بر کناره های کتاب « الغدیر فی الکتاب والسنّة والأدب»
نويسنده:غلام حسین زینلی
پیامبر اسلام(ص) در سال دهم هجری، برای اولین بار پس از هجرت، برای گذاردن حج، قصد مکه نمود. بسیاری از مسلمانان به مدینه آمدند و هنگامی که پیامبر(ص) از مدینه بیرون شدند، جمیعت زیادی آن حضرت را همراهی می کردند.1
حج آن سال با حضور رسول خدا(ص) برگزار شد. وقت آن بود که حجاج به وطن خویش بازگردند. کاروان حاجیان به «جحفه» یا وادی «غدیر» رسیده بود که جبرئیل امین(ع) نازل گشت و آیه آمد: یاایّها الرسول بلّغ ما انزل الیک من ربّک وإن لم تفعل فما بلّغت رسالته (مائده، 67)؛ ای پیامبر چیزی را که از طرف پروردگارت بر تو نازل شد، ابلاغ کن که اگر این کار را نکنی، رسالت او را انجام نداده ای.
پیامبر(ص) فرمان توقّف داد و آنان که از وادی غدیر گذشته بودند، برگشتند و آنان که نرسیده بودند، به آرامی از راه رسیدند.
مؤذّن رسول خدا(ص) با ندای «اللّه اکبر» از وقت نماز ظهر خبر داد.نماز ظهر و عصر به امامت پیامبر بزرگوار اسلام(ص) و در زیر سایه درختان غدیر برگزار شد.
پس از پایان نماز، پیامبر(ص) در میان جمعیت و بالای جهاز شتران به ایراد خطبه پرداخت: ایّها الناس: من أولی الناس بالمؤمنین من انفسهم؟ قالوا: اللّه ورسوله اعلم. قال: انّ اللّه مولای و انا مولی المؤمنین و انا أولی بهم من انفسهم، فمن کنت مولاه فعلیّ مولاه. (حضرت ـ ص ـ این جمله راسه بار و به گفته احمد بن حنبل، چهار بار تکرار فرمود).
سپس فرمود: اللّهمّ وال من والاه، وعاد من عاداه، وأحبّ من أحبّه، وأبغض من أبغضه، وأنصر من نصره، و أخذل من خذله، وأدر الحقّ معه حیث دار، اَلا فلیبلّغ الشاهد الغائب.
هنوز جمعیت پراکنده نشده بود که آیه نازل گشت: الیوم أکملت لکم دینکم وأتممت علیکم نعمتی و رضیت لکم الاسلام دیناً. (مائده،3)
سپس مردم به علی بن ابی طالب(ع) تهنیت گفته و با او به عنوان امام و پیشوای امت اسلامی، بیعت کردند و نخستین کسان ابوبکر و عمر بودند.2
چنانکه ملاحظه شد، خداوند سبحان فرمان ابلاغ را هنگامی صادر فرمود که جمعیت زیادی از مسلمانانِ آن عصر، دور هم گرد آمده بودند. رسول اسلام(ص) نیز دستور داد: حاضران، داستان غدیر را به غایبان اعلام کنند، تا حدیث غدیرخم نشر و گسترش یابد. همچنین خداوند آیاتی در این باره نازل فرمود، تا واقعه غدیر در هر عصر و زمان در دل مسلمانان زنده بماند.3
امامان معصوم(ع)، نیز همواره به این واقعه مهم استدلال می کردند و پس از آنان، علما و بزرگان دین در بزرگداشت این واقعه مهم کوشیده اند. و جالب اینکه جمع زیادی از دانشمندان اهل سنّت واقعه غدیر را در آثار و نوشته های خود منعکس نموده،و گروهی از آنان، تألیفات مستقلی در این باره از خود بر جای نهاده اند.
تاریخ نشان می دهد، نخستین بار در همان روز غدیر درباره این حادثه وفضایل امیرالمؤمنین(ع) بحث و گفتگو شده است. حسان بن ثابت انصاری اولین کسی است که درباره ولایت امام علی بن ابی طالب (ع) شعر سروده،و آن را در محضر رسول خدا(ص) و در اجتماع با شکوه روز غدیر خوانده است.4
و از آن تاریخ تا کنون همواره غدیر شناسی ادامه یافته و از روند تکاملی نیز برخوردار بوده است. و همواره این حدیث در آثار، ثبت و ضبط می شده است. در سالهای پایانی سده سوم هجری قمری، «ابن جریر طبری» کتاب« الولایة فی طرق حدیث الغدیر» را درباره حدیث غدیر تألیف نموده است.
در قرن چهارم «ابن عقده» (الولایة فی طرق حدیث الغدیر)، «ابوبکر تمیمی جعابی» (من روی حدیث غدیرخم)، «ابن انباری واسطی» (طرق حدیث الغدیر)، «ابو غالب احمد بن محمّد زراری» (جزء فی خطبة الغدیر)، «ابوالفضل محمّد بن عبد اللّه شیبانی» (من روی حدیث غدیر خم)، «حافظ دارقطنی» (جزء فی طرق حدیث الغدیر) و «شیخ محسن بن حسین بن احمد نیشابوری» (بیان حدیث الغدیر)، آثار مستقلی درباره حدیث غدیرخم تالیف نموده اند.
در سده پنجم «علی بن عبدالرحمان بن عیسی عروة الجراح» (طرق خبر الولایة)، «ابو عبد اللّه حسین بن عبید اللّه غضائری» (کتاب یوم الغدیر)، «حافظ ابو سعید مسعود بن ناصر بن ابی زید سجستانی» (الدرایة فی حدیث الولایة)، و «ابوالفتح محمّد بن علی بن عثمان کراجکی» (عدة البصیر فی حج یوم الغدیر)، درباره حدیث غدیر، آثاری تألیف کرده اند.
در سده ششم «علی بن بلال» (حدیث الغدیر)، «شیخ منصور اللائی رازی» (حدیث الغدیر) و «شیخ علی بن حسن طاطریّ» (کتاب الولایة؛ فضائل امیرالمؤمنین ـ ع ـ )،آثار مستقلی درباره حدیث غدیر تألیف کرده اند.
در قرن هفتم «ابوالقاسم عبیداللّه بن عبداللّه حسکانیّ» (دعاة الهداة الی اداء حقّ المولاة) و در قرن هشتم «شمس الدین محمّد بن احمد ذهبی» (طرق حدیث الولایة) و در قرن نهم «شمس الدین محمّد بن محمّد جزری دمشقی» (أسنی المطالب فی مناقب علی بن ابی طالب)، آثار ویژه ای درباره حدیث غدیر تألیف نموده اند.5
غدیر پژوهی، همچنان ادامه یافت تا در سده سیزدهم هجری قمری، بزرگمردی از فرزندان و پیروان امیرالمؤمنین(ع) «علامه میر حامد حسین موسوی هندی» (م1306هـ.ق) با پدید آوردن اثر ارزشمند «عبقات الأنوار»، تحوّل علمی و تازه ای در مورد حدیث غدیر ایجاد کرد. این دانشمند نامی، این کتاب بزرگ را به بررسی طرق حدیث غدیر، تواتر آن و مفاد آن اختصاص داد.
وی، مجموعه تحقیقات و پژوهشهای خود را براساس منابع و آثار معتبر اهل سنّت، مستند ساخت و این امر موجب شد تا کتابش نزد پیروان مذاهب اهل سنّت نیز مقبول واقع شود. اثر ارزشمند میرحامد حسین، برجسته ترین اثری بود که تا آن روز، در زمینه غدیرشناسی به انجام رسیده بود.
پس از «میرحامد حسین» مباحث غدیرشناسی، پرخروشتر از گذشته ادامه یافت و آثار مهمی پدید آمد، تا آنکه مادر روزگار، محققِ فرزانه، دانشمند نامدار تشیع، «علامه شیخ عبدالحسین امینی» را بدنیا آورد. او از مردان صالح و از پیروان راستین امیرالمؤمنین(ع) بود و بدون تردید، اثر جاودانه اش الغدیر فی الکتاب والسنّة والأدب، برجسته ترین، مستدل ترین، و پرمحتواترین و جامع ترین اثری است که تا کنون درباره حدیث غدیر و نیز زندگانی و فضایل امیرالمؤمنین(ع) پدید آمده و به گونه ای ابتکاری به جهان علم و دین عرضه شده است.
اکنون در این نوشتار برآنیم تا گزارشی اجمالی از «الغدیر» علامه امینی،به ارادتمندان مولای متقیان(ع) تقدیم کنیم و پیشاپیش، به نواقص و کاستی های آن معترفیم.
دسته اول: وی، نخست، در جستجویی گسترده و مبتنی بر اصول علمی، از میان صحابه و یاران رسول خدا(ص) ـ قرن اول هجری و عصر صحابه ـ نام یکصد و ده تن را به ترتیب حروف الفبا ذکر می کند که همگی حدیث غدیر را نقل کرده اند و در شمارش این کسان از «ابو هریرة دوسی» آغاز می کند و به «ابو مُرازم یعلی بن مرة بن ثقفی» پایان می دهد.7
علاوه بر این، مؤلف دانشمند، آثار و منابعی را که راویانِ یاد شده (دسته اول) را ثبت و ضبط نموده اند، با ذکر مشخصات و صفحه آورده است.
همچنین در میان صحابه راوی حدیث غدیر، چهره های شاخص و برجسته ای از جمله: امام حسن بن علی(ع)،امام حسین بن علی(ع)، سعد بن ابی وقاص، زبیر بن عوام، اسامة بن زید، ابیّ بن کعب، ام سلمه، جابر بن عبد اللّه انصاری و… مشاهده می شود که این موضوع بر اهمیت واقعه غدیر افزوده و درستی و قطعی بودن حدیث غدیر را روشن می سازد.
دسته دوم: مؤلف عالیقدر، پس از صحابه، نام هشتاد و چهار تن از «تابعین» را که حدیث غدیر را روایت نموه اند، به ترتیب حروف الفبا نام می برد. وی این دسته را از «ابو راشد حُبرانی» آغاز، و به «ابو نجیح یسار ثقفی» پایان داده است.8
دسته سوم: در این قسمت، مؤلف از آغاز سده دوم تا سالهای پایانی سده چهاردهم هجری قمری به جستجوی راویان حدیث غدیر پرداخته، و سیصدوشصت دانشمند برجسته اهل سنّت را که حدیث غدیر را در کتابهای خود ثبت یا کتابی مستقل در این باره تألیف کرده اند (اعم از ائمه حدیث، تاریخ، تفسیر و کلام) به ترتیبِ عصر و زمانِ هر یک و با ذکر تاریخ وفات آنان، نام می برد.
صاحب «الغدیر»، این گروه را با نام «ابن دینار جمحی مکی» (م115هـ.ق) آغاز نموده، و به حافظ مجتهد «شهاب الدین ابوالفیض، احمد بن محمّد بن صدیق» پایان داده است. شماری از این دسته عبارتند از:
1ـ ابوعبداللّه محمّد بن ادریس شافعی (م204هـ.ق)، امام شافعیه،
2ـ ابوعبداللّه احمد بن حنبل شیبانی (م241هـ.ق)، پیشوای حنبلیان،
3ـ حافظ ابوعبداللّه محمّد بن اسماعیل بخاری(م256هـ.ق)، مؤلف «صحیح بخاری»،
4ـ حافظ ابوعبداللّه ابن ماجه(م271هـ.ق) صاحب «سنن ابن ماجه»،
5ـ ابومحمّد عبد اللّه بن مسلم بن قتیبه دینوری (م276هـ.ق).9
نکته جالب توجه آنکه، داستان غدیرخم از جمله حقایق مسلّم و غیر قابل تردید است که به حدّ اجماع امّت اسلامی، از تشیع و تسنن رسیده است، و بارها مورد احتجاج و سوگند قرار گرفته است. این حقیقت موجب شده تا مخالفان غدیر، در برابر سند حدیث غدیر سر تسلیم فرود آورند و به ناچار به آن تن دهند و چون نتوانسته اند در سند آن خدشه ای وارد سازند، در دلالت آن به چون و چرا پرداخته اند؛ اما منطق نیرومند و بیان صریح، فصیح و قلم دقیقِ مؤلفِ آزموده و زبردست «الغدیر»، باب هر گونه چون و چرا را بر روی آنان بسته و راهی جز تسلیم در برابر مفاد حدیث غدیر، فرا روی آنان باقی نگذارده است.
چنانکه پیش از این نیز اشاره شد، واقعه غدیرخم از ابتدای وقوع تا عصر حاضر، پیوسته مسلم و حوادث غیر قابل تردید بوده است، به طوری که دوست و دشمن به آن اذعان داشته و آنرا بازگو می نمودند. از این روی بین صحابه و تابعین، چه پیش از دوران خلافت ظاهری امیرالمؤمنین(ع) و چه در عهد خلافت آن حضرت(ع) و اعصار پس از آن، استدلال به حدیث غدیر و یاد آوری آن با مبادله سوگند (مناشدة) بسیار دست داده است.
مؤلف «الغدیر» این فصل از کتاب را با مناشده های شخص امیرالمؤمنین(ع) آغاز نموده است که نمونه ای از آن چنین است:
سپس فرمود: «همه شما را سوگند می دهم به خدا، آیا در میان شما کسی هست که پیش از من به وحدانیّت خدا ایمان آورده باشد؟» همگی گفتند: نه.
فرمود: «شما را به خدا سوگند می دهم، آیا در میان شما کسی هست که برادری چون جعفر طیّار داشته باشد که در بهشت با فرشتگان پرواز می کند؟» همگی گفتند: به خدا سوگند، نه.
فرمود: «شما را به خدا سوگند می دهم، آیا در میان شما غیر از من کسی هست که عمویی چون عموی من حمزه داشته باشد که شیر خدا و شیر رسول خدا(ص) و سرور شهیدان است؟» گفتند: به خدا سوگند، نه.
فرمود: «شما را به خدا سوگند می دهم، آیا در میان شما جز من کسی هست که همسری چون همسر من، فاطمه دختر محمّد(ص) داشته باشد، که بانوی زنان اهل بهشت است؟» گفتند: به خدا سوگند، نه.
فرمود: «شما را به خدا سوگند می دهم، آیا در میان شما جز من کسی هست که دو سبط، مانند دو سبط من، حسن و حسین داشته باشد که آقا و سرور جوانان اهل بهشت می باشند؟» گفتند: به خدا قسم، نه.
فرمود: «شما را به خدا سوگند می دهم،آیا در میان شما جز من کسی هست که چندین بار با رسول خدا(ص) نجوا کرده باشد و پیش از هر نجوا، صدقه داده باشد؟» گفتند: به خدا قسم، نه.
فرمود: «شما را به خدا سوگند می دهم، آیا در میان شما جز من کسی هست که رسول خدا(ص) درباره او فرموده باشد: مَن کنت مولاه فعلی مولاه، اللّهمّ وال من والاه و عاد من عاداه، وانصر من نصره لیبلغ الشاهد الغائب؟» گفتند: به خدا قسم، نه.13
و شگفتا که اعضای شورا، در تمام موارد یاد شده، همگی سخن حضرت را تصدیق کردند، با این حال، صاحب این فضایل را نادیده گرفتند و به کس دیگری رأی دادند!
این آیات عبارتنداز:
1ـ آیه تبلیغ: یا ایّها الرسول بلّغ ما انزل الیک من ربّک وان لم تفعل فما بلّغت رسالته (مائده،67).
مؤلف، در ذیل این آیه، نام سی تن از دانشمندان بزرگ اهل سنت را ذکر کرده است که همگیِ آنان به نقل از صحابه رسول خدا(ص) گفته اند: این آیه در روز غدیرخم و در مورد انتخاب علی بن ابی طالب(ع) به امامت و جانشین پیامبر(ص) نازل شده است. از آن جمله اند: طبری، ابن ابی حاتم، ابن مردویه، ابن عساکر، ابو نعیم، ثعلبی، واحدی، سجستانی و… .14
2ـ آیه اکمال دین: الیوم أکملت لکم دینکم وأتممت علیکم نعمتی(مائده،3).
امامیه اتفاق نظر دارند که این آیه کریمه، در روز غدیر و پس از آنکه رسول خدا(ص)، ولایت امیرالمؤمنین(ع) را اعلان فرمود، نازل شده است. مؤلف محترم «الغدیر» این حقیقت را از شانزده تن از دانشمندان برجسته اهل سنّت نیز نقل کرده اند، که از آن جمله اند: حافظ ابونعیم، خطیب بغدادی، ابن عساکر، جلال الدین سیوطی و… .15
3ـ آیه عذاب واقع: سئل سائل بعذاب واقع… (معارج، 1ـ3).
این آیه نیز از جمله آیاتی است که پس از نص غدیر، درباره ولایت امیرالمؤمنین(ع) نازل گشته است.
علاّمه امینی این مطلب را از بیست و نه دانشمند از اهل سنّت، که وثاقت آنان مورد قبول است، نقل نموده اند. شماری از آنان عبارتند از: قرطبی، سبط ابن جوزی، ثعلبی، شیخ محمّد عبده، و… .16
مؤلف دانشمند، ضمن بحث در آیات پیشگفته، به نقد اتهاماتی که برخی، جاهلانه و یا مغرضانه به شیعه نسبت داده اند، پرداخته و به آن پاسخ گفته و حقیقت امر را روشن ساخته است. از جمله: نقدی بر «قرطبی» و «قسطلانی» در ذیل آیه «تبلیغ»؛ نقدی بر «سیوطی» و «آلوسی» در ذیل آیه «اکمال دین»؛ نقدی بر «ابن تیمیه» در ذیل آیه «عذاب واقع».
وی می افزاید:
گرچه شیعیان بیش از هر کس دیگری نسبت به این امر اظهار علاقه می کنند، لکن این عید اختصاص به شیعیان ندارد و سایر فرق اسلامی نیز، این عید را بزرگ می شمارند.17
مردم نیز فرمان بردند، و نخستین کسانی که با پیامبر(ص) و علی بن ابی طالب(ع) دست دادند و تهنیت گفتند، ابوبکر، عمر، عثمان، طلحه و زبیر بودند.18
سپس مؤلف داستان بیعت شیخین (ابوبکر و عمر) با علی(ع) را، از شصت تن از دانشمندان طراز اول اهل سنّت نقل نموده، و سلسله ناقلان این داستان را به جمعی از صحابه رسول خدا(ص) منتهی ساخته است، که از آن جمله اند: عبداللّه بن عباس، ابوهریره، براء بن عاذب و… .19
بدین ترتیب، مؤلف نشان داده اند که هرگز حدیثی به این مرتبه از ثبوت، یقین و تواتر نرسیده است، تا بدان جا که تعدادی از دانشمندان اهل سنّت، از جمله «شمس الدین جزری» رساله مستقلی در اثبات تواتر این حدیث تألیف نموده است.22
وی، آنگاه نظر «ابن حزم» را درباره قاتل علی(ع) نقل می کند که می گوید: «ابن ملجم، علی(ع) را در حال تأویل و اجتهاد کشت و چنین قتلی قصاص ندارد، بلکه ابن ملجم یک ثواب نیز دارد، چون او اجتهاد کرد ولی به خطا رفت!» و سپس به نقد سخن ابن حزم می پردازد، و براساس کتاب خدا و سنّت رسول(ص) او را در یک محکمه تاریخی، محاکمه می کند.23
سخن «ابن حزم» به اینجا ختم نمی شود، بلکه او «ابوالغادیه» قاتل عمار یاسر را نیز مجتهد و مأجور می داند، و معتقد است که معاویه و عمرو عاص، نیز در جنگ با علی بن ابی طالب(ع) به اجتهاد خود عمل نموده و مستوجب پاداشند!24
مؤلف هوشیار «الغدیر» در بررسیِ معنای واژه «مولی»، نخست بیست و هفت مورد از معانی «مولی» را ذکر می کند و سپس بیست قرینه غیر قابل خدشه و تعیین کننده ارائه می کند که تمامیِ آنها نشان دهنده و مؤید آن است که واژه «مولی» در حدیث غدیر به معنای «اولی بالشئ» است و بس و به هیچ یک از معانی دیگر نمی تواند باشد.
بنابراین، با وجود این همه قراین اطمینان آور، جای هیچ گونه مناقشه ای در دلالت حدیث غدیر باقی نمی ماند.25
یکی از قراین یاد شده، سخن رسول خدا(ص) در مقدمه حدیث غدیر است که فرمود: ألست أولی بکم من أنفسکم؛ آیا من، از خودتان به شما سزاوارتر نیستم، و سپس فرمود: فمن کنت مولاه فعلیّ مولاه.
این حدیث را با همین ترتیب بسیاری از علمای فریقین روایت نموده اند، و صاحب «الغدیر» آن را از شصت و چهار تن از علما و حفاظ اهل سنّت نقل نموده است.26
احادیثی که معنای «مولی» را تفسیر نموده است
مؤلف، سپس فصلی را با عنوان «احادیثی که معانی مولی و ولایت را تفسیر نموده است»، گشوده و در آن، احادیث فراوانی نقل کرده است. که در تمامی آنها کلمه «مولی» در همان معنایی استعمال شده که پیش از این در بحث «دلالت حدیث غدیر» بیان شد.
جالب اینکه عده زیادی از دانشمندان اهل سنّت نیز ما را همراهی نموده و کلمه «مولی» را به همان معنایی دانسته اند که مقصود ماست و صاحب «الغدیر» نام چهارده تن از آنان را ذکر نموده است.27
شیعه، از طریق اهل بیت(ع)، و اهل سنّت از طریق پیامبر(ص) نقل کرده اند که: روزه داشتن در روز هیجدهم ذوالحجه (عید غدیر)، ثواب فراوانی دارد. و نیز گروهی از دانشمندان اهل سنّت از پیامبر گرامی اسلام(ص) نقل کرده اند که فرمود: «هر کس روز هیجدهم ذوالحجه (روز غدیر) را روزه بدارد، برای او ثواب روزه شصت ماه نوشته می شود.» 28
صاحب «الغدیر» حدیث پیشگفته را از سیزده تن از حفاظ بزرگ اهل سنّت نقل نموده و سپس، به ابن کثیر که منکر این حدیث شده، پاسخ گفته، و سخن او را نقد و بررسی می کند.
مؤلف، نخست، شعر و شاعری را از منظر قرآن کریم مطرح نموده، و آنگاه مقام و منزلت شعر و شاعران را از دیدگاه پیامبر اکرم(ص) و ائمه هدی(ع) و بزرگان دین بررسی کرده است.29
پیامبر(ص)، شعرا را تکریم می نمودند و مورد تشویق قرار می دادند و از این زبان و سلاح در جهت اهداف مقدس، سود می جستند. همین امر باعث گردید تا شاعران بسیاری، از مرد و زن، پروانه وار، گرداگرد شمع وجود پیامبر(ص)، حلقه زنند و عاشقانه بسرایند.
امامان معصوم(ع) نیز شعرا را گرامی می داشتند و به پاس اشعار و سروده های آنان، محافل با شکوهی می آراستند و به آنان جوایز ارزنده ای اهدا می نمودند.30
وی در این عنوان، از سده نخست هجری تا سالهای میانی سده داوزدهم، جمعاً یکصد و پنج تن از شعرای غدیر را نام می برد و تحلیل جامع و دقیقی از غدیریه ها و زوایای مختلف زندگی آنان ارائه می کند و ادامه بحث «شعرای غدیر» را به جلدهای بعدی «الغدیر» موکول می کند، اما اکنون بیست و نه سال از درگذشت آن عالم ربانی می گذرد و هنوز جلدهای بعدی «الغدیر» منتشر نشده است و اطلاعی از آن در دست نیست.
روش علامه امینی در بررسی زندگانی شعرای غدیر بر این است که نخست، آنان را به ترتیب قرنی که در آن می زیسته اند ذکر می کند، و سپس تحلیل جامعی از غدیریه ها و دیگر آثار شاعر ارائه می دهد.
بررسی ابعاد مختلف زندگی، خانواده، مبارزات، سیر و سلوک اجتماعی، افکار، عقاید و… نیز از جمله مباحثی است که درباره هر یک از شعرای غدیر در «الغدیر» به چشم می خورد.
همچنین، ایشان به تناسب بیان فضایل اهل بیت عصمت و طهارت(ع) در اشعار شعرای غدیر، روایاتی که از سوی پیامبر اکرم(ص) صادر شده و بیان کننده آن فضایل است را، با اسلوب و روش بسیار زیبایی ذکر نموده و بحثهای تحقیقی و جامعی درباره هر یک از این فضایل به عمل می آورد. و بدینسان فضایل بسیاری از اهل بیت پیامبر(ص) و بخصوص شخص امیرالمؤمنین(ع) را، در اختیار خوانندگان قرار می دهد.
آری، او پس از پیامبر اکرم(ص) فصیحترینِ مرد عرب است و آشنایی او به خصوصیات و موازین کلام عرب با هیچ شخص دیگری قابل مقایسه نیست و هموست که کلام پیامبر گرامی اسلام(ص) را «من کنت مولاه فهذا علیّ مولاه» به امامی که طاعتش چون پیامبر(ص) بر همه واجب است، معنا می کند.
حضرت(ع) در پاسخ به نامه معاویه که به زعم خویش، برای خود فضایلی برشمرده بود، چنین سرود:
محمّه النبیُّ اَخی وصِنْوی
و جعفه الذی یُضحی ویُمسی
وبنت محمّد سکنی وعرسی
وسبطا احمد وَلَدایَ منها
سبقتکمُ الی الاسلام طُرّاً
فاوجَبَ لی ولایَتَهُ علیکم
فویه ثم وَیه ثم وَیه
علامه امینی از «بیهقی» دانشمند اهل سنّت نقل کرده اند که گفته است: «حفظ این اشعار بر دوستان و پیروان علی(ع) واجب است تا مفاخر آن حضرت را بدانند.»
وی در بخشی از اشعار خود که در محضر رسول خدا(ص) و در اجتماع باشکوه غدیرخم سروده و قرائت کرده است، چنین می گوید:
ینادیهمُ یوم الغدیر نبیّهم
فقال: فمن مولاکم ونبیّکم
الهک مولانا وانت نبیّنا
فقال له: قم یا علیّ فانّنی
فمن کنت مولاه فهذا ولیّه
هناک دعا: اللّهمّ وال ولیَّه
علامه امینی، پس از «حسان بن ثابت» شعرای دیگر غدیر را یک به یک نام برده و نمونه های متعددی از غدیریه های آنان را ذکر نموده و بررسی می نماید. و جالب توجه اینکه، تمامیِ این شعرا که آشنا به موازینِ کلام عرب و صاحب نظر بوده اند، از کلمه «مولی» در حدیث غدیر، امامت و ولایت علی(ع) را فهمیده اند.
در پایان، یک بار دیگر یادآور می شوم که هدف این نوشتار گزارش مختصری از کتاب عظیم «الغدیر فی الکتاب والسنة والأدب»، آن هم بخشهایی که مستقیماً به مسئله غدیرخم مربوط می شود، بوده است والاّ این اثر بزرگ، مشحون از فضایل و مناقب امیرالمؤمنین(ع) و سرشار از نکات و لطایف غدیر پژوهی، دین شناسی و نقدهای روشن گرانه است، که در هیچ جای دیگری، چنین مجموعه ای با این خصوصیات و ویژگیها یافت نمی شود.
حج آن سال با حضور رسول خدا(ص) برگزار شد. وقت آن بود که حجاج به وطن خویش بازگردند. کاروان حاجیان به «جحفه» یا وادی «غدیر» رسیده بود که جبرئیل امین(ع) نازل گشت و آیه آمد: یاایّها الرسول بلّغ ما انزل الیک من ربّک وإن لم تفعل فما بلّغت رسالته (مائده، 67)؛ ای پیامبر چیزی را که از طرف پروردگارت بر تو نازل شد، ابلاغ کن که اگر این کار را نکنی، رسالت او را انجام نداده ای.
پیامبر(ص) فرمان توقّف داد و آنان که از وادی غدیر گذشته بودند، برگشتند و آنان که نرسیده بودند، به آرامی از راه رسیدند.
مؤذّن رسول خدا(ص) با ندای «اللّه اکبر» از وقت نماز ظهر خبر داد.نماز ظهر و عصر به امامت پیامبر بزرگوار اسلام(ص) و در زیر سایه درختان غدیر برگزار شد.
پس از پایان نماز، پیامبر(ص) در میان جمعیت و بالای جهاز شتران به ایراد خطبه پرداخت: ایّها الناس: من أولی الناس بالمؤمنین من انفسهم؟ قالوا: اللّه ورسوله اعلم. قال: انّ اللّه مولای و انا مولی المؤمنین و انا أولی بهم من انفسهم، فمن کنت مولاه فعلیّ مولاه. (حضرت ـ ص ـ این جمله راسه بار و به گفته احمد بن حنبل، چهار بار تکرار فرمود).
سپس فرمود: اللّهمّ وال من والاه، وعاد من عاداه، وأحبّ من أحبّه، وأبغض من أبغضه، وأنصر من نصره، و أخذل من خذله، وأدر الحقّ معه حیث دار، اَلا فلیبلّغ الشاهد الغائب.
هنوز جمعیت پراکنده نشده بود که آیه نازل گشت: الیوم أکملت لکم دینکم وأتممت علیکم نعمتی و رضیت لکم الاسلام دیناً. (مائده،3)
سپس مردم به علی بن ابی طالب(ع) تهنیت گفته و با او به عنوان امام و پیشوای امت اسلامی، بیعت کردند و نخستین کسان ابوبکر و عمر بودند.2
چنانکه ملاحظه شد، خداوند سبحان فرمان ابلاغ را هنگامی صادر فرمود که جمعیت زیادی از مسلمانانِ آن عصر، دور هم گرد آمده بودند. رسول اسلام(ص) نیز دستور داد: حاضران، داستان غدیر را به غایبان اعلام کنند، تا حدیث غدیرخم نشر و گسترش یابد. همچنین خداوند آیاتی در این باره نازل فرمود، تا واقعه غدیر در هر عصر و زمان در دل مسلمانان زنده بماند.3
امامان معصوم(ع)، نیز همواره به این واقعه مهم استدلال می کردند و پس از آنان، علما و بزرگان دین در بزرگداشت این واقعه مهم کوشیده اند. و جالب اینکه جمع زیادی از دانشمندان اهل سنّت واقعه غدیر را در آثار و نوشته های خود منعکس نموده،و گروهی از آنان، تألیفات مستقلی در این باره از خود بر جای نهاده اند.
تاریخ نشان می دهد، نخستین بار در همان روز غدیر درباره این حادثه وفضایل امیرالمؤمنین(ع) بحث و گفتگو شده است. حسان بن ثابت انصاری اولین کسی است که درباره ولایت امام علی بن ابی طالب (ع) شعر سروده،و آن را در محضر رسول خدا(ص) و در اجتماع با شکوه روز غدیر خوانده است.4
و از آن تاریخ تا کنون همواره غدیر شناسی ادامه یافته و از روند تکاملی نیز برخوردار بوده است. و همواره این حدیث در آثار، ثبت و ضبط می شده است. در سالهای پایانی سده سوم هجری قمری، «ابن جریر طبری» کتاب« الولایة فی طرق حدیث الغدیر» را درباره حدیث غدیر تألیف نموده است.
در قرن چهارم «ابن عقده» (الولایة فی طرق حدیث الغدیر)، «ابوبکر تمیمی جعابی» (من روی حدیث غدیرخم)، «ابن انباری واسطی» (طرق حدیث الغدیر)، «ابو غالب احمد بن محمّد زراری» (جزء فی خطبة الغدیر)، «ابوالفضل محمّد بن عبد اللّه شیبانی» (من روی حدیث غدیر خم)، «حافظ دارقطنی» (جزء فی طرق حدیث الغدیر) و «شیخ محسن بن حسین بن احمد نیشابوری» (بیان حدیث الغدیر)، آثار مستقلی درباره حدیث غدیرخم تالیف نموده اند.
در سده پنجم «علی بن عبدالرحمان بن عیسی عروة الجراح» (طرق خبر الولایة)، «ابو عبد اللّه حسین بن عبید اللّه غضائری» (کتاب یوم الغدیر)، «حافظ ابو سعید مسعود بن ناصر بن ابی زید سجستانی» (الدرایة فی حدیث الولایة)، و «ابوالفتح محمّد بن علی بن عثمان کراجکی» (عدة البصیر فی حج یوم الغدیر)، درباره حدیث غدیر، آثاری تألیف کرده اند.
در سده ششم «علی بن بلال» (حدیث الغدیر)، «شیخ منصور اللائی رازی» (حدیث الغدیر) و «شیخ علی بن حسن طاطریّ» (کتاب الولایة؛ فضائل امیرالمؤمنین ـ ع ـ )،آثار مستقلی درباره حدیث غدیر تألیف کرده اند.
در قرن هفتم «ابوالقاسم عبیداللّه بن عبداللّه حسکانیّ» (دعاة الهداة الی اداء حقّ المولاة) و در قرن هشتم «شمس الدین محمّد بن احمد ذهبی» (طرق حدیث الولایة) و در قرن نهم «شمس الدین محمّد بن محمّد جزری دمشقی» (أسنی المطالب فی مناقب علی بن ابی طالب)، آثار ویژه ای درباره حدیث غدیر تألیف نموده اند.5
غدیر پژوهی، همچنان ادامه یافت تا در سده سیزدهم هجری قمری، بزرگمردی از فرزندان و پیروان امیرالمؤمنین(ع) «علامه میر حامد حسین موسوی هندی» (م1306هـ.ق) با پدید آوردن اثر ارزشمند «عبقات الأنوار»، تحوّل علمی و تازه ای در مورد حدیث غدیر ایجاد کرد. این دانشمند نامی، این کتاب بزرگ را به بررسی طرق حدیث غدیر، تواتر آن و مفاد آن اختصاص داد.
وی، مجموعه تحقیقات و پژوهشهای خود را براساس منابع و آثار معتبر اهل سنّت، مستند ساخت و این امر موجب شد تا کتابش نزد پیروان مذاهب اهل سنّت نیز مقبول واقع شود. اثر ارزشمند میرحامد حسین، برجسته ترین اثری بود که تا آن روز، در زمینه غدیرشناسی به انجام رسیده بود.
پس از «میرحامد حسین» مباحث غدیرشناسی، پرخروشتر از گذشته ادامه یافت و آثار مهمی پدید آمد، تا آنکه مادر روزگار، محققِ فرزانه، دانشمند نامدار تشیع، «علامه شیخ عبدالحسین امینی» را بدنیا آورد. او از مردان صالح و از پیروان راستین امیرالمؤمنین(ع) بود و بدون تردید، اثر جاودانه اش الغدیر فی الکتاب والسنّة والأدب، برجسته ترین، مستدل ترین، و پرمحتواترین و جامع ترین اثری است که تا کنون درباره حدیث غدیر و نیز زندگانی و فضایل امیرالمؤمنین(ع) پدید آمده و به گونه ای ابتکاری به جهان علم و دین عرضه شده است.
اکنون در این نوشتار برآنیم تا گزارشی اجمالی از «الغدیر» علامه امینی،به ارادتمندان مولای متقیان(ع) تقدیم کنیم و پیشاپیش، به نواقص و کاستی های آن معترفیم.
راویان واقعه غدیر
دسته اول: وی، نخست، در جستجویی گسترده و مبتنی بر اصول علمی، از میان صحابه و یاران رسول خدا(ص) ـ قرن اول هجری و عصر صحابه ـ نام یکصد و ده تن را به ترتیب حروف الفبا ذکر می کند که همگی حدیث غدیر را نقل کرده اند و در شمارش این کسان از «ابو هریرة دوسی» آغاز می کند و به «ابو مُرازم یعلی بن مرة بن ثقفی» پایان می دهد.7
علاوه بر این، مؤلف دانشمند، آثار و منابعی را که راویانِ یاد شده (دسته اول) را ثبت و ضبط نموده اند، با ذکر مشخصات و صفحه آورده است.
همچنین در میان صحابه راوی حدیث غدیر، چهره های شاخص و برجسته ای از جمله: امام حسن بن علی(ع)،امام حسین بن علی(ع)، سعد بن ابی وقاص، زبیر بن عوام، اسامة بن زید، ابیّ بن کعب، ام سلمه، جابر بن عبد اللّه انصاری و… مشاهده می شود که این موضوع بر اهمیت واقعه غدیر افزوده و درستی و قطعی بودن حدیث غدیر را روشن می سازد.
دسته دوم: مؤلف عالیقدر، پس از صحابه، نام هشتاد و چهار تن از «تابعین» را که حدیث غدیر را روایت نموه اند، به ترتیب حروف الفبا نام می برد. وی این دسته را از «ابو راشد حُبرانی» آغاز، و به «ابو نجیح یسار ثقفی» پایان داده است.8
دسته سوم: در این قسمت، مؤلف از آغاز سده دوم تا سالهای پایانی سده چهاردهم هجری قمری به جستجوی راویان حدیث غدیر پرداخته، و سیصدوشصت دانشمند برجسته اهل سنّت را که حدیث غدیر را در کتابهای خود ثبت یا کتابی مستقل در این باره تألیف کرده اند (اعم از ائمه حدیث، تاریخ، تفسیر و کلام) به ترتیبِ عصر و زمانِ هر یک و با ذکر تاریخ وفات آنان، نام می برد.
صاحب «الغدیر»، این گروه را با نام «ابن دینار جمحی مکی» (م115هـ.ق) آغاز نموده، و به حافظ مجتهد «شهاب الدین ابوالفیض، احمد بن محمّد بن صدیق» پایان داده است. شماری از این دسته عبارتند از:
1ـ ابوعبداللّه محمّد بن ادریس شافعی (م204هـ.ق)، امام شافعیه،
2ـ ابوعبداللّه احمد بن حنبل شیبانی (م241هـ.ق)، پیشوای حنبلیان،
3ـ حافظ ابوعبداللّه محمّد بن اسماعیل بخاری(م256هـ.ق)، مؤلف «صحیح بخاری»،
4ـ حافظ ابوعبداللّه ابن ماجه(م271هـ.ق) صاحب «سنن ابن ماجه»،
5ـ ابومحمّد عبد اللّه بن مسلم بن قتیبه دینوری (م276هـ.ق).9
نکته جالب توجه آنکه، داستان غدیرخم از جمله حقایق مسلّم و غیر قابل تردید است که به حدّ اجماع امّت اسلامی، از تشیع و تسنن رسیده است، و بارها مورد احتجاج و سوگند قرار گرفته است. این حقیقت موجب شده تا مخالفان غدیر، در برابر سند حدیث غدیر سر تسلیم فرود آورند و به ناچار به آن تن دهند و چون نتوانسته اند در سند آن خدشه ای وارد سازند، در دلالت آن به چون و چرا پرداخته اند؛ اما منطق نیرومند و بیان صریح، فصیح و قلم دقیقِ مؤلفِ آزموده و زبردست «الغدیر»، باب هر گونه چون و چرا را بر روی آنان بسته و راهی جز تسلیم در برابر مفاد حدیث غدیر، فرا روی آنان باقی نگذارده است.
کتابهای تألیف شده درباره حدیث غدیر
مناشدة11 واحتجاج به حدیث غدیر
چنانکه پیش از این نیز اشاره شد، واقعه غدیرخم از ابتدای وقوع تا عصر حاضر، پیوسته مسلم و حوادث غیر قابل تردید بوده است، به طوری که دوست و دشمن به آن اذعان داشته و آنرا بازگو می نمودند. از این روی بین صحابه و تابعین، چه پیش از دوران خلافت ظاهری امیرالمؤمنین(ع) و چه در عهد خلافت آن حضرت(ع) و اعصار پس از آن، استدلال به حدیث غدیر و یاد آوری آن با مبادله سوگند (مناشدة) بسیار دست داده است.
مؤلف «الغدیر» این فصل از کتاب را با مناشده های شخص امیرالمؤمنین(ع) آغاز نموده است که نمونه ای از آن چنین است:
مناشده علی(ع) در روز «شورا» ،در سال 23 هـ.ق
سپس فرمود: «همه شما را سوگند می دهم به خدا، آیا در میان شما کسی هست که پیش از من به وحدانیّت خدا ایمان آورده باشد؟» همگی گفتند: نه.
فرمود: «شما را به خدا سوگند می دهم، آیا در میان شما کسی هست که برادری چون جعفر طیّار داشته باشد که در بهشت با فرشتگان پرواز می کند؟» همگی گفتند: به خدا سوگند، نه.
فرمود: «شما را به خدا سوگند می دهم، آیا در میان شما غیر از من کسی هست که عمویی چون عموی من حمزه داشته باشد که شیر خدا و شیر رسول خدا(ص) و سرور شهیدان است؟» گفتند: به خدا سوگند، نه.
فرمود: «شما را به خدا سوگند می دهم، آیا در میان شما جز من کسی هست که همسری چون همسر من، فاطمه دختر محمّد(ص) داشته باشد، که بانوی زنان اهل بهشت است؟» گفتند: به خدا سوگند، نه.
فرمود: «شما را به خدا سوگند می دهم، آیا در میان شما جز من کسی هست که دو سبط، مانند دو سبط من، حسن و حسین داشته باشد که آقا و سرور جوانان اهل بهشت می باشند؟» گفتند: به خدا قسم، نه.
فرمود: «شما را به خدا سوگند می دهم،آیا در میان شما جز من کسی هست که چندین بار با رسول خدا(ص) نجوا کرده باشد و پیش از هر نجوا، صدقه داده باشد؟» گفتند: به خدا قسم، نه.
فرمود: «شما را به خدا سوگند می دهم، آیا در میان شما جز من کسی هست که رسول خدا(ص) درباره او فرموده باشد: مَن کنت مولاه فعلی مولاه، اللّهمّ وال من والاه و عاد من عاداه، وانصر من نصره لیبلغ الشاهد الغائب؟» گفتند: به خدا قسم، نه.13
و شگفتا که اعضای شورا، در تمام موارد یاد شده، همگی سخن حضرت را تصدیق کردند، با این حال، صاحب این فضایل را نادیده گرفتند و به کس دیگری رأی دادند!
غدیر در کتاب عزیز
این آیات عبارتنداز:
1ـ آیه تبلیغ: یا ایّها الرسول بلّغ ما انزل الیک من ربّک وان لم تفعل فما بلّغت رسالته (مائده،67).
مؤلف، در ذیل این آیه، نام سی تن از دانشمندان بزرگ اهل سنت را ذکر کرده است که همگیِ آنان به نقل از صحابه رسول خدا(ص) گفته اند: این آیه در روز غدیرخم و در مورد انتخاب علی بن ابی طالب(ع) به امامت و جانشین پیامبر(ص) نازل شده است. از آن جمله اند: طبری، ابن ابی حاتم، ابن مردویه، ابن عساکر، ابو نعیم، ثعلبی، واحدی، سجستانی و… .14
2ـ آیه اکمال دین: الیوم أکملت لکم دینکم وأتممت علیکم نعمتی(مائده،3).
امامیه اتفاق نظر دارند که این آیه کریمه، در روز غدیر و پس از آنکه رسول خدا(ص)، ولایت امیرالمؤمنین(ع) را اعلان فرمود، نازل شده است. مؤلف محترم «الغدیر» این حقیقت را از شانزده تن از دانشمندان برجسته اهل سنّت نیز نقل کرده اند، که از آن جمله اند: حافظ ابونعیم، خطیب بغدادی، ابن عساکر، جلال الدین سیوطی و… .15
3ـ آیه عذاب واقع: سئل سائل بعذاب واقع… (معارج، 1ـ3).
این آیه نیز از جمله آیاتی است که پس از نص غدیر، درباره ولایت امیرالمؤمنین(ع) نازل گشته است.
علاّمه امینی این مطلب را از بیست و نه دانشمند از اهل سنّت، که وثاقت آنان مورد قبول است، نقل نموده اند. شماری از آنان عبارتند از: قرطبی، سبط ابن جوزی، ثعلبی، شیخ محمّد عبده، و… .16
مؤلف دانشمند، ضمن بحث در آیات پیشگفته، به نقد اتهاماتی که برخی، جاهلانه و یا مغرضانه به شیعه نسبت داده اند، پرداخته و به آن پاسخ گفته و حقیقت امر را روشن ساخته است. از جمله: نقدی بر «قرطبی» و «قسطلانی» در ذیل آیه «تبلیغ»؛ نقدی بر «سیوطی» و «آلوسی» در ذیل آیه «اکمال دین»؛ نقدی بر «ابن تیمیه» در ذیل آیه «عذاب واقع».
عید غدیرخم در اسلام
وی می افزاید:
گرچه شیعیان بیش از هر کس دیگری نسبت به این امر اظهار علاقه می کنند، لکن این عید اختصاص به شیعیان ندارد و سایر فرق اسلامی نیز، این عید را بزرگ می شمارند.17
داستان تهنیت
مردم نیز فرمان بردند، و نخستین کسانی که با پیامبر(ص) و علی بن ابی طالب(ع) دست دادند و تهنیت گفتند، ابوبکر، عمر، عثمان، طلحه و زبیر بودند.18
سپس مؤلف داستان بیعت شیخین (ابوبکر و عمر) با علی(ع) را، از شصت تن از دانشمندان طراز اول اهل سنّت نقل نموده، و سلسله ناقلان این داستان را به جمعی از صحابه رسول خدا(ص) منتهی ساخته است، که از آن جمله اند: عبداللّه بن عباس، ابوهریره، براء بن عاذب و… .19
عید غدیر نزد عترت طاهره
نقدی بر «نویری» و «مقریزی»
بررسی سند حدیث غدیر
بدین ترتیب، مؤلف نشان داده اند که هرگز حدیثی به این مرتبه از ثبوت، یقین و تواتر نرسیده است، تا بدان جا که تعدادی از دانشمندان اهل سنّت، از جمله «شمس الدین جزری» رساله مستقلی در اثبات تواتر این حدیث تألیف نموده است.22
وی، آنگاه نظر «ابن حزم» را درباره قاتل علی(ع) نقل می کند که می گوید: «ابن ملجم، علی(ع) را در حال تأویل و اجتهاد کشت و چنین قتلی قصاص ندارد، بلکه ابن ملجم یک ثواب نیز دارد، چون او اجتهاد کرد ولی به خطا رفت!» و سپس به نقد سخن ابن حزم می پردازد، و براساس کتاب خدا و سنّت رسول(ص) او را در یک محکمه تاریخی، محاکمه می کند.23
سخن «ابن حزم» به اینجا ختم نمی شود، بلکه او «ابوالغادیه» قاتل عمار یاسر را نیز مجتهد و مأجور می داند، و معتقد است که معاویه و عمرو عاص، نیز در جنگ با علی بن ابی طالب(ع) به اجتهاد خود عمل نموده و مستوجب پاداشند!24
مفاد حدیث غدیر
مؤلف هوشیار «الغدیر» در بررسیِ معنای واژه «مولی»، نخست بیست و هفت مورد از معانی «مولی» را ذکر می کند و سپس بیست قرینه غیر قابل خدشه و تعیین کننده ارائه می کند که تمامیِ آنها نشان دهنده و مؤید آن است که واژه «مولی» در حدیث غدیر به معنای «اولی بالشئ» است و بس و به هیچ یک از معانی دیگر نمی تواند باشد.
بنابراین، با وجود این همه قراین اطمینان آور، جای هیچ گونه مناقشه ای در دلالت حدیث غدیر باقی نمی ماند.25
یکی از قراین یاد شده، سخن رسول خدا(ص) در مقدمه حدیث غدیر است که فرمود: ألست أولی بکم من أنفسکم؛ آیا من، از خودتان به شما سزاوارتر نیستم، و سپس فرمود: فمن کنت مولاه فعلیّ مولاه.
این حدیث را با همین ترتیب بسیاری از علمای فریقین روایت نموده اند، و صاحب «الغدیر» آن را از شصت و چهار تن از علما و حفاظ اهل سنّت نقل نموده است.26
احادیثی که معنای «مولی» را تفسیر نموده است
مؤلف، سپس فصلی را با عنوان «احادیثی که معانی مولی و ولایت را تفسیر نموده است»، گشوده و در آن، احادیث فراوانی نقل کرده است. که در تمامی آنها کلمه «مولی» در همان معنایی استعمال شده که پیش از این در بحث «دلالت حدیث غدیر» بیان شد.
جالب اینکه عده زیادی از دانشمندان اهل سنّت نیز ما را همراهی نموده و کلمه «مولی» را به همان معنایی دانسته اند که مقصود ماست و صاحب «الغدیر» نام چهارده تن از آنان را ذکر نموده است.27
عبادات و اعمال وارده در عید غدیر
شیعه، از طریق اهل بیت(ع)، و اهل سنّت از طریق پیامبر(ص) نقل کرده اند که: روزه داشتن در روز هیجدهم ذوالحجه (عید غدیر)، ثواب فراوانی دارد. و نیز گروهی از دانشمندان اهل سنّت از پیامبر گرامی اسلام(ص) نقل کرده اند که فرمود: «هر کس روز هیجدهم ذوالحجه (روز غدیر) را روزه بدارد، برای او ثواب روزه شصت ماه نوشته می شود.» 28
صاحب «الغدیر» حدیث پیشگفته را از سیزده تن از حفاظ بزرگ اهل سنّت نقل نموده و سپس، به ابن کثیر که منکر این حدیث شده، پاسخ گفته، و سخن او را نقد و بررسی می کند.
شعر غدیر
مؤلف، نخست، شعر و شاعری را از منظر قرآن کریم مطرح نموده، و آنگاه مقام و منزلت شعر و شاعران را از دیدگاه پیامبر اکرم(ص) و ائمه هدی(ع) و بزرگان دین بررسی کرده است.29
پیامبر(ص)، شعرا را تکریم می نمودند و مورد تشویق قرار می دادند و از این زبان و سلاح در جهت اهداف مقدس، سود می جستند. همین امر باعث گردید تا شاعران بسیاری، از مرد و زن، پروانه وار، گرداگرد شمع وجود پیامبر(ص)، حلقه زنند و عاشقانه بسرایند.
امامان معصوم(ع) نیز شعرا را گرامی می داشتند و به پاس اشعار و سروده های آنان، محافل با شکوهی می آراستند و به آنان جوایز ارزنده ای اهدا می نمودند.30
شاعران غدیر
وی در این عنوان، از سده نخست هجری تا سالهای میانی سده داوزدهم، جمعاً یکصد و پنج تن از شعرای غدیر را نام می برد و تحلیل جامع و دقیقی از غدیریه ها و زوایای مختلف زندگی آنان ارائه می کند و ادامه بحث «شعرای غدیر» را به جلدهای بعدی «الغدیر» موکول می کند، اما اکنون بیست و نه سال از درگذشت آن عالم ربانی می گذرد و هنوز جلدهای بعدی «الغدیر» منتشر نشده است و اطلاعی از آن در دست نیست.
روش علامه امینی در بررسی زندگانی شعرای غدیر بر این است که نخست، آنان را به ترتیب قرنی که در آن می زیسته اند ذکر می کند، و سپس تحلیل جامعی از غدیریه ها و دیگر آثار شاعر ارائه می دهد.
بررسی ابعاد مختلف زندگی، خانواده، مبارزات، سیر و سلوک اجتماعی، افکار، عقاید و… نیز از جمله مباحثی است که درباره هر یک از شعرای غدیر در «الغدیر» به چشم می خورد.
همچنین، ایشان به تناسب بیان فضایل اهل بیت عصمت و طهارت(ع) در اشعار شعرای غدیر، روایاتی که از سوی پیامبر اکرم(ص) صادر شده و بیان کننده آن فضایل است را، با اسلوب و روش بسیار زیبایی ذکر نموده و بحثهای تحقیقی و جامعی درباره هر یک از این فضایل به عمل می آورد. و بدینسان فضایل بسیاری از اهل بیت پیامبر(ص) و بخصوص شخص امیرالمؤمنین(ع) را، در اختیار خوانندگان قرار می دهد.
غدیریه امیرالمؤمنین(ع)
آری، او پس از پیامبر اکرم(ص) فصیحترینِ مرد عرب است و آشنایی او به خصوصیات و موازین کلام عرب با هیچ شخص دیگری قابل مقایسه نیست و هموست که کلام پیامبر گرامی اسلام(ص) را «من کنت مولاه فهذا علیّ مولاه» به امامی که طاعتش چون پیامبر(ص) بر همه واجب است، معنا می کند.
حضرت(ع) در پاسخ به نامه معاویه که به زعم خویش، برای خود فضایلی برشمرده بود، چنین سرود:
محمّه النبیُّ اَخی وصِنْوی
و جعفه الذی یُضحی ویُمسی
وبنت محمّد سکنی وعرسی
وسبطا احمد وَلَدایَ منها
سبقتکمُ الی الاسلام طُرّاً
فاوجَبَ لی ولایَتَهُ علیکم
فویه ثم وَیه ثم وَیه
علامه امینی از «بیهقی» دانشمند اهل سنّت نقل کرده اند که گفته است: «حفظ این اشعار بر دوستان و پیروان علی(ع) واجب است تا مفاخر آن حضرت را بدانند.»
حسان بن ثابت و غدیر
وی در بخشی از اشعار خود که در محضر رسول خدا(ص) و در اجتماع باشکوه غدیرخم سروده و قرائت کرده است، چنین می گوید:
ینادیهمُ یوم الغدیر نبیّهم
فقال: فمن مولاکم ونبیّکم
الهک مولانا وانت نبیّنا
فقال له: قم یا علیّ فانّنی
فمن کنت مولاه فهذا ولیّه
هناک دعا: اللّهمّ وال ولیَّه
علامه امینی، پس از «حسان بن ثابت» شعرای دیگر غدیر را یک به یک نام برده و نمونه های متعددی از غدیریه های آنان را ذکر نموده و بررسی می نماید. و جالب توجه اینکه، تمامیِ این شعرا که آشنا به موازینِ کلام عرب و صاحب نظر بوده اند، از کلمه «مولی» در حدیث غدیر، امامت و ولایت علی(ع) را فهمیده اند.
در پایان، یک بار دیگر یادآور می شوم که هدف این نوشتار گزارش مختصری از کتاب عظیم «الغدیر فی الکتاب والسنة والأدب»، آن هم بخشهایی که مستقیماً به مسئله غدیرخم مربوط می شود، بوده است والاّ این اثر بزرگ، مشحون از فضایل و مناقب امیرالمؤمنین(ع) و سرشار از نکات و لطایف غدیر پژوهی، دین شناسی و نقدهای روشن گرانه است، که در هیچ جای دیگری، چنین مجموعه ای با این خصوصیات و ویژگیها یافت نمی شود.
پى نوشت ها:
1. مورخان شمار آنان را بین نود تا یکصد و بیست و چهار هزار تن و بیشتر ثبت نموده اند. ر.ک: الغدیر فی الکتاب والسنّة والادب، علامه امینی، بیروت، موسسه اعلمی، 1314هـ.ق، ج1، ص27
2. الغدیر، ج1، ص28ـ30
3. همان، ج1، ص31
4. همان،ج2، ص50
5. در مورد تألیفات صورت گرفته در این قرون، رجوع شود به: الغدیر، ج1، ص191ـ196
6. قابل ذکر است که هر جلد از الغدیر در دو جلد ترجمه و منتشر شده است.
7. الغدیر، ج1، ص35ـ87
8. همان، ج1، ص89 ـ101
9. همان، ج1،ص 102ـ190
10. همان، ج1، ص191ـ 198
11. مناشدة: قسم خوردن و حجّت آوردن.
12. الغدیر، ج1، ص199ـ257
13. همان، ج1، ص199ـ204
14. همان، ج1، ص268ـ273
15. همان، ج1، ص275ـ283
16. همان، ج1، ص285ـ293
17. همان، ج1، ص316ـ319
18. همان، ج1، ص319
19. همان، ج1، ص321ـ324
20. همان، ج1، ص334ـ 338
21. همان، ج1، ص339ـ341
22. همان، ج1، ص346ـ366
23. همان، ج1، ص383
24. همان، ج1، ص389
25. همان، ج1، ص423ـ427
26. همان، ج1، ص428
27. همان، ج1، ص449ـ 458
28. همان، ج1، ص461
29. همان، ج2، ص14
30. همان، ج2، ص32
31. همان، ج2، ص40
32. همان، ج2، ص50
