نویسنده: صمصام صانعی
توجه:
نام دیگر انگور فرنگی سیاه قرهقات میباشد که با گیاه قراقاط فرق دارد.نام علمی:
Ribes nigrum L.، نام فرانسه Cassissier و نام انگلیسی آن Black currant میباشد. نامهای دیگر آن به فارسی، عربی و در کتب طب سنتی، انگور فرنگی سیاه، ریباس اسود، هاموش و قرهقات نامیده شده است.تیره گیاه:
انگورک Saxifragaceaeنوع گیاه:
درختچهمشخصات ظاهری:
درختچهای است به ارتفاع حدود 150 سانتیمتر گاهی موارد بیشتر با ساقهای خاکستری رنگ، برگهای آن قلبی شکل، نوک تیز و با دمبرگ دراز و گلهای آن متمایل به رنگ سبز یا ارغوانی میباشند. میوهاش به ابعاد یک نخود معمولی و رنگ آن سیاه است.طبیعت میوه:
طبق نظر حکمای طب سنتی سرد و خشک است.رویش جغرافیایی:
اغلب در جنگلها و عمق درههای جنگلیِ مرطوب اروپا انتشار دارد. این درختچه به ندرت در نواحی جنگلی شمال ایران رویت شده است.ترکیبات شیمیایی و مواد موجود در میوه، اسانس و برگها:
ویتامین C و B کمپلکس، قند، مواد رنگی، مواد ضد عفونی کننده، مالیک اسید، سیتریک اسید، پکتین، تارتاریک اسید، نوپینن، السابینن، دیکاریوفیلن و اسانس روغنی فرّار در آن مشخص شده است.بیشتر بخوانید:میزان کالری در انگور
بخش مورد استفاده:
میوه. در ضمن برگ گیاه نیز خواص دارویی دارد.نحوه مصرف:
میوهی رسیده مصرف خوراکی دارد.خواص درمانی:
ضد سیاه سرفه و بازکننده گرفتگی صدا، مسکن سردردهای یک طرفه و ضد میگرن، ضد یرقان و مفید برای ناراحتیهای مجاری ادرار و مثانه، برطرف کننده اختلالات گردش خون در یائسگی و ضد التهاب مخاط دهان میباشد. در ضمن برای روماتیسم، نقرس، آرتریت، تصلب شرائین، گلودرد، حبس البول، عرق کردن زیاد، خونریزی از لثه، هپاتیت و دل درد نیز مفید است.منبع مقاله :
صانعی، صمصام؛ (1395)، طبّ الصمصام -آشنایی با بیش از 400 نوع از گیاهان دارویی- (جلد دوم)، تهران: انتشارات حافظ نوین، چاپ اول.