حضور در تشییع جنازه آقای هادی صدر
آیة الله سید حسن صدر کاظمینی سابق الذکر فرزند بزرگوار آقا سید هادی صدر قدس سره می فرماید.
زمانی که پدرم مرحوم آقا سید هادی به رحمت ایزدی پیوست ، امر نمودم کسی برود بالای گلدسته و فوت آن مرحوم را اعلام کند .
حاضرین گفتند : تمام مردم با خبرند و بازار و مغازه ها تعطیل گشته و احتیاج به بالای گلدسته رفتن نیست .
فرمود : چون من در اخبار برخورده بودم به چیزی که مضمونش این بود که « هرگاه مومنی از دنیا برود پس منادی به فوت او اعلام کند ، اول کسی که در تشییع جنازه آن مومن حاضر خواهند شد ، امام آن عصر است » لهذا دوست داشتم که در تشییع جنازه پدرم این سعادت عظمی حاصل گردد . امر نمودم که با وجود اطلاع مردم ، من میل به اعلام دارم .
بالجمله منادی رفت . همین که رفت و صدایش بلند شد ، من در قلب خود بدون آنکه چیزی به زبان بیاورم ، متوجه شدم و در خاطرم این معنی گذشت که خدایان این داعی حق است و حضرت حجت علیه السلام در اجابت کردن از این مردم سزاوارتر است . من میل دارم که آن حضرت تشریف فرما شود و به تشییع پدرم حاضر گردد .
تا آنکه جنازه پدرم را بعد از غسل و کفن حمل نمودند تا لب قبری که در محل موجود الان می باشد .
همین که خواستند جنازه را وارد قبر کنند ، من خود جلو رفتم که مباشرت این کار نمایم . ممانعت کردند که تو الان ، حالت این کار را نداری ، بگذار کس دیگر اینکار را انجام دهد . پس آمدم و در کناری نشستم .
در پهلوی من جناب سالک علوم باطنیه و صاحب مقامات شامخه آخوند حاجی ملا زمان که از اوتاد زمان بود قرار داشت .
ناگاه دیدم رعشه به اندام جناب آخوند افتاد و بی اختیار خود را به من چسباند و هی می گفت : « آقا سید حسن ؛ حضرت حجت علیه السلام اینجاست ، حضرت علیه السلام اینجاست » و به دست خود اشاره به سمت قبر می نمود .
به او گفتم : تو از کجا می گویی ؟
درجواب گفت : من از بویش می شناسم .1
زمانی که پدرم مرحوم آقا سید هادی به رحمت ایزدی پیوست ، امر نمودم کسی برود بالای گلدسته و فوت آن مرحوم را اعلام کند .
حاضرین گفتند : تمام مردم با خبرند و بازار و مغازه ها تعطیل گشته و احتیاج به بالای گلدسته رفتن نیست .
فرمود : چون من در اخبار برخورده بودم به چیزی که مضمونش این بود که « هرگاه مومنی از دنیا برود پس منادی به فوت او اعلام کند ، اول کسی که در تشییع جنازه آن مومن حاضر خواهند شد ، امام آن عصر است » لهذا دوست داشتم که در تشییع جنازه پدرم این سعادت عظمی حاصل گردد . امر نمودم که با وجود اطلاع مردم ، من میل به اعلام دارم .
بالجمله منادی رفت . همین که رفت و صدایش بلند شد ، من در قلب خود بدون آنکه چیزی به زبان بیاورم ، متوجه شدم و در خاطرم این معنی گذشت که خدایان این داعی حق است و حضرت حجت علیه السلام در اجابت کردن از این مردم سزاوارتر است . من میل دارم که آن حضرت تشریف فرما شود و به تشییع پدرم حاضر گردد .
تا آنکه جنازه پدرم را بعد از غسل و کفن حمل نمودند تا لب قبری که در محل موجود الان می باشد .
همین که خواستند جنازه را وارد قبر کنند ، من خود جلو رفتم که مباشرت این کار نمایم . ممانعت کردند که تو الان ، حالت این کار را نداری ، بگذار کس دیگر اینکار را انجام دهد . پس آمدم و در کناری نشستم .
در پهلوی من جناب سالک علوم باطنیه و صاحب مقامات شامخه آخوند حاجی ملا زمان که از اوتاد زمان بود قرار داشت .
ناگاه دیدم رعشه به اندام جناب آخوند افتاد و بی اختیار خود را به من چسباند و هی می گفت : « آقا سید حسن ؛ حضرت حجت علیه السلام اینجاست ، حضرت علیه السلام اینجاست » و به دست خود اشاره به سمت قبر می نمود .
به او گفتم : تو از کجا می گویی ؟
درجواب گفت : من از بویش می شناسم .1
پی نوشت:
1 . همان ، ص 527 .
