1- دلبستگی به اولاد
قلب، حرم خاص معبود واقعی است و تنها جایگاه اوست.قال الصادق علیه السلام: الْقَلْبُ حَرَمُ اللَّهِ فَلا تَسْکنْ حَرَمَ اللَّهِ غَیرَاللَّهِ.[1]
قلب، حرم خداست، در حرم خدا غیر خدا را راه ندهید.
عشق و علاقه به هرچیزی بایستی در طول این عشق واقعی قرار داشته و غیر از خدای واحد هیچ چیزی برای عُلقه موضوعیت نداشته باشد. بلکه اگر انسان به برخی همانند والدین، معلم، زن، فرزند و دوستان احترام می گذارد و محبّت می نماید، بدان جهت است که او دستور داده است. اگر دوستی ومحبت به «ماسوی الله» در کنار عشق به «الله» قرار گیرد، آن دیگر یگانه پرستی نیست نوعی بت پرستی است.
قرآن کریم چنین عشقی را مانع یاد خدا می داند.
یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تُلْهِکمْ أَمْوالُکمْ وَ لا أَوْلادُکمْ عَنْ ذِکرِ اللَّهِ وَ مَنْ یفْعَلْ ذلِک فَأُولئِک هُمُ الْخاسِرُونَ.[2]
ای کسانی که ایمان آورده اید اموال و فرزندان، شما را از یاد خداوند غافل نکنند و کسانی که چنین نمایند، زیانکارند.
و در آیه دیگر به بی فایده بودن اولاد در قیامت اشاره می فرماید:
لَنْ تَنْفَعَکمْ أَرْحامُکمْ وَ لا أَوْلادُکمْ یوْمَ الْقِیامَةِ یفْصِلُ بَینَکمْ وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ.[3]
هرگز بستگان و فرزندانتان در روز قیامت سودی به حال شما نخواهند داشت، میان شما جدایی می اندازند و خداوند به آنچه می کنید آگاه است.
2- افراط در محبت مشروع
آن حد از محبت که به خاطر انجام فرمان خدا صورت می گیرد، نیز بایستی از حد اعتدال نگذرد تا مبادا موجب مغرور شدن فرزند گردد. افراط در محبت حالت سستی و خمودگی برای فرزند ایجاد می کند، چنین فرزندی هیچ گاه نخواهد توانست در جامعه روی پای خود بایستد و به تنهایی به خود اتکاء کند.شَرُّ الْآباءِ مَنْ دَعاهُ البِرُّ الَی الْافْراطِ وَ شَرُّ الْابْناءِ مَنْ دَعاهُ التَّقْصیرُ الَی الْعُقُوقِ.[4]
بدترین پدران، آنانند که محبت و نیکویی آنها منجر به افراط گردد و بدترین فرزندان، آنانند که کوتاهی آنها در احترام به والدین منجر به عقوق شود.
از سویی دیگر، چه بسا جدا شدن در لحظات آخر عمر از فرزندی که به وی بیش از حد متعارف محبت شده است، مشکل می گردد، و همین حالت در آن لحظات حساس موجبی است برای اغواء شیطان و نگرفتن فیض ربّ و عنایت صاحبان مقام و وجیهان نزد حق. پی نوشت ها:
[1] بحارالأنوار، ج 70، ص 25.
[2] سوره منافقون، آیه 9.
[3] سوره ممتحنه، آیه 3.
[4] تاریخ یعقوبى، ج 2، ص 320.
منبع: حوزه نت
