توضیح ساختار گوش با شکل

گوش نیز یک اندام فوق العاده‌ی دیگر در خانه‌ی شگفتی‌ها یعنی بدن انسان است. گوش امواج صوتی را می‌گیرد و آنها را به ایمپالس‌ها (تکان‌هایی) تبدیل می‌کند که مغز تفسیر می‌کند و آنها را قابل درک می‌سازد و به بدن انسان کمک می‌کند که بین صداهای مختلف تمایز قائل شود.
گوش صدا را می‌گیرد و به شما کمک می‌کند که آن صدا را در زندگی خود به یاد بیاورید. گوش به بدن کمک می‌کند به طور عاطفی طبق صدایی که شنیده است واکنش دهد مثل احساس عشق با شنیدن صدای محبوب خود و احساس ترس با شنیدن تهدید و یا صدای تیر اندازی!
بدن انسان اعجاز طبیعت است و هر اندام بزرگ و ریز، وظیفه‌ی مهم و ویژه‌ای دارد. پنج حس در بدن انسان وجود دارد که به درک و تفسیر محیط اطراف کمک می‌کنند. این پنج حس عبارتند از :
 حس لامسه به کمک بزرگ‌ترین اندام بدن انسان یعنی پوست
 حس بویایی به کمک دستگاه تنفسی یعنی بینی
 حس چشایی با ماهیچه‌ی بدون استخوان یعنی زبان
 توانایی دیدن از طریق پنجره‌ی روح یعنی چشم‌ها
 حس شنوایی به کمک جفت غضروفی گوش‌ها.
از جیک جیک شیرین پرندگان گرفته تا صدای رنجاننده‌ی جیرجیرک‌ها، صدای بلند کراکر و سمفونی زیبای ارکستر، تمام این صداهای مختلف و بسیاری از صداهای دیگر به خاطر گوش‌هایمان قابل درک هستند. اکثریت انسان‌ها با گوش‌های داخلی و خارجی کاملاً رشد کرده به دنیا می‌آیند. حتی جنین داخل رحم مادر، قادر به شنیدن تمام صداهایی است که بلند هستند. آیا شگفت زده نمی‌شوید از این که گوش انسان چگونه کار می‌کند؟ بخش‌ها و وظایف آن چیست؟ خوب، بیایید با شناخت مکانیزم شنوایی و شناخت بیشتر قسمت‌های مختلف و وظایف گوش شروع کنیم.

بخش‌های گوش انسان :

گوش انسان به پنج بخش تقسیم می‌شود. این پنج بخش، وظایف ویژه‌ای دارند که به فرآیند شنوایی کمک می‌کنند. بخش‌های مختلف گوش انسان عبارتند از :
• گوش بیرونی
• گوش میانی
• گوش داخلی
• عصب شنوایی
• مرکز پردازش شنوایی مرکزی

گوش بیرونی :

گوش بیرونی به لاله‌ی گوش و گذرگاه برونی گوش تقسیم می‌شود. pinna یا لاله‌ی گوش بخشی از گوش خارجی است که در هر طرف سر ما واقع شده است و دیده می‌شود. لاله‌ی گوش از غضروف و بافت نرم تشکیل یافته است. این ساختار به حفظ شکل گوش کمک می‌کند و گوش انعطاف پذیر می‌ماند. لاله‌ی گوش همانند قیفی است که نوسانات صوتی را از اطراف ما جمع آوری می‌کند و آنها را به سمت گذرگاه برونی گوش می‌فرستد.
گذرگاه برونی گوش، مجرای گوش نیز نامیده می‌شود. مجرای گوش به درک و تعیین منبع و جهت صدا کمک می‌کند. آن فقط یک چهارم اینچ قطر دارد و از لاله‌ی گوش تا پرده‌ی صماخ کشیده شده است. پرده‌ی صماخ عموماً پرده‌ی گوش نامیده می‌شود. پوست و مو، ساختار مجرای گوش بیرونی را پوشش می‌دهند و غده‌ی جرم گوش و یا غده‌ی موم گوش در این منطقه وجود دارد. مجرای گوش در نزدیکی پرده‌ی گوش، به ساختار استخوانی که به طور سفت با پوست پوشانده شده است، تبدیل می‌شود.
پرونده‌ی حقیقت : پرده‌ی گوش یک اندام شدیداً حساس است و می‌تواند صداهایی با گستره‌ی شدت 100000000 تا 1 را تشخیص دهد. وقتی نرم‌ترین صدا به پرده‌ی گوش می‌خورد، در حدود یک میلیونیوم اینچ حرکت می‌کند و این نوسان برای پردازش بیشتر در مغز به گوش درونی منتقل می‌شود.

گوش میانی :

گوش میانی ساختاری است که در انتهای پرده‌ی گوش شروع می‌شود. سه استخوان ریز به عنوان استخوانچه‌های شنوایی وجود دارند که گوش میانی را تشکیل می‌دهند. این استخوان‌ها پرده‌ی گوش را به گوش درونی متصل می‌کنند. امواج صوتی با استفاده از لاله‌ی گوش، به داخل هدایت می‌شوند و با پرده‌ی گوش برخورد می‌کنند. این امر موجب می‌شود که پرده‌ی گوش به سمت عقب و جلو حرکت کند و یا به عبارت دیگر نوسان کند و باعث شود که استخوانچه‌ها حرکت کنند. این امر سبب می‌شود که امواج صوتی به نوسانات مکانیکی تبدیل شوند.
این سه استخوان ریز که استخوانچه‌ها را تشکیل می‌دهند، استخوان چکشی، استخوان سندانی و استخوان رکابی هستند. استخوان چکشی یا malleus از یک طرف به پرده‌ی گوش و از طرف دیگر به استخوان سندانی یا incus متصل است. استخوان سندانی به استخوان سوم یعنی استخوان رکابی و یا stapes متصل است. امواج صوتی تبدیل شده به انرژی مکانیکی از طریق زنجیره‌ی این استخوانچه‌ها منتقل می‌شوند. یک حرکت داخل و بیرون در پایه‌ی رکابی یا همان صفحه‌ی پایی استخوان رکابی، وجود دارد که امواج صوتی آمده را منطبق می‌کند. شروع گوش درونی با پنجره‌ی بیضی که در صفحه‌ی پایی استخوان رکابی قرار گرفته است، مشخص می‌شود.
گوش میانی در بخش پستانی استخوان موقتی قرار دارد. استخوان موقتی، استخوان جمجمه است که در هر طرف سر که با هوا پر شده، حضور دارد. شیپور استاش از دیواره‌ی جلویی گوش میانی شروع می‌شود و تا پشت بینی و حلق که گلو است، ادامه دارد. وظیفه‌ی شیپور گوش که شیپور استاش است، فراهم کردن تهویه و دسترسی به هوای خارجی و متعادل کردن فشار هوا در هر دو طرف پرده‌ی گوش است.
پرونده‌ی حقیقت : وقتی تغییری در فشار هوا در گوش‌های ما به وجود می‌آید، ما می‌توانیم بجویم، قورت بدهیم و حتی خمیازه بکشیم.

گوش درونی :

گوش درونی جایگاه اندام‌های حسی است که به شنیدن و حفظ تعادل کمک می‌کنند. بخشی از گوش انسان که در عمل شنوایی دخیل است، حلزون گوش است. وظیفه‌ی مهم دیگر گوش انسان حفظ تعادل بدن است. بخش‌های مختلف گوش انسان که به تعادل کمک می‌کنند عبارتند از : مجاری نیمه حلقوی که شامل گوشک و انبانچه هستند و در گوش درونی حضور دارند.
ساختار استخوانی که به شکل حلزون است و با مایع درون لنف و برون لنف پر شده است، حلزون گوش نامیده می‌شود. گیرنده‌های حسی به نام اندام کورتی درون حلزون گوش حضور دارند. این اندام، سلول‌های مویی و گیرنده‌های عصبی دارند که برای شنوایی لازم و مورد نیاز هستند.
حرکت گوش میانی، انرژی مکانیکی پنجره‌ی بیضی را به داخل حلزون گوش هل می‌دهد. سلول‌های مویی ریز به خاطر نیرویی که مایع درون حلزون گوش را به حرکت درمی‌آورد، تحریک می‌شوند. صداهای زیر و بم و یا فرکانس‌های صدایی ویژه، سلول‌های مویی ویژه و جداگانه‌ای را در گوش درونی تحریک می‌کنند. در نتیجه فرکانس‌های مشخص با سلول‌های مویی ویژه‌ای پاسخ داده می‌شوند. سلول‌های مویی، سیگنال‌ها را به ایمپالس‌های عصبی ترجمه می‌کنند. قسمت حلزون گوش عصب هشتم مغزی یعنی عصب شنوایی، ایمپالس‌های شنوایی را به مغز ارسال و مخابره می‌کند.

عصب شنوایی :

عصب شنوایی، بخشی از گوش انسان است که ایمپالس‌ها را از حلزون گوش به منطقه‌ی میانی مغز یعنی هسته‌ی حلزونی و سپس به مسیرهای دیگر مغز که به پوسته‌ی شنوایی مغز منتهی می‌شوند، منتقل می‌کند. رشته‌های عصبی هر گوش به دو مسیر از هسته‌ی حلزونی تقسیم می‌شوند. از این دو مسیر، یکی به سمت پوسته‌ی شنوایی در یک نیمکره‌ی مغز به بالا می‌رود و دیگری عبور می‌کند و به سمت نیمکره‌ی دیگر مغز به بالا می‌رود. در نتیجه، وظیفه‌ی مسیرهای رشته‌های عصبی، انتقال داده‌ها و اطلاعات دریافت شده از هر دو گوش به هر دو نیمکره‌ی مغز است.

سیستم شنوایی مرکزی :

وظیفه‌ی سیستم شنوایی گوش، پردازش اطلاعات شنوایی رسیده به مغز است. این سیستم در وظایف زیر نقش دارد :
• موقعیت یابی و جهت یابی صدا
• تمایز بین صداهای مختلف
• تفکیک زمانی، پوشش، یکپارچه سازی و مرتب کردن