امامت کودک از ديدگاه تاريخي

با مراجعه ي به تاريخ روشن مي گردد که مسئله ي امامت و رهبري کودک امري بوده که در خارج تحقق پيدا کرده است و فيلسوفان و حکيمان مي گويند : قوي ترين دليل بر امکان شيء، وقوع آن شيء است . اينک به دو نمونه ي از آنها اشاره مي کنيم .

1 ـ خلافت و وزارت امام علي بن ابي طالب عليه السلام

پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله در سال سوم بعثت، بعد از نزول آيه ي شريفه ي (و أنذر عشيرتک الأقربين)، علي بن ابي طالب عليه السلام را که نوجوان بود ، به خلافت و وصايت منصوب کرد و به قوم خود دستور داد که حرف او را گوش داده و از او اطاعت کنند . (1)
شيخ مفيد رحمه الله مي نويسد : «و قد اجمع جمهور الشيعه مع سائر من خالفهم علي ان الرسول الله صلي الله عليه و آله دعا عليا عليه السلام و هو صغير السن و لم يدع الصبيان غيره »؛ (2) « شيعيان و مخالفان آنها ، بر اين امر اتفاق دارند که رسول خدا صلي الله عليه و آله حضرت علي عليه السلام را دعوت به وزارت، خلافت و وصايت کرد، در حالي که سنش کم بود، ولي از ديگر کودکان دعوت نکرد . » .

2 ـ مباهله ي پيامبر صلي الله عليه و آله همراه امام حسن و امام حسين عليهماالسلام

به اتفاق مورخان مسلمان، پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله براي مباهله با نصاراي نجران ، امام حسن و امام حسين عليهماالسلام را به همراه خويش بردند و اين خود دلالت بر بزرگي شأن و قابليت اين دو کودک با وجود سن کم دارد .
شيخ مفيد رحمه الله مي نويسد : « و باهل بالحسن و الحسين عليهماالسلام و هما طفلان، و لم ير مباهل قبله و لا بعده ياهل الاطفال. و اذا کان الأمر علي ما ذکرناه من تخصيص الله تعالي حججه علي ما شرحناه ، بطل ما تعلق به هؤلاء القوم»؛ (3) « پيامبر صلي الله عليه وآله همراه امام حسن و امام حسين عليهماالسلام ـ در حالي که آن دو کودک بودند ـ با نصارا مباهله کرد و قبل و بعد از اين واقعه، سابقه نداشت که پيامبر صلي الله عليه و آله به همراه کودکان مباهله کرده باشد. اگر حقيقت امر چنين باشد که ممکن است خداوند متعال، حجت هاي خود را به اموري اختصاص دهد ، ديگر اشکالي از مخالفان ـ در مسئله امامت شخص کودک ـ باقي نخواهد ماند . »

پی نوشت:

1- ر.ک: تاريخ طبري، ج 2، ص 62 و 63 ؛ کامل ابن اثير، ج 2، ص 40 و 41 و... .
2- ر.ک: تاريخ طبري، ج 2، ص 62 و 63 ؛ کامل ابن اثير، ج 2، ص 40 و 41 و... .
3- همان، ص 316.

منبع:کتاب امامت در سنين کودکي