از ابواب رحمت نیت کارهای خیر و آرزو کردن آن و دوست داشتن و راضی بودن به آن است و اینکه در این صورت ثواب آن در نامه عملش نوشته می شود و از اجر و ثواب عمل کننده هیچ کسر نمی شود.
در کافی به سند صحیح از ابوبصیر از امام صادق (علیه السلام ) نقل شده که فرمود: بنده مؤ من فقیر وقتی که می گوید: خدایا، به من مال دنیا بده تا آنکه کارهای خیر انجام دهم (مثل اطعام و افطار مؤ من و صله رحم و حج خانه خدا و زیارت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و ائمه علیهم السلام )) اگر خدا دانست صدق نیت او را، می نویسد برای او ثواب آن عمل را. به درستی که خدا واسع است و کریم.
و این حدیث شریف از کتاب محاسن برقی نیز نقل شده است.
و در روایات زیاد وارد شده: کسی که قصد کار خیری بکند، یک حسنه برای نوشته شود. و اگر انجام داد ده حسنه برای نوشته شود. و اگر قصد کار بدی کرد. برای او نوشته نمی شود. و اگر کرد، یک گناه برای او نوشته می شود.
در روایات نقل شده: جهت آنکه اهل بهشت در بهشت همیشه هستند، آن است که قصد دارند همیشه بر ایمان و اعمال خیر ادامه دهند.
در وسائل از سعد بن عبدالله قمی از بصائر از علی بن ابی حمزه از امام کاظم صلوات الله علیه نقل کرده که فرمود به علی بن ابی حمزه: خدا رحمت کند فلانی را. آیا به تشییع جنازه او حاضر نشدی؟ عرض کرد: نه، لکن دوست داشتم به تشییع جنازه مثل او حاضر شوم. حضرت فرمود: ثواب تشییع برای تو نوشته شده برای این نیت که داشتی.
از کتاب خصال و ثواب الاعمال و مجالس صدوق نقل کرده از امام صادق (ع ) از پدرانش از رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم که فرمود: کسی که آرزو کند چیزی را که رضایت خدا در آن باشد، از دنیا بیرون نشود تا آنکه عطا شود.
حقیر گوید: یعنی توفیق داده شود که آن کار را انجام دهد، یا آنکه خدا به او ثواب آن عمل را بدهد. و این روایت از جعفریات نیز نقل شده است.
در تفسیر قمی در سوره بنی اسرائیل در ذیل آیه شریفه ((قل کل یعمل علی شاکلته )) نقل کرده از امام هشتم علی بن موسی الرضا صلوات الله علیه که فرمود: وقتی که روز قیامت شود و اعمال مؤ من بر او عرضه داشته شود، نظر می کند به گناهان خود رنگ او متغیر شود و اعضای او به لرزه درآید و فزع می کند. و وقتی که حسنات خود را می بیند خوشحال و فرحناک می شود و به ثواب خود نظر می کند بیشتر خوشحال می شود. پس خدا می فرماید به ملائکه: بیاورید نامه های آن اعمالی که آن را نکرده است. پس می آورند و می بیند. عرض می کند: ای پروردگار، قسم به عزت تو که من این اعمال را نکردم. خدا می فرماید: راست گفتی. چون نیت آنها را داشتی، ما برای تو نوشتیم و به ثواب آن خواهی رسید.
از عیون و امالی صدوق از امام هشتم حضرت رضا صلوات الله علیه نقل شده که فرمود به ریان بن شبیب: اگر دوست داری که برای تو باشد مثل ثواب آن کسی که در رکاب سیدالشهدا (علیه السلام ) شهید شده، پس بگو وقتی که یاد کردی آنان را: ((یا لیتنی کنت معهم فافوز فوزا عظیما)): ای کاش بودم با آنان در روز عاشورا و به فوز بزرگ می رسیدم.
در بحار ج 68/131 از بشاره المصطفی به سند خود از جابربن عبدالله انصاری نقل کرده است در حدیث زیارت او حضرت ابی عبدالله الحسین (علیه السلام ) را خطاب کرد به شهدا و گفت: قسم به خدا ما با شما شرکت داشتیم در آنچه شما در آن بودید.
عطیه گفت: من به جابر عرض کردم: چگونه ما با آنان شرکت کردیم و حال آنکه ما شمشیری نزدیم و آسیبی و صدمه ای بر ما وارد نشده و آنان شهید شدند و سرهای آنان از بدنها جدا شده؟
جابر گفت: شنیدم از حبیب خود رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم که می فرمود: کسی که دوست بدارد قومی را، محشور شود با آنان و کسی که دوست بدارد عمل قومی را، شریک است در عمل آنان. قسم به آن کسی که محمد صلی الله علیه و آله و سلم را به نبوت فرستاد، نیت من و نیت اصحاب من با حسین (علیه السلام ) و اصحابش می باشد. . .
و در روایت نهج مذکور است که: وقتی که امیرالمؤ منین (علیه السلام ) غالب شد در جنگ جمل، بعضی از اصحاب عرض کردند: دوست داشتم که برادر من حاضر بود و می دید یاری کردن خدا شما را بر دشمنانت. امیرالمؤ منین (علیه السلام ) فرمود: آیا میل قلب برادر تو با ما بود؟ عرض کرد: بلی. حضرت فرمود: او با ما حاضر بود و هر آینه حاضر بودند با ما جماعتی که هنوز نیامدند و در صلب پدران و رحم مادران هستند. . .
در روایت غیبت نعمانی و غیره نقل کرده از امیرالمؤ منین (علیه السلام ) که فرمود: جمع کننده مردم رضا و غضب است. بعد فرمود: کشنده ناقه صالح یک نفر بود. چون همه راضی بودند، عذاب همه را گرفت بعد فرمود: کسی که خیال کند کشنده من مؤ من است گویا مرا کشته است. . .
و در وسائل از جناب برقی در کتاب محاسن از محمد بن مسلم از امیرالمؤ منین (علیه السلام ) نقل کرده که فرمود: جمع می کند مردم را رضا و غضب. کسی که راضی به امری باشد، داخل در آن است. و کسی که بد داشته باشد و غضبناک باشد از کاری، پس از آن کار خارج است.
حقیر گوید: مراد آن است که هر واقعه که در دنیا واقع شود، هر کس در هر زمان و مکانی باشد، اگر بشنود آن واقعه را، و راضی باشد گویا با آن کسانی که واقعه را انجام دادند جمع بوده؛ چه آن واقعه خیر باشد چه شر. و همچنین کسی که راضی نباشد، با آنان نیست، هر چند در ظاهر در میان جمعیت بوده است.
در روایت تحف العقول نقل کرده از امام جواد صلوات الله علیه که فرمود: کسی که حاضر باشد در واقعه ای و در باطن میل به آن نداشته باشد، پس گویا غایب بوده است و نبوده در آنجا. و اما کسی که غایب بوده لکن راضی به آن واقعه است، پس گویا با انجام دهندگان آن واقعه شرکت داشته است.
و همین مفاد از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و امیرالمؤ منین (علیه السلام ) نقل شده است.
و برای این جهت است که: کسانی که راضی به ظلم بنی امیه باشند، گویا در صحرای کربلا روز عاشورا در لشکر بنی امیه حاضر بودند و شریکند در قتل حسین (علیه السلام )، چنانکه از تفسیر حضرت عسکری (علیه السلام ) نقل شده است. و در زیارات لعنت کرده کسانی را که راضی به قتل حسین (علیه السلام ) باشند.
و از این جهت است که: در آیات کثیره گفتار و کردار یهود و نصارا را که در زمانهای سابق بودند، خداوند تعالی به یهود و نصارای زمان پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم نسبت داده است. چون اینان به گفتار و کردار آبا و اجداد خودشان راضی بودند، گویا اینان خودشان انجام دادند. و در روایات اشاره به همین مطلب شده است.
و همچنین امام زمان صلوات الله علیه وقتی که ظاهر شود تمام اولاد بنی امیه را که به وجود آمدند تا زمان ظهور حضرت همه را خواهد کشت، چون به کار پدران خودشان راضی بودند؛ چنانکه حضرت رضا (علیه السلام ) فرمودند در روایت وسائل.
در روایت علل و عیون از حضرت رضا صلوات الله علیه که در بیان علت غرق شدن تمام قوم نوح (علیه السلام ) است فرمودند: آنهایی که در نزد نوح بودند تکذیب کردند آن حضرت را و سایرین راضی بودند، پس تمام غرق شدند. و کسی که غایب باشد و نباشد در کاری، لکن راضی باشد، هست مثل کسی که حاضر باشد و آن کار را انجام داده است.
و از این جهت است که در روایات فرمودند: ظلم و اعانت کننده ظالم و راضی به ظلم تمام شرکای در ظلم می باشند.
در مکاتبه امیرالمؤ منین صلوات الله علیه به سوی محمد بن ابی بکر و اهل مصر فرمودند: به درستی که عطا می فرماید خدای تعالی بنده خود را به مقدار نیتش. وقتی که بنده دوست بدارد کار خیر و اهل خیر را و لکن موفق به انجام آن نشود، هست ان شاء الله تعالی مثل کسی که آن کار خیر را انجام داده است.
چون رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم وقتی که از جنگ تبوک برگشتند فرمودند: در مدینه کسانی که مانع ایشان مرض آنان بوده و نیت آنان با ما بوده، اینان با ما بودند و با ما شرکت داشتند در اجر و ثواب کارهای ما. . .
و روایات داله بر مدعا زیاد است. همین مقدار کافی است. و محل این روایات و غیر آن که دلیل بر مدعاست در وسائل ج 1/8 و ج 2/491 و 548 و در مستدرک ج 1/8 و ج 2/361 و در بحار ج 2/267 و ج 34/359 و ج 8/311 و ج 32/92 و 245 و ج 33/542 و ج 11/320 و 378، و ج 44/286 و ج 70/204 و ج 71/248 و 262، و ج 100/81 و 94-
و از این روایات اسفاده می شود که شخص باید در کمال مواظبت و دقت باشد و بیدارِ قلب خود باشد که میل و رضایت او طرف کارهای بد نباشد که با فاعل آن شریک شود و میل و رضایت و محبت و آرزوی خیر را کند تا آنکه با اهل خیر شریک باشد.
منبع : حوزه نت
