تا سال ۱۹۶۰ حدسیاتی - نه فقط در عصر جدید و در صحنه های مرموز - دربارهی یوفوها یا اشیاء ناشناس پرنده وجود داشت. وجود چنین «بشقاب پرنده های صفحه یا سیگاری شکل هیچ جا به اثبات نرسیده است. اغلب آنها را پدیده های مصنوعی یا طبیعی می دانستند و یا حتى حقه های جعلی تلقی می شدند. چرا باید آن موجودات بدون اینکه به نحو قابل مشاهده ای در میان ما فرود بیایند، صدها هزار سال نوری (هر سال نوری برابر با ۹ میلیارد کیلومتر) پرواز کنند؟اکنون ستاره شناسان مدام این دیدگاه را تأیید می کنند که تمدنهای جدا از ما در تمام عالم در میان «ستارگان ثابت» فروزانی وجود دارند که به گرد خود سیاراتی دارند که همچون دانه‌های شن از هم پراکنده شده اند.در سال ۱۹۶۰ به بهانهی مقاله ای که گیوسپ گوکونی و فیلیپ موریسون در نشریه ی طبیعت نوشتند، کنفرانسی در پارک سبز در ویرجینیای غربی تحت عنوان تحقیق دربارهی هوش برون زمینی» برگزار شد. در اوایل ۱۹۶۲ در رصدخانه ملی رادیویی نجوم تلسکوپی کار گذاشته شد که بازتاب گری به قطر 9.15 داشت. اگرچه به مدت ۱۲ سال از کار افتاد.
اینجا بود که فرانک دریک (متولد ۱۹۳۰) نخستین تخقیق نظام مند را برای یافتن امواج رادیویی که موجودات برون زمینی ارسال می کنند، آغاز کرد. او در سال ۱۹۶۱ محاسبات و تخمین های معروف خود را منتشر کرد. این محاسبات دربارهی میزان تولید موادی بود که با آن ستاره ها شکل گرفته اند و همچنین دربارهی تعداد ستاره هایی که سیاره دارند و تعداد سیاراتی که استعداد وجود حیات دارند. از طرف دیگر، آمار و ارقامی به دست داد که میانگین سن تمدن های دارای فن آوری (فرهنگ بالا) را نشان می داد. او با همین منطق به آماری رسید که نشان می داد که ده هزار تمدن در کهکشان راه شیری وجود دارد که توانایی ارتباط بین ستارگان دارند. در سالهای بعد او به جستجوی سیگنال های رادیویی آنان در فضا پرداخت.
دریک از ابتدا از جانب کارل ساگان به نحو مؤثری در اشاعه افکارش حمایت شد. ساگان (متولد ۱۹۳۴) همچون در یک جوان بود و مانند او در سال ۱۹۷۰ از ستاره شناسان دانشگاه کرنل (Cernell University) دانسته می شد. ساگان در آمریکا به خاطر کارگردانی مجموعه ی بزرگ تلویزیونی درباره ی کیهان کاملا مشهور شد. ساگان تعداد تمدنهای فرازمینی برآورد شده در کهکشان راه شیری را به یک میلیون افزایش داد. او به نحو مؤثری در تدارک اعزام های فضایی ناسا و فضاپیماهای بدون سرنشین مارینر، ویکینگ و ویاجر شرکت داشت. ساگان در این جریان شاهد پیامی بود که ویاجر دربارهی نوع بشر به دیگر تمدن های موجود در فضا فرستاد. آن پیام قطعه آلومینیوم طلااندود شده ای (به ابعاد ۱۴۶۲۳ سانتی متر) بود که بر آن موقعیت خورشید و سیاره های منظومه ی شمسی و دو آدمی، یک مرد و یک زن، در مقیاس مطابق با آنتن خورشیدی کاوشگر، نقش بسته بود.
اکنون ستاره شناسان مدام این دیدگاه را تأیید می کنند که تمدن های جدا از ما در تمام عالم در میان «ستارگان ثابت» فروزانی وجود دارند که به گرد خود سیاراتی دارند که همچون دانه های شن از هم پراکنده شده اند. طبق این دیدگاه در واقع تمام علم و صنعت بر مبنای تمایل به برقراری ارتباط با یکی از تمدنهای فرازمینی فرضی بنا شده است. فیلم ها (مانند فیلم موجود فرازمینی)، نمایش‌های تلویزیونی، نشریات معروف و اقدامات جسورانه بی شمار از همه نوع نه برای نشان دادن تمام تلاش هایی که برای دریافت امواج رادیویی یا ارسال امواج به سیاراتی که ممکن است حول ستارگان دیگر وجود داشته باشند، بلکه همگی بر مبنای چنین فرضیه ای تولید شدند. اما نتیجه چه بود؟
حاصل این همه هزینه‌های عظیم علمی، مالی و رسانه‌ای برای کشف حیات در گوشه و کنار عالم چه بود؟ تاکنون در عمل هیچ چیز به دست نیامده است. تمام کوشش ها ناموفق بوده است. هیچ کس از سیاره ای دور با ما زمینیان ارتباط برقرار نکرد. هرچند که این امر از نظر علمی قابل اثبات بود، چه رسد به اینکه بازدید کنندگان فرازمینی با ما اعلام دوستی یا دشمنی کنند. بلکه اکثر تحقیقات فضایی اخیر خلاف این را نشان داده اند. حیات پیچیده در کرات دیگر و قمرهایشان لااقل در منظومه ی شمسی بسیار نامحتمل است.
در فوریه ۲۰۰۴ گزارشی تحت عنوان «شاید خارج از اینجا کسی نباشد» در روزنامه نیویورک تایمز منتشر شد. در این گزارش آمده بود که «پس از سال ها جستجو دربارهی موجودات فرازمینی به این نتیجه می رسیم که احتمالا ما در عالم تنها هستیم.»
منبع: علم و دین، هانس کوک، ترجمه رضا یعقوبی، چاپ اول، نشر تمدن علمی، تهران 1395
