برنار دو کلروو ، فیض واراده آزاد
چکیده:
برنار به کلروو رفته بود تا از جهان بگریزد، اما در طول زندگی خود به یکی از فعال ترین رهبران کلیسایی قرن دوازدهم تبدیل شد و بیش از هر کس دیگری مسافرت کرد.
تعداد کلمات: 1018 کلمه / تخمین زمان مطالعه: 5 دقیقه
برنار به کلروو رفته بود تا از جهان بگریزد، اما در طول زندگی خود به یکی از فعال ترین رهبران کلیسایی قرن دوازدهم تبدیل شد و بیش از هر کس دیگری مسافرت کرد.
تعداد کلمات: 1018 کلمه / تخمین زمان مطالعه: 5 دقیقه
.jpg "آخرین فرد از پدران کلیسا")
نویسنده: تونی لِین
ترجمه: روبرت آسریان
ترجمه: روبرت آسریان
برنار در سال ۱۰۹۰ در فونتین (در نزدیکی دیژون 3 فرانسه) چشم به جهان گشود. در سال , 1112، وی وارد دیر تازه تأسیس سیتو شد که نخستین دیر از دیرهای فرقه جدید رهبانان سیستریانه بود. سه سال پس از آن، برنار به مقام ریاست دیری جدید در کلروو منصوب شد. تحت ریاست برنار، این صومعه به سرعت رشد کرد. برنار همچنین در طول زندگی باعث به وجود آمدن هفتاد دیر جدید سیستریان شد.
برنار به کلروو رفته بود تا از جهان بگریزد، اما در طول زندگی خود به یکی از فعال ترین رهبران کلیسایی قرن دوازدهم تبدیل شد و بیش از هر کس دیگری مسافرت کرد. در سالیان دهه ۱۱۳۰، وی به طرفداری از پاپ اینوسنت دوم، علیه رقیب وی آناکلتوس» که مدعی مقام پاپی بود، مبارزه کرد و در نهایت بر اثر مساعدت های وی، پاپ اینوسنت دوم بر رقیب خود پیروز شد. وی همچنین در مناقشه ها و مباحثه هایی که درباره آبلار مطرح شده بود شرکت کرد و در اثر مساعی وی، آبلار به سال ۱۳۴۱ در شورای سنس و پس از آن توسط پاپ، محکوم گشت. در سال ۱۱۴۵ هنگامی که یکی از راهبان قبلی دیر کلروو به نام برنار پاگانلی، با نام آئوگنیوس سوم، به مقام پاپی رسید، برنار از قدرت و نفوذ بیشتری برخوردار شد. پس از آن، بنا به درخواست انوگنیوس، برنار در اطراف و اکناف اروپا شروع به موعظه کرد تا برای دومین جنگ صلیبی تدارکات لازم را فراهم سازد. این جنگ در سال ۱۱۴۸ انجام شد که به شکست انجامید. شکست این جنگ برای برنار ضربه ای سنگین محسوب می شد، اما وی چنان حسن شهرتی داشت که به خدمت مؤثر خود ادامه داد و همچنان مورد احترام بود. وی در سال ۱۱۵۳ درگذشت و پس از آن نیز همواره نام وی بر سر زبان ها بوده است.
برنار به کلروو رفته بود تا از جهان بگریزد، اما در طول زندگی خود به یکی از فعال ترین رهبران کلیسایی قرن دوازدهم تبدیل شد و بیش از هر کس دیگری مسافرت کرد. در سالیان دهه ۱۱۳۰، وی به طرفداری از پاپ اینوسنت دوم، علیه رقیب وی آناکلتوس» که مدعی مقام پاپی بود، مبارزه کرد و در نهایت بر اثر مساعدت های وی، پاپ اینوسنت دوم بر رقیب خود پیروز شد. وی همچنین در مناقشه ها و مباحثه هایی که درباره آبلار مطرح شده بود شرکت کرد و در اثر مساعی وی، آبلار به سال ۱۳۴۱ در شورای سنس و پس از آن توسط پاپ، محکوم گشت. در سال ۱۱۴۵ هنگامی که یکی از راهبان قبلی دیر کلروو به نام برنار پاگانلی، با نام آئوگنیوس سوم، به مقام پاپی رسید، برنار از قدرت و نفوذ بیشتری برخوردار شد. پس از آن، بنا به درخواست انوگنیوس، برنار در اطراف و اکناف اروپا شروع به موعظه کرد تا برای دومین جنگ صلیبی تدارکات لازم را فراهم سازد. این جنگ در سال ۱۱۴۸ انجام شد که به شکست انجامید. شکست این جنگ برای برنار ضربه ای سنگین محسوب می شد، اما وی چنان حسن شهرتی داشت که به خدمت مؤثر خود ادامه داد و همچنان مورد احترام بود. وی در سال ۱۱۵۳ درگذشت و پس از آن نیز همواره نام وی بر سر زبان ها بوده است.
بیشتر بخوانید : پدران کاپادوکیایی کلیسا
برنار «آخرین فرد از پدران کلیسا» نامیده شده است. وی آخرین نماینده سنن ابتدایی رهبانی و الاهیات آن در قرون وسطا محسوب می شود. وی نویسنده ای برجسته بود و به واسطه نثر شیوا و شیرینی که داشت به او لقب «دلنشین» داده بودند. وی آثار مهمی در مورد زندگی رهبانی به نگارش درآورده است. وی پیوسته موعظه میکرد و برخی از موعظه های او باقی مانده اند. برخی از این موعظه ها، همانگونه که گفته شده، بدون هیچ اصلاح و ویرایشی ضبط شده اند. برخی دیگر نیز به شکلی ادبی و ویرایش شده باقی مانده اند. حدود چهارصد نامه نیز از وی باقی مانده است که طیف وسیعی از نامه های شخصی و روحانی تا نامه های رسمی و سیاسی را شامل می شوند.
از نخستین آثار برنار، یک اثر الاهیاتی جدی است که فیض و اراده آزاد نام دارد. وی در این کتاب از یک نگرش آوگوستینی افراطی پیروی می کند و این دیدگاه را مطرح می سازد که اعمال نیکوی ما به شکل کامل، عملکرد فیض خدا هستند؛ بنابراین، هیچ جای مباهاتی برای ما باقی نمی ماند و در عین حال به گونه ای کامل عملکرد اراده آزاد ما هستند؛ بدین معنا که «ما» این اعمال را انجام می دهیم، پس سزاوار پاداش هستیم. انسان همواره از اراده آزاد برخوردار است؛ یعنی که وی داوطلبانه و به شکلی خودانگیخته چیزی را می خواهد. اما اگر انسان، سقوط کرده به حال خود گذاشته شود، اراده او تنها در جهت ارتکاب گناه عمل میکند. معنی آزادی انسان این است که کسی که او را مجبور به ارتکاب گناه نمی نماید و او با اراده خود گناه می کند. اما آزادی اراده وی بدین معنا نیست که می تواند به شکل دیگر عمل کند و مرتکب گناه نشود. تأثیر فیض بر گناه بدین شکل است که اراده قادر می شود آزادانه و داوطلبانه خیر را برگزیند. فیض باعث تغییر اراده از شرارت به خوبی می شود، اما این عمل را نه با نابود ساختن آزادی اراده، بلکه با از بین بردن تابعیت آن نسبت به گناه انجام می دهد.
برنار به کلروو رفته بود تا از جهان بگریزد، اما در طول زندگی خود به یکی از فعال ترین رهبران کلیسایی قرن دوازدهم تبدیل شد و بیش از هر کس دیگری مسافرت کرد. در سالیان دهه ۱۱۳۰، وی به طرفداری از پاپ اینوسنت دوم، علیه رقیب وی آناکلتوس» که مدعی مقام پاپی بود، مبارزه کرد و در نهایت بر اثر مساعدت های وی، پاپ اینوسنت دوم بر رقیب خود پیروز شد. وی همچنین در مناقشه ها و مباحثه هایی که درباره آبلار مطرح شده بود شرکت کرد و در اثر مساعی وی، آبلار به سال ۱۳۴۱ در شورای سنس و پس از آن توسط پاپ، محکوم گشت.
آنچه تنها توسط فیض آغاز شده است، به همراه فیض و اراده آزاد کامل می گردد. این امر بدین طریق اتفاق می افتد که این دو مقوله نه به شکلی یک سو، بلکه به شکلی متقابل و نه متقدم بر یکدیگر، بلکه همزمان عمل می کنند. موضوع بدین شکل نیست که فیض، نیمی از کار را انجام دهد و اراده آزاد نیمی دیگر از آن را، بلکه هر یک از این دو، در کل کار دخیلند که هر یک سهم خاص خودشان را انجام می دهند. فیض و اراده آزاد هر دو، از ابتدا تا به انتها دخیلند با این استثنا که همه اعمال در اراده آزاد انجام می شود، اما هر آنچه انجام می شود به واسطه فیض است. (فیض و اراده آزاد ۴۷ : ۱۴ )
برنار با برخی از دیدگاه های نادرستی که در آثار آبلار میدید، مخالفت می کرد که از جمله می توان با مخالفت او به فروکاهش کفاره به نمونه ای از محبت الاهی اشاره کرد. من با گرفتن هستی خود از آدم، گناهکار گشته ام و با شسته شدن در خون مسیح عادل می گردم. آیا به دنیا آمدن از نسل اشخاص گناهکار می تواند باعث محکومیت من شود اما خون مسیح نمی تواند باعث عادل شدن من گردد؟... و انسانها بدین سان توسط خون نجات دهنده خود عادل می گردند. اما این فرزند هلاکت (آبلار) این حقیقت را خوار می شمرد و آن را استهزاء می کند. آبلار بر این باور است که مسیح تنها بدین دلیل زیست و مرد تا به انسانها تعلیم دهد تا چگونه مطابق کلام و الگوی او زندگی کنند و وی توسط رنج و مرگ خود فقط به انسانها نشان داد که محبت آنان باید چقدر باشد. (خطاهای پیتر آبلار ۱۶ : ۶-۱۷ : ۷ )
برنار عمدتأ نویسنده آثار روحانی محسوب می شود. وی کتابی تحت عنوان دوست داشتن خدا به نگارش درآورد و نیز کتاب دیگری تحت عنوان مراحل فروتنی و غرور، بر اساس دوازده مرحله فروتنی که توسط بندیکت در کتاب قانون ذکر شده، نگاشت. در این کتاب طبیعت انسانی با نگرشی ژرف کار مورد بررسی قرار میگیرد.
منبع:
تاریخ تفکر مسیحی، تونی لِین، ترجمه روبرت آسریان، چاپ پنجم، فروزان روز، طهران (1396)
از نخستین آثار برنار، یک اثر الاهیاتی جدی است که فیض و اراده آزاد نام دارد. وی در این کتاب از یک نگرش آوگوستینی افراطی پیروی می کند و این دیدگاه را مطرح می سازد که اعمال نیکوی ما به شکل کامل، عملکرد فیض خدا هستند؛ بنابراین، هیچ جای مباهاتی برای ما باقی نمی ماند و در عین حال به گونه ای کامل عملکرد اراده آزاد ما هستند؛ بدین معنا که «ما» این اعمال را انجام می دهیم، پس سزاوار پاداش هستیم. انسان همواره از اراده آزاد برخوردار است؛ یعنی که وی داوطلبانه و به شکلی خودانگیخته چیزی را می خواهد. اما اگر انسان، سقوط کرده به حال خود گذاشته شود، اراده او تنها در جهت ارتکاب گناه عمل میکند. معنی آزادی انسان این است که کسی که او را مجبور به ارتکاب گناه نمی نماید و او با اراده خود گناه می کند. اما آزادی اراده وی بدین معنا نیست که می تواند به شکل دیگر عمل کند و مرتکب گناه نشود. تأثیر فیض بر گناه بدین شکل است که اراده قادر می شود آزادانه و داوطلبانه خیر را برگزیند. فیض باعث تغییر اراده از شرارت به خوبی می شود، اما این عمل را نه با نابود ساختن آزادی اراده، بلکه با از بین بردن تابعیت آن نسبت به گناه انجام می دهد.
برنار به کلروو رفته بود تا از جهان بگریزد، اما در طول زندگی خود به یکی از فعال ترین رهبران کلیسایی قرن دوازدهم تبدیل شد و بیش از هر کس دیگری مسافرت کرد. در سالیان دهه ۱۱۳۰، وی به طرفداری از پاپ اینوسنت دوم، علیه رقیب وی آناکلتوس» که مدعی مقام پاپی بود، مبارزه کرد و در نهایت بر اثر مساعدت های وی، پاپ اینوسنت دوم بر رقیب خود پیروز شد. وی همچنین در مناقشه ها و مباحثه هایی که درباره آبلار مطرح شده بود شرکت کرد و در اثر مساعی وی، آبلار به سال ۱۳۴۱ در شورای سنس و پس از آن توسط پاپ، محکوم گشت.
آنچه تنها توسط فیض آغاز شده است، به همراه فیض و اراده آزاد کامل می گردد. این امر بدین طریق اتفاق می افتد که این دو مقوله نه به شکلی یک سو، بلکه به شکلی متقابل و نه متقدم بر یکدیگر، بلکه همزمان عمل می کنند. موضوع بدین شکل نیست که فیض، نیمی از کار را انجام دهد و اراده آزاد نیمی دیگر از آن را، بلکه هر یک از این دو، در کل کار دخیلند که هر یک سهم خاص خودشان را انجام می دهند. فیض و اراده آزاد هر دو، از ابتدا تا به انتها دخیلند با این استثنا که همه اعمال در اراده آزاد انجام می شود، اما هر آنچه انجام می شود به واسطه فیض است. (فیض و اراده آزاد ۴۷ : ۱۴ )
برنار با برخی از دیدگاه های نادرستی که در آثار آبلار میدید، مخالفت می کرد که از جمله می توان با مخالفت او به فروکاهش کفاره به نمونه ای از محبت الاهی اشاره کرد. من با گرفتن هستی خود از آدم، گناهکار گشته ام و با شسته شدن در خون مسیح عادل می گردم. آیا به دنیا آمدن از نسل اشخاص گناهکار می تواند باعث محکومیت من شود اما خون مسیح نمی تواند باعث عادل شدن من گردد؟... و انسانها بدین سان توسط خون نجات دهنده خود عادل می گردند. اما این فرزند هلاکت (آبلار) این حقیقت را خوار می شمرد و آن را استهزاء می کند. آبلار بر این باور است که مسیح تنها بدین دلیل زیست و مرد تا به انسانها تعلیم دهد تا چگونه مطابق کلام و الگوی او زندگی کنند و وی توسط رنج و مرگ خود فقط به انسانها نشان داد که محبت آنان باید چقدر باشد. (خطاهای پیتر آبلار ۱۶ : ۶-۱۷ : ۷ )
برنار عمدتأ نویسنده آثار روحانی محسوب می شود. وی کتابی تحت عنوان دوست داشتن خدا به نگارش درآورد و نیز کتاب دیگری تحت عنوان مراحل فروتنی و غرور، بر اساس دوازده مرحله فروتنی که توسط بندیکت در کتاب قانون ذکر شده، نگاشت. در این کتاب طبیعت انسانی با نگرشی ژرف کار مورد بررسی قرار میگیرد.
منبع:
تاریخ تفکر مسیحی، تونی لِین، ترجمه روبرت آسریان، چاپ پنجم، فروزان روز، طهران (1396)
بیشتر بخوانید :
چنگ روح القدس
پدر تاریخ کلیسا
فلسفه‌ی افلاطون برای مردم عامی
