛ «The Electromagnetic Equations in the Quantum Theory»، در Nat، 123 (1929)، 203؛ «Examples of the Uncertainty Principles»، در PRS، A 130 (1931)، 632؛ «The Diamagnetism of the Free Electron»، در PCPS، 27 (1931)، 1؛ «Thermodynamics and the Lowest Temperatures»، در JIEE، 87 (1940)، 528، سی و یکمین سخنرانی مجموعه‌ی کلوین؛ «A Discussion on Units and Standards»، در PRS، A 186 (1946)، 149؛ «Atomic Energy»، در SP، 135 (1946)، 449؛ «Electron Inertia and Terrestrial Magnetism»، در PRS، 222 A (1954)، 471؛ «Energy in the Future»، در EugR، 46 (1955)، 237؛ «Forecasting the Future»، در NZSR، 14 (1956)، 77؛ «Population Problems»، در BAS، 14 (1958)، 322؛ «Can Man Control His Numbers?»، در BPM (1960)، 252؛ «The Future Numbers of Mankind»، در Annales Nestle, Humanity and Subsistence Sympostium in Vevey (1960).

دوم. خواندنیهای فرعی :

شرح زندگینامگی مختصری به قلم سر جورج پجیت تامسن در BMFRS ، 9 (1963)، 69-85، در دسترس است.
نیز Sources for History of Quantum Physics، از ت. س. کون، ج. ل.‌هایلبرون، پ. فورمن، و ل. آلن (فیلادلفیا، 1960)، صفحات 30 به بعد. سوکنامه ای به قلم ب. ب. م. ساذرلند، در Nat، 198 (1963)، 18، موجود است.
منبع مقاله :
گیلیپسی، چارلز کولستون؛ (1387)، زندگینامه علمی دانشوران، ترجمه‌ی: احمد آرام ...]و دیگران[، زیر نظر احمد بیرشک، تهران: شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، چاپ اول