بسیاری از مسیحیان «دوباره متولد شده در مواجهه با بلایای جهانی، جنگها و قحطی ها، زمین لرزه‌ها، سونامی‌ها و دیگر بلایای طبیعی تصویری ظالمانه و هولناک از عهد جدید نقل می کنند که اضطراب و آشوب به دل می اندازد: «و خواهی شنید از جنگها و شایعات پیرامون این جنگها؛ می بینید که ترس از آن به دل ندارید: چرا که باید اتفاق بیافتد. اما هنوز پایان جهان فرا نرسیده است زیرا ملتی علیه ملتی و پادشاهی علیه پادشاهی به پا می خیزد و زمین لرزه ها و قحطی هایی در جاهای مختلف به وقوع خواهد پیوست. این تازه آغاز محنتهاست- بی درنگ پس از فاجعه ی آن روزها خورشید خاموش خواهد شد و ماه پرتویی نخواهد داشت و ستارگان از آسمان فرو خواهند ریخت و قدرت‌های آسمانی به لرزه در خواهند آمد.» (متی 8.29 – 24.6) دیگر لازم نیست داستان‌های پایان جهان را از ادگار آلن پو گرفته تا فردریک دورنمات، همه را از بر بخوانیم یا فیلم های ترسناک تماشا کنیم تا بدانیم که ما اولین نسل در حافظه ی بشری هستیم که به وسیله ی آزادسازی انرژی هسته ای قادریم نوع بشر را از صفحه روزگار محو کنیم. بمبهای اتمی کوچکی که بر سر هیروشیما و ناکازاکی افکنده شد و همچنین واقعهی رآکتور چرنوبیل به مردم جهان نشان داد که معنای جنگ های بزرگ هسته ای «غیرقابل سکونت شدن» زمین است. اکنون که در نتیجه ی پایان یافتن جنگ سرد خطر یک جنگ بزرگ هسته‌ای کاهش یافته است، بسیاری از مردم بیم آن دارند که بین ملی گرایان متعصب جنگ های هسته ای کوچکی در گیرد و یا آتش جنگ توسط گروه های تروریستی شعله ور شود. اما مردم بیش از هر چیز از فروپاشی محیط زیست بیمناکند چرا که همچون بمب های هسته ای قادر است زمین را نابود کند: تغییر آب و هوا، انفجار جمعیت، آلودگی مصیبت بار، سوراخ شدن لایه اوزون، آلودگی هوا، زمین های زراعی سمی، آلودگی شیمیایی آبها و کمبود آب، همه محیط زیست را تهدید می کنند.اینکه برخی از مردم رمان‌های هیجان انگیزی مثل کد داوینچی اثر دن براون در مورد شام آخر و جام مقدس را به عنوان اثر تاریخی در نظر می گیرند، جالب نیست. حتی مارتین ریس که در مواقع مختلف نظریهی عوالم متعدد را تا حدودی فرضیه ای می داند در تازه ترین کتابش تحت عنوان «آیا این آخرین قرن است؟» به سوی آینده ای مبهم، سناریوهای فاجعه آمیز و نقدهای علم در منظر مسائل بسیار واقعی ساخت بشر گرایش پیدا می کند.
امکان دارد این بینش‌های آخرالزمانی به واقعیت تبدیل شوند مگر اینکه نژاد بشر با تمام قدرت خود را وادارد که بسیار محتاطانه تولید کند و اقدامات خود را در تمام زمینه ها از حمایت آب و هوا گرفته تا کنترل جمعیت، اصلاح کند. اکنون مخصوصا در آمریکا که قدرت برجسته ی غرب است، تغییرات اجتماعی و زیست محیطی در حال انجام است. ولی جنایت بی پروایانه گروه القاعده در ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ منجر به رواج بی سابقه ی ادبیات آخرالزمانی در مسیحیت شده است. اعتقادات جاری در جهان مدرن که با انتشار اولین رمان های فنی معطوف به آینده ی ژول ورن در ۱۸۶۰ فراگیر شده بود، به شکاکیت و بدبینی پست مدرن تبدیل شده است. اینجا تاریخ و تخیل، آخرالزمانی و باطن گرایی، مسیحیت و شبه مسیحیت به هم آمیخته اند. رمان پشت سر نهاده شده توسط انتشارات لوتران منتشر شده و تا یازده جلد ادامه یافته است. تاکنون میلیونها نسخه از این کتاب به فروش رسیده است. این رمان نشان می دهد که چگونه در رجعت مسیح شیطان طرد می شود و «پشت سر نهاده Left behind» خواهد شد. معروف تر از این رمان، نسخه فیلم شده ی آرماگدون (جنگ نهایی) است که در آن مسیحیان در جنگ نهایی بر نیروی شیطان غلبه پیدا می کنند. اینجا آمریکایی ها طبعا با «نیکی» برای خود هویت سازی می کنند. بدین طریق آنها به سیاست نظامی خود و جنگ های پیش گیرانه حال حاضر بر سر مسئلهی نفت و سلطه مشروعیت می بخشند. رونالد ریگان رئیس جمهور آمریکا که غالبا نمی توانست مجاز و واقعیت و پیش بینی یک جنگ ستارگان» را به وضوح از هم تشخیص دهد، طبق مکاشفه یوحنا ( ۱۶ / ۱۶ )، مثل شاهدان یهوه در آرماگدون معتقد به مکانی اسطوره ای بود که ارواح شیطانی آنجا همه پادشاهان زمین را برای جنگ نهایی جمع می کنند، جنگی که نابودی نظام اشیا را محقق می سازد.
اینکه برخی از مردم رمان‌های هیجان انگیزی مثل کد داوینچی اثر دن براون در مورد شام آخر و جام مقدس را به عنوان اثر تاریخی در نظر می گیرند، جالب نیست. در واقع حتی رئیس جمهور باهوشی مثل بیل کلینتون وقتی رمانی در مورد حمله بیولوژیکی به آمریکا می خواند که با حمایت حلقه‌های نومحافظه کار در پنتاگون کاملا سندسازی شده است آن را واقعی در نظر می گیرد و دستورات مرتبط با آن به ارتش می دهد. تمام این امورات آخرالزمانی و پیروی گسترده ای که مسیحیان محافظه کار از آنها دارند، ضرورت نیاز به توضیح این نکته دارد که گذرگاههای آخرالزمانی در کتاب مقدس چه معنایی دارند.
منبع: علم و دین، هانس کوک، ترجمه رضا یعقوبی، چاپ اول، نشر تمدن علمی، تهران 1395
