نویسنده: علی شیرازی
«اُمّ ایمن» یا بركه، دختر ثعلبة بن عمرو، از بانوان آگاه، شجاع و مخلص بود كه در حد توان خود از محضر حضرت زهرا سلام الله علیه - در بهره گیری از علوم و دانشها و ارزشهای اسلامی - استفادههای فراوان برد و به مرحلهای بسیار عالی از كمالات معنوی رسید.
پیامبر بزرگوار اسلام سلام الله علیه او را «مادر» میخواندند و میفرمودند «او بقیهای از اهل بیت (علیه السلام) من است!» (1)
اُم ایمن در جنگ اُحد، حضوری جدی داشت و در آب رسانی و مداوای مجروحین به رزمندگان اسلام كمك میكرد.
آن گاه كه شایعهی كشته شدن پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) توسط مشركین منتشر شد، «اوس بن قیظی» به همراه تنی چند از بنی حارثه، پشت به جبهه كردند و خود را به «شقره» رساندند.
اُم ایمن با دیدن آنان، سخت ناراحت، شد، مشتی خاك برداشت و به چهره شان پاشید و برای برخی از آنان دوك آورد و گفت:
«شمشیرت را بده، نخ بریس!» (2)
اُم ایمن، در جنگ خیبر نیز حضوری فعالانه داشت و یگانه خدمتگزار مخلص پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) از طایفهی زنان بود.
وی دو پسر داشت، یكی «ایمن» كه در جنگ حنین، قهرمانانه جنگید و به شهادت رسید و دیگری «اُسامه» كه از طرف پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) - در آخرین روزهای عمر مباركشان - به فرماندهی سپاه اسلام در جنگ با رومیان منصوب شد.
پس از آن كه حضرت زهرا سلام الله علیه از دنیا رفتند، اُم ایمن طاقت نداشت كه مدینهی بی فاطمه را ببیند؛ لذا عازم مكه شد. در مسیر حركت، به بیابان «جحفه» رسید. تشنگی بر او غالب شده بود و آبی نیز به همراه نداشت. نزدیك بود پرندهی مرگ جانش را بستاند.
چشمش پر از اشك شد و با تضرع گفت:
«یا ربِّ اَتُعطشُنی وَاَنا خادِمَةُ بِنْتِ نَبیِّكَ» (3)
پروردگار من! آیا مرا تشنه میگذاری، با این كه من كنیز دختر پیامبرت هستم؟!
بعد از دعا، دلوی پر از آب بهشتی از آسمان فرود آمد، اُم ایمن از آن نوشید و تا هفت سال تشنه و گرسنه نشد!
این بانوی شجاع و شهید پرور، هنگام ظهور حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف)، به همراه دوازده زن دیگر، در ركاب امام زمان (صلی الله علیه و آله و سلم) حاضر می شود و به معالجه و مداوای مجروحین لشكر حضرت می پردازد.( 4)
پینوشتها:
1. ریاحین الشریعه، ج2، ص 326.
2. المغازی، ج1، ص 277.
3. بحارالانوار، ج43، ص 44.
4. سفینةالبحار، ج2، ص 737.
شیرازی، علی؛ (1394)؛ زنان نمونه، قم: مؤسسه بوستان كتاب (مركز چاپ و نشر تبلیغات اسلامی)، چاپ هشتم.