نقاشي هاي کودکان، تصوير روحيات دروني
- طرح ها و خطوطي که کودک رسم مي کند در حقيقت آينه اي است که روح او در آن نمايان مي شود. به همين دليل است که روا نشناسان ماهر، با مشاهده نقاشي هاي کودک، مي توانند افسردگي احتمالي و حتي مشکلات روحي او را بفهمند. مهم آن است که نقاشي هاي کودک، توسط پدر و مادر او تعبير و تفسير نشوند. در بسياري از مواقع، والدين خود را جاي روانشناسان قرار داده و از نقاشي هاي فرزندانشان و يا روحيات او، تعابيرو تفاسير نادرستي را ارائه مي دهند. طبيعي است که نداشتن اطلاعات لازم براي شناخت خطوط و طرح ها و نيز واکنش غير قابل اجتناب والدين در تعابير خوش بينانه از روحيات فرزندشان به اين برداشت هاي اشتباه کمک مي کند.
- در نقاشي هاي کودکان علاوه بر مشکلات روحي آنها؛ رؤياهايشان نيز به چشم مي خورد.
آرامش کودک، رابطه او با والدين و دنياي اطرافش درخطوط و طرح هايي که مي کشد، به وضوح پيداست. فشاري که او به هنگام نقاشي کردن به نوک مداد وارد مي آورد، انتخاب رنگها، و نحوه ي کشيده شدن خطوط برروي کاغذ، همه و همه مجموعه اي از الفبا محسوب مي شوند که کودک به وسيله ي آنها سعي در نشان دادن سوژه ي مورد نظرش دارد. بنابراين نقاشي، دنيايي از بيان احساسات و عواطف است که بي ترديد بايد مورد تشويق قرار گيرد.
- آويزان کردن نقاشي هاي کودک بر روي ديوار اتاقش، نوعي تشويق است. خوب نقاشي کردن اهميت چنداني ندارد. آنچه مهم است استفاده کودک از رنگ هاي مختلف و توانايي او در به کار گرفتن، مداد براي رسم خطوط بر روي کاغذ سفيد است. دکتر
VOLPI، روانشناس اطفال مي گويد: بايد کودک را به هنگام کشيدن اولين نقاشي هايش مورد تحسين و تشويق قرار داد. حتي اگر خطوطي که کشيده هيچ شباهتي به آنچه که قصد کشيدن آن را داشته است، ندارد. هرگز او را مورد انتقاد و يا سرزنش قرار ندهيد.
کودک رابا سؤالات خود گيج و خسته نکنيد.
نبايد تصور کرد که هميشه نقاشي هاي او معني و مفهومي خاص دارند. اگر از يک کودک سه ساله، بخواهيم که در مورد نقاشي هايش، که با خطوطي در هم برهم و عجيب کشيده شده اند، توضيح بدهد، او به محض تمام شدن نقاشي، پاسخ دقيقي خواهد داد. اما کودک خيلي زود فراموش مي کندکه چه موضوع جالب توجهي او را وادار به کشيدن نقاشي کرده است. به هر حال آنچه که بايد مورد توجه والدين قرار گيرد. موقعيت شناس بودن و نه اصرار کردن است. يعني اگر بخواهند بفهمند که در ذهن فرزندشان چه مي گذرد، بايد کنار او بنشينند و نظاره گر نقاشي کشيدن او باشند.
منبع: کتاب کودک من
/خ
- در نقاشي هاي کودکان علاوه بر مشکلات روحي آنها؛ رؤياهايشان نيز به چشم مي خورد.
آرامش کودک، رابطه او با والدين و دنياي اطرافش درخطوط و طرح هايي که مي کشد، به وضوح پيداست. فشاري که او به هنگام نقاشي کردن به نوک مداد وارد مي آورد، انتخاب رنگها، و نحوه ي کشيده شدن خطوط برروي کاغذ، همه و همه مجموعه اي از الفبا محسوب مي شوند که کودک به وسيله ي آنها سعي در نشان دادن سوژه ي مورد نظرش دارد. بنابراين نقاشي، دنيايي از بيان احساسات و عواطف است که بي ترديد بايد مورد تشويق قرار گيرد.
- آويزان کردن نقاشي هاي کودک بر روي ديوار اتاقش، نوعي تشويق است. خوب نقاشي کردن اهميت چنداني ندارد. آنچه مهم است استفاده کودک از رنگ هاي مختلف و توانايي او در به کار گرفتن، مداد براي رسم خطوط بر روي کاغذ سفيد است. دکتر
VOLPI، روانشناس اطفال مي گويد: بايد کودک را به هنگام کشيدن اولين نقاشي هايش مورد تحسين و تشويق قرار داد. حتي اگر خطوطي که کشيده هيچ شباهتي به آنچه که قصد کشيدن آن را داشته است، ندارد. هرگز او را مورد انتقاد و يا سرزنش قرار ندهيد.
کودک رابا سؤالات خود گيج و خسته نکنيد.
نبايد تصور کرد که هميشه نقاشي هاي او معني و مفهومي خاص دارند. اگر از يک کودک سه ساله، بخواهيم که در مورد نقاشي هايش، که با خطوطي در هم برهم و عجيب کشيده شده اند، توضيح بدهد، او به محض تمام شدن نقاشي، پاسخ دقيقي خواهد داد. اما کودک خيلي زود فراموش مي کندکه چه موضوع جالب توجهي او را وادار به کشيدن نقاشي کرده است. به هر حال آنچه که بايد مورد توجه والدين قرار گيرد. موقعيت شناس بودن و نه اصرار کردن است. يعني اگر بخواهند بفهمند که در ذهن فرزندشان چه مي گذرد، بايد کنار او بنشينند و نظاره گر نقاشي کشيدن او باشند.
منبع: کتاب کودک من
/خ
