به همین دلیل هارالد لش(Harald Lesch) فیزیکدان نظری در دانشگاه مونستر در سال ۲۰۰۵ آشکارا بیان کرد:ما مدام می جوییم و می جوییم اما هیچ چیز آشکار نمی گردد. احتمالا ما باید هزاران سال به ندای عالم گوش بسپاریم تا شاید پیامی از تمدنی فرازمینی به ما برسد. پس از ۲۰ سال تلاشهای فکری بیهوده لااقل نگاه برخی از اهالی این فن این بوده است که احتمالا ما باید طبق محاسباتمان ۵۰۰۰ تا ۶۰۰۰ سال به جستجو ادامه دهیم تا زمانی که یک شانس معقول برای یافتن موجودات فرازمینی داشته باشیم. پس با این وصف، هیچ چیزی کشف نخواهد شد.
به عقیده‌ی لش چنین چیزی خیلی هم شگفت انگیز نخواهد بود، چرا؟ چون شمار بسیار زیادی از شرایط سخت باید به ثمر برسند تا زندگی در زمین ممکن شود. میانگین دما در چنین سیاره ای باید حدود ۱۵ درجه سانتی گراد باشد. بنابراین چنین سیاره ای نمی تواند همچون سیاره ای پرحرارت مانند زهره (۴۵۰ درجه سانتی گراد دمای سطح) باشد که در مداری نزدیک تر به خورشید حرکت می کند یا سیارهای یخی همچون مریخ (با میانگین دمای ۷۰- درجه سانتی گراد) باشد که در مداری دورتر حرکت می کند و در آنجا آب امکان جاری شدن ندارد. چنین سیاره ای نباید خیلی سریع به محور خود بازگردد تا موجب ایجاد بادهای توفانی نشود (اینجاست که ماه به عنوان یک ترمز برای کره زمین عمل می کند.اکثر نتایجی که اخیرا از کاوشگر مریخ حاصل شده است حاکی از آن است که با وجود کربن سرشار و اتمسفر نازکی که سیاره سرخ دارد، آب روان نمی تواند وجود داشته باشد و در نتیجه حیات پیچیده هم در کار نیست در عین حال باید تا آنجا که ممکن است از تصادف با تکه سنگ های بزرگ حفظ شود (مشتری که بسیار بزرگ و سنگین است و در دورترین مدار سیاره ای قرار دارد، از راهی دور در مقابل این سنگ‌ها از زمین مراقبت می کند. در واقع هر قدر که بیشتر دربارهی شرایط حیات در یک سیاره تأمل کنیم، کمتر احتمال می دهیم که موجودات فرازمینی در محیط زیست فراخ تر اطراف ما وجود داشته باشند.
فیلم شش قسمتی جنگ ستارگان ساخته‌ی جورج لوکاس است که در آن سفرهای باشکوه فضایی، کوتوله‌های چروکیده‌ی برون زمینی، ربات‌های دلقک و دارث ویدر اهریمنی تاریک و غمناک را می بینید که همه اسطوره‌ی محض‌اند و هیچ مبنای تجربی ندارند. البته هیچ کس نمی تواند به لحاظ نظری امکان وجود حیات در جایی دورافتاده از عالم را انکار کند و الهیات نیز هیچ دل نگرانی بابت چنین اکتشافاتی ندارد. اما برای ما آدمیان در کره‌ی زمین اساسا بنیان حیات آنقدر در معرض خطر است که می تواند به اندازهی اخبار هیجان انگیزی که در سال ۲۰۰۴ در سطح رسانه ها منتشر شد، مطرح شود: یک ماهواره اروپایی یکی از بزرگ ترین تصادف های عالم را ثبت کرد. اما هزاران برخوردی که بین کهکشان‌ها رخ میدهد کجاست؟ طبق مشاهدات ۸۰۰۰ میلیون سال نوری از ما دور هستند، پس جای هیچ نگرانی نیست. وقتی می اندیشیم که فقط قطر کهکشان راه شیری، که کهکشانی صفحه ای است، به تنهایی صد هزار سال نوری است به این معناست که صد هزار سال طول می کشد تا یک سیگنال نور از طرفی به طرف دیگر کهکشان برسد. با این حساب این شرایط طوفانی کاملا از ما دور است. فاصله نزدیک ترین کهکشان به راه شیری، آندرومدا نبولا، ۲ . ۲ میلیون سال نوری است. چیزی که امروزه می توانیم در عکس‌های بزرگ تلسکوپ هابل ببینیم در واقع مربوط به 2.2 میلیون سال پیش در این کهکشان است. بنابراین برخوردی که بین کهکشان ها در سال ۲۰۰۴ گزاش شد، ۸۰۰۰ میلیون سال نوری از ما دور است و کمترین خطری برای نوع انسان ندارد. پس هیچ دلیلی برای هراس افکنی و حتی تهیه ی تسلیحات گران قیمت وجود ندارد.
اکثر نتایجی که اخیرا از کاوشگر مریخ حاصل شده است حاکی از آن است که با وجود کربن سرشار و اتمسفر نازکی که سیاره سرخ دارد، آب روان نمی تواند وجود داشته باشد و در نتیجه حیات پیچیده هم در کار نیست، یعنی حیات تنها در حد باکتری ها و ویروس ها است. بر اساس اطلاعات حاصله از کاوشگر هیوژن در تیتان که قمر زحل است، تنها چیزی که مشابه زمین است فعالیت های ژئوفیزیکی است. چیزهایی که آنجا مشاهده می شود علائم برخوردها، فرسایش و جریان ها است. اما فرآیندهای شیمیایی در این قمر سرد و بیگانه اساسا متفاوت است: در دمای -170 درجه سانتی گراد آبی در کار نیست بلکه متان به صورت مایع و گاز وجود دارد.
منبع: علم و دین، هانس کوک، ترجمه رضا یعقوبی، چاپ اول، نشر تمدن علمی، تهران 1395
