آمریکا به تحریم ها اعتیاد پیدا کرده است، اکنون زمانی برای مداخله است

چکیده
تحریم ها تا زمانی تأثیرگذاری خود را دارند که در خدمت اهداف سیاست خارجی و صرفا در جهت مقابله با تهدیدهای امنیت ملی و جهانی باشند. استفاده بی مورد و بیش از حد از تحریم ها، علاوه بر آسیب به سیاست های کشور آمریکا و عقب  ماندن برنامه های کشور، باعث اتحاد و ائتلاف دیگر کشورها خواهد شد.. تحریم های پی در پی اثرات بازدارندگی خود را نیز از دست خواهد داد. همچنین ضررهای قابل توجهی به شرکت ها و موسسات خواهد زد.. تحریم ها اکنون، به عنوان ابزار و اولویت در دست احزاب داخلی آمریکا قرار گرفته است.

تعداد کلمات : 1641 / تخمین زمان مطالعه : 8 دقیقه

در مارس 2016، پس از آنکه ایالات متحده، تحریم های خود علیه ایران را به جهت برنامه های هسته ای لغو کرد، جک لو، وزیر خزانه داری، به ایراد سخنرانی پرداخت. وی گفت: تحریم ها، به یک نیروی قدرتمند در خدمت اهداف سیاست خارجی شفاف تبدیل شده اند. اما ایالات متحده باید مطمئن شود که از آنها فقط برای مقابله با تهدیدهای مهمی امنیت ملی استفاده کند. استفاده بیش از حد از تحریم ها، می تواند تأثیر آنها را کم کند. منطق لو ساده است؛ چرا که تحریم ها ارتباط بین شهروندان و موسسات مالی آمریکا را به عنوان بزرگترین اقتصاد جهان و مهمترین مراکز مالی و شرکای آنها قطع می کند. اگر واشنگتن از این قدرت تحریم، بی جهت استفاده کند، می تواند کشورهای دیگر را تشویق به یافتن شریک های خارج از ایالات متحده کند و این باعث از بین رفتن اثرات تحریم و بازندارنگی آنها خواهد شد.

به نظر می رسد که هر دو بخش اجرایی(دولت) و قانون گذاری ایالات متحده این صحبت های لو را نادیده گرفته اند. چرا که از زمان سخنرانی لو، ایالات متحده تحریم های گسترده تری را علیه ایران تحمیل کرده است. همینطور تحریم ها و محدودیت های سنگین خود را در زمینه معاملات ارزی، صنایع هواپیمایی و قطعات خودرو در تاریخ 6 اوت؛ علیه روسیه و ونزوئلا گسترش داد؛ و فشارهای اقتصادی علیه کره شمالی را بیشتر کرد. و درست در زمانی که دونالد ترامپ در نشست بحث برانگیز هلسینکی با رئیس جمهور روسیه ولادیمیر پوتین، به توافقاتی دست یافت؛ گروهی از سناتورهای دو جناح، قانون جدیدی برای تشدید تحریم ها علیه مسکو را وضع کردند. همینطور به دلیل بازداشت شهروند آمریکایی اندرو برونسون، توسط ترکیه تحریم های حقوق بشری را بر علیه مقامات ترکیه تحمیل کرد.

امروزه سیاست گذاران آمریکا نه تنها تحریم ها را با شدت بیشتری اعمال می کنند بلکه به اقدامات شدیدتر نیز فکر می‌کنند اما هیچ توجهی به عواقب و موانع تحریم ها ندارند. در موثرترین حالت، تحریم ها محصول تلاش های چند جانبه برای حل مسائل مربوط به امنیت جهانی است. در حال حاضر، تحریم ها یک نارضایتی را از آمریکای منزوی، ایجاد کرده است، که اغلب نیز در خدمت اولویت های احزاب داخلی است؛ یک رویکرد بلافایده که ممکن است اثربخشی این ابزار قدرتمند را نیز خنثی کند.

 در تلاش های تحریمی موفقیت آمیز گذشته، مقامات واشنگتن با همکاری متحدان خود و سازمان های بین المللی، تحریم های خوبی را اعمال کردند. برای مثال، در سال 2014، آمریکا و اتحادیه اروپا با طرح اتهام دخالت روسیه در درگیری های شرق اوکراین و کمک به مخالفان دولت این کشور، مجموعه ای از تحریم های اقتصادی و مالی ضد روسی را وضع کرده اند. چنین توافقات و همکاریهای بین المللی باعث می شود تحریم ها واقعی تر و موثرتر به نظر برسد. یا هنگامی که ایالات متحده و اروپا در 2012 وارد تحریم های نفتی علیه ایران شدند، تقریبا صادرات نفت ایران را به نصف رساندند. و این تلاش ها باعث شد از مارس 2012 تا مارس 2014 تولید ناخالص داخلی ایران کاهش 9 درصد را شاهد باشد. علت اثرگذاری این دو نمونه تحریم به جهت به اندازه بودن آن بوده است و بی رویه تحریم ها اعمال نشده است.

اکنون میل شدید و علاقه جدید آمریکا برای تحریم های یکجانبه، روابط طولانی مدت با متحدانش را به خطر انداخته است. هنگامی که دولت ترامپ از توافق برجام خارج شد، اتحادیه اروپا با به روز رسانی یک قانون، به مقابله برخاست و به شرکت‌های اروپایی که از تجارت با ایران خودداری کنند و از تحریم های آمریکا تبعیت کنند، هشدار داد با تحریم های این اتحادیه روبرو خواهند شد. در نتیجه، ایالات متحده بیش از آنکه یک شریک خوب را از دست بدهد، برنامه خود را به عقب بازگرداند.

یکی دیگر از مشکلات عمده استفاده فعلی از تحریم ها، اینکه این تحریم ها بیشتر خود تحریم کنندگان را تهید می کند، تا اینکه به عنوان ابزاری باشد برای پایان اهداف تحریم شوندگان. تحریم ها به منظور ایجاد انگیزه برای رقبا و دشمنان برای رفتن به میز مذاکره می باشد؛ و هنگامی که آنها به اهدافشان که مذاکره باشد، دست یابند، باید پایان یابد. تمسک به تحریم ها جهت هر یک از مسائل و مشکلات سیاست خارجی، باعث می شود که طرف مقابل مصصم تر و محکم تر شود. در حالیکه سیاست گذاران یک بار شرایط مشخصی را که منجر به کاستن تحریم ها می شود، بیان کردند، اکنون مقامات ایالات متحده با مشاهده هر گونه خطایی تحریمی را بر روی تحریم دیگر وضع می کنند.
 

بیشتر بخوانیم  : #چهل_سال_بدون_آمریکا/ تحریم شدیم اما تحقیر نشدیم + عکس

تحریم های ایالات متحده در مورد روسیه برای اقداماتش در اوکراین را در نظر بگیرید. این تدابیر در سال 2014 به اجرا در آمد. اما یک سال بعد، مقامات ایالات متحده، با توجه به پذیرش نقشه راه صلح مینسک دو توسط روسیه، تحریم ها را کاهش دادند؛ که شامل آتش بس، خروج سلاح های سنگین از خط مقدم، و استقرار مجدد در مناطق جدایی طلب بود. بنابراین همانطور که کشمکش با کرملین رشد کرده است، تحریم ها نیز به ظاهر افزایش یافته است. هنگامی که دولت ترامپ در آوریل 2018 عمده مقام های دولت روسیه را تحریم کرد، وزارت خزانه داری آمریکا در لیست طولانی و جدید با اضافه کردن نام برخی افراد و سازمان های جدید، تحریم های پیشتر وضع شده علیه روسیه را به خاطر دخالت در مسائل داخلی اوکراین، پشتیبانی روسیه از بشار اسد در سوریه، دخالت در انتخابات و فعالیت های بدخواهانه دیگر تشدید کرد.

تحریم ها بهترین اثرگذاری را دارند منوط به اینکه به اهداف مشخصی گره خورده باشند. رویکردی که به احتمال زیاد منجر به توافقات عملی می شود. اما اکنون این وضعیت دلگرم کننده نیست. ایالات متحده با افزایش دائمی خواسته های خود، ممکن است این تصور را ایجاد کرده باشد که مذاکراتش با حسن نیت انجام نمی شود و به جای تلاش برای رسیدن به یک راه حل دیپلماتیک، صرفا به دنبال تنبیه و مجازات است. 12 شرط مایک پمپئو، وزیر امور خارجه برای از سرگیری روابط با تهران بسیاری از اهداف را به برنامه های تحریمی گره زده است به گونه ای که انجام این اقدامات بی فایده، راهی را برای حل و فصل درگیری ها باقی نمی گذارد.
 
سیاست های داخلی، به سیاست تحریم ها نیز آسیب می رساند. کنگره تمایل دارد این اقدامات را به عنوان راهی برای توقف کنترل سیاست خارجی که از سوی دولت انجام می شود، ببیند. هر دو حزب دموکرات و جمهوریخواه کنگره از تحریم علیه روسیه برای جبران امتیازات علیه رئیس جمهور استفاده کرده اند (البته هر طرف به دلایل حزب خود). اکنون دموکرات ها ممکن است از این روش در ارتباط با تحریم های کره شمالی استفاده کنند. به عنوان مثال، پس از توافق سنگاپور با رهبر کره شمالی، کیم جونگ یون، کنگره اقداماتی که باعث کاهش تحریم می شود را انجام دادند، البته منوط به رأی مجلس سنا درباره هرگونه مذاکره بین ترامپ و کیم، که به نظر می رسید در راستای محدود کردن رئیس جمهوری و تضعیف او بوده است.
 
برنامه های تحریمی مرتب در حال تشدید شدن هستند و احتمال بیشتری وجود دارد که تبدیل به سیاست شوند. اگر کشورها و شرکت ها برنامه های خاص تحریم را به عنوان یک عادت جدید در نظر بگیرند، می توانند با تطبیق و هماهنگی دائمی اثربخشی تحریم های ایالات متحده را خنثی کنند. آنها حتی ممکن است فکر کنند که تحریم ها علیه روسیه یا ایران برایشان یک دردسر دائمی خواهد بود. برای مثال، در مقابل تحریم های ایالات متحده، توتال شرکت بزرگ انرژی فرانسه از تأمین مالی چینی برای کارخانه تولید گاز طبیعی مایع روسیه استفاده می کند، و از این طریق مانع محدودیت های ایالات متحده می شود. و با ادامه این روش، توتال کمتر در معرض تهدید تحریم های واشنگتن قرار خواهد گرفت.امروزه سیاست گذاران آمریکا نه تنها تحریم ها را با شدت بیشتری اعمال می کنند بلکه به اقدامات شدیدتر نیز فکر می‌کنند اما هیچ توجهی به عواقب و موانع تحریم ها ندارند. در موثرترین حالت، تحریم ها محصول تلاش های چند جانبه برای حل مسائل مربوط به امنیت جهانی است. در حال حاضر، تحریم ها یک نارضایتی را از آمریکای منزوی، ایجاد کرده است، که اغلب نیز در خدمت اولویت های احزاب داخلی است؛ یک رویکرد بلافایده که ممکن است اثربخشی این ابزار قدرتمند را نیز خنثی کند.
 

به همان میزان که تحریم های ایالات متحده در حال محدود کردن فعالیت های اقتصادی کشورها شده است، کشورها شرکای جدیدی پیدا می کنند. روسیه و ونزوئلا، که هر دو مورد تحریم آمریکا قرار گرفته اند، روابط سرمایه گذاری خود را تقویت کرده اند. مسکو حتی شایعاتی مبنی بر کمک به کاراکاس برای ایجاد یک رمزنگاری پولی برای جلوگیری از تحریم ها ایجاد کرده است. اگر کنگره توانایی دولت ترامپ را برای مقابله با پیونگ یانگ محدود کند، چین احتمالا تجارت را با کره شمالی افزایش خواهد داد؛ زیرا به نظر نمی رسد تحریم ها به عنوان یک تاکتیک موقت در نظر گرفته شده باشند.

حتی کشورها و شرکت های بیشتری ممکن است رویکرد توتال را برای دور زدن اقدامات ایالات متحده دنبال کنند. آنها حتی برای دور زدن تحریم های آمریکا، شرکایی که اشتیاق بیشتری نیز دارند، در پکن پیدا خواهند کرد. به هر حال این راه حل های فاقد عمومیت، می تواند منجر به "ائتلاف تحریم‌شده‌ها" گردد، و یا منجر به ایجاد اکوسیستم‌های کشورهای ممنوعه و شرکت هایی که به صورت آزادانه با پذیرش وضعیت تحریم پذیر خود عمل می کنند، گردد.
 
رویکرد بهتر ایالات متحده نسبت به تحریمها، در نهایت به سیاستگذاران بستگی دارد که درک خود را از این اقدامات اصلاح کنند. اما این که آیا آنها می توانند به زودی اراده سیاسی پیدا کنند، محل تردید است.