امام ، رفيق مونس
امام رضا عليه السّلام در معرّفي امام فرموده اند:
«الامام الانيس الرفيق. » (1)
امام رفيق مونس است.
اگر کسي با امام دوستي کند، ايشان رفيق خوبي براي او خواهند بود. اگر انسان اين رفاقت را بچشد، شيريني و گوارايي آن را مي يابد. در سيره ي ائمّه عليهم السّلام مي خوانيم کساني که با امام زمانشان رفاقت کرده اند، به خير دنيا و آخرت دست يافته اند. نمونه اي از اين رفاقت در سيره‌ي امام صادق عليه السّلام به چشم مي خورد:
هاشم بن حکم مي گويد: يکي از اشراف اهل کوهستان وضع مالي خوبي داشت و هر سال حج به جاي مي آورد. هر وقت که مي خواست به حج برود در مدينه مهمان امام صادق عليه السّلام مي شد و با حضرت رفيق شده بود. حضرت هم با لطف خود يکي از خانه هايي را که در اختيارشان بود به او واگذار مي کردند و او در مدينه ميهمان حضرت بود. يک سال ده هزار درهم به امام داد و از ايشان خواست خانه اي در مدينه برايش تهيه کنند تا ديگر مزاحمت زيادي براي امام عليه السّلام ايجاد نکند و خودش عازم حج شد. پس از بازگشت، خدمت حضرت رسيد و عرض کرد: فدايتان شوم آيا براي من خانه خريديد؟ حضرت فرمودند: بلي. و برگه اي را به دست او دادند که در آن نوشته بود:
«به نام خداوند بخشاينده مهربان. اين است آن چه جعفربن محمّد براي فلاني پسر فلاني اهل کوهستان خريده است. براي او خانه اي در بهشت خريده که يک همسايه اش پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله يک طرفش اميرالمؤمنين عليه السّلام و سوي ديگرش امام حسن عليه السّلام و طرف چهارم آن امام حسين عليه السّلام است. »
سند را دست او دادند. مرد گفت: خدا مرا فداي شما گرداند. راضي شدم. حضرت فرمودند: من پول تو را بين فرزندان امام حسن و امام حسين عليهما السّلام تقسيم کردم. اميدوارم خدا اين را بپذيرد و ثواب تو را بابت اين کار بهشت قرار دهد. مرد کوهستاني به سوي شهر خويش رفت و سند را با خود برد. هنگام مرگ وصيّت کرد سند را با او دفع کنند. نزديکانش هم به اين وصيّت عمل کردند. فردا صبح که سر قبرش آمدند ديدند سند روي قبر است و روي آن نوشته شده: «قسم به خدا جعفر بن محمّد عليه السّلام به آن چه فرموده بود وفا کرد. » (2)
هر کس طعم دوستي با امام را بچشد، مي فهمد که اين مونس رفيق، بهترين نعمت ها را براي دوستش فراهم مي سازد و چيزي را نصيبش مي کند که انتظار آن را هم نداشته است.
/خ
«الامام الانيس الرفيق. » (1)
امام رفيق مونس است.
اگر کسي با امام دوستي کند، ايشان رفيق خوبي براي او خواهند بود. اگر انسان اين رفاقت را بچشد، شيريني و گوارايي آن را مي يابد. در سيره ي ائمّه عليهم السّلام مي خوانيم کساني که با امام زمانشان رفاقت کرده اند، به خير دنيا و آخرت دست يافته اند. نمونه اي از اين رفاقت در سيره‌ي امام صادق عليه السّلام به چشم مي خورد:
هاشم بن حکم مي گويد: يکي از اشراف اهل کوهستان وضع مالي خوبي داشت و هر سال حج به جاي مي آورد. هر وقت که مي خواست به حج برود در مدينه مهمان امام صادق عليه السّلام مي شد و با حضرت رفيق شده بود. حضرت هم با لطف خود يکي از خانه هايي را که در اختيارشان بود به او واگذار مي کردند و او در مدينه ميهمان حضرت بود. يک سال ده هزار درهم به امام داد و از ايشان خواست خانه اي در مدينه برايش تهيه کنند تا ديگر مزاحمت زيادي براي امام عليه السّلام ايجاد نکند و خودش عازم حج شد. پس از بازگشت، خدمت حضرت رسيد و عرض کرد: فدايتان شوم آيا براي من خانه خريديد؟ حضرت فرمودند: بلي. و برگه اي را به دست او دادند که در آن نوشته بود:
«به نام خداوند بخشاينده مهربان. اين است آن چه جعفربن محمّد براي فلاني پسر فلاني اهل کوهستان خريده است. براي او خانه اي در بهشت خريده که يک همسايه اش پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله يک طرفش اميرالمؤمنين عليه السّلام و سوي ديگرش امام حسن عليه السّلام و طرف چهارم آن امام حسين عليه السّلام است. »
سند را دست او دادند. مرد گفت: خدا مرا فداي شما گرداند. راضي شدم. حضرت فرمودند: من پول تو را بين فرزندان امام حسن و امام حسين عليهما السّلام تقسيم کردم. اميدوارم خدا اين را بپذيرد و ثواب تو را بابت اين کار بهشت قرار دهد. مرد کوهستاني به سوي شهر خويش رفت و سند را با خود برد. هنگام مرگ وصيّت کرد سند را با او دفع کنند. نزديکانش هم به اين وصيّت عمل کردند. فردا صبح که سر قبرش آمدند ديدند سند روي قبر است و روي آن نوشته شده: «قسم به خدا جعفر بن محمّد عليه السّلام به آن چه فرموده بود وفا کرد. » (2)
هر کس طعم دوستي با امام را بچشد، مي فهمد که اين مونس رفيق، بهترين نعمت ها را براي دوستش فراهم مي سازد و چيزي را نصيبش مي کند که انتظار آن را هم نداشته است.
پي نوشتها:
1. اصول کافي: کتاب الحجّه، باب نادر جامع في فضل الامام عليه السّلام و صفاته، ح 1.
2. بحارالانوار: ج 47 ص 134 (نقل به معناي حديث با اندکي تغيير و تلخيص)
/خ
