در این مقاله سعی داریم به گوشه‌هایی از فضایل و آثار و برکات زیارت امام حسین(ع) اشاره نماییم:
حبّ زیارت امام حسین(ع)
اینکه بنده‌ای نسبت به امام حسین(ع) و زیارت حرم مطهرش علاقه‌مند بوده و تمام همّ خود را در این جهت بگذارد چیز کمی نیست. در حقیقت می‌توان گفت که چنین فردی از نعمتی الهی برخوردار بوده است که به هر کسی و با هر شرایطی این نعمت داده نشده است. در روایتی از امام صادق(ع) به این موضوع اشاره شده و آمده است: «هر کسی که خداوند خیرش را بخواهد حب امام حسین(ع) و حب زیارتش را درقلب او می‌اندازد و هر که را خداوند بدیش را بخواهد بغض نسبت به امام حسین(ع) و بغض زیارت آن حضرت را در قلب او می‌اندازد.»[1]پس اگر کسی می‌خواهد ببیند که آیا خداوند برای او خیری مقدر کرده است یا نه باید به درون خود مراجعه کند و ببیند که تا چه اندازه نسبت به سیدالشهدا(ع) و زیارتش علاقه‌مند است به همان نسبت از خیر پروردگارش بهره‌مند خواهد شد.
آرزوی زیارت امام حسین(ع)
نعمت زیارت سیدالشهدا(ع) دُرَ نایابی است که باید برای داشتن آن خداوند متعال را شاکر بود و دوام این دارایی را از او طلب کرد. چرا که در روز قیامت زوار حسین بن علی(ع) از چنان جایگاه و عظمتی برخوردارند که آتش حسرت را در وجود باقی کسانی که از زیارت حضرتش محروم مانده‌اند شعله‌ور می‌سازد.از امام صادق(ع) روایت شده است که: «هیچ کس نیست در روز قیامت مگر اینکه آرزو کند ای کاش امام حسین(ع) را زیارت کرده بودم آن هنگامی که می‌بیند با زوار امام حسین(ع) چه می‌کنند و چقدر نزد خداوند متعال مورد کرامت واقع می‌شوند.»[2]
عاشق مکتب سیدالشهدا(ع) نه تنها زیارت حضرت را آرزو می‌کند بلکه دوام و تکرار آن را نیز طلب می‌کند. همان‌طور که در زیارت عاشورا آمده است که می‌گوید: « و لا جَعَلَهُ الله آخرَ العَهد مِن زیارَتِکُم»؛ خدایا هرگز این زیارت را آخرین زیارتم قرار مده.
این عبارت حکایت از عاشقی و دلدادگی زائر نسبت به مزور دارد. چرا که عاشق نه تنها از دیدار معشوق خسته نمی‌شود بلکه همواره در انتظار دیدار او به سر می‌برد و به هر بهانه‌ای زیارت او را طلب می‌کند.
این آرزو نه تنها مختص انسانها نیست بلکه حسین(ع) انچنان تمام عرشیان و فرشیان را مجذوب خویش ساخته است که امام صادق(ع) می‌فرمایند: «هیچ ملک مقرب و پیامبر مرسلی نیست مگر اینکه از خداوند متعال می‌خواهد که حضرت حسین(ع) را زیارت کند. پس گروهی پایین می‌آیند و گروهی بالا می‌روند.»[3]
کاش خانه‌ام کربلا بود
زائر سیدالشهدا(ع) اگر بداند چه آثار و برکاتی بر زیارتش مترتب است نه تنها آرزوی زیارت مجدد را می‌کند بلکه آرزو می‌کند که ای کاش خانه‌اش در کربلا بود و هر روز به زیارت حضرت می‌شتافت.در روایتی از امام صادق(ع) علت این آرزو بیان شده و آمده است که: «اگر زائر امام حسین(ع) می‌دانست به واسطه این زیارت چقدر شادی و سرور بر رسول خدا(ص) و بر امیرالمومنین(ع) و بر حضرت فاطمه(س) و بر شهدای از ما اهل‌بیت(ع) وارد می‌آید و اگر می‌دانست آنچه از دعای ایشان به واسطه زیارتش هنگامی که برمی‌گردد و آنچه را که از ثواب در همین دنیا و در آخرت خواهد داشت و آنچه را که برای او پیش خداوند ذخیره شده است، هر آینه دوست می‌داشت که آنجا (کربلا) خانه‌اش می‌بود؛ و همانا زائر امام حسین(ع) از این سفرش بازمی‌گردد و گامش بر روی چیزی نمی‌آید مگر اینکه برای او دعا می‌کند و هنگامی که خورشید به او می‌تابد گناهانش را از بین می‌برد و همان‌طور که آتش، هیزم را می‌سوزاند خورشید چیزی از گناهان او باقی نمی‌گذارد. پس برمی‌گردد در حالی که هیچ گناهی بر او نیست و برای او درجاتی رفیع خواهد شد که کسی که در خون خود در راه خدا غوطه‌ور است بدان نمی‌رسد و فرشته‌ای به جای او موکل خواهد شد و برای او استغفار می‌کند تا اینکه دوباره به زیارت برگردد یا اینکه سه سال بگذرد یا تا وقتی که بمیرد.»[4]
توجه امام حسین(ع) به زائران بزرگوارش
این علاقه و اشتیاق زائر امام حسین(ع)، علاقه و اشتیاقی دو طرفه است. چرا که اگر امام(ع) اذن ندهد کسی نمی‌تواند به زیارتش نائل گردد:
تا که از جانب معشوق نباشد کششی کوشش عاشق بیچاره به جایی نرسد
امام صادق(ع) در بیانی به توصیف توجه و عنایت اباعبدالله(ع) نسبت به زوار بزرگوارش پرداخته و می‌فرماید: «همانا حسین بن علی(ع) از نزد پروردگارش نگاه می‌کند به موضع اردوگاهش و محلی که شهدا با او قرار دارند و به زائرانش نیز نظر می‌اندازد و در حالی که ایشان به خوبی آنها را و نام‌هایشان را و نام پدرانشان و درجات آنها و منزلت آنها را نزد خداوند بهتر از احدی از شما نسبت به فرزندانش می‌شناسد و به درستی که امام حسین(ع) می‌بیند چه کسی ساکن کربلا شده است(جهت زیارت) و برای او استغفارمی‌کند و از پدران بزرگوارش می‌خواهد برای او استغفار کنند و می‌فرماید: اگر زائر من می‌دانست آنچه را که خداوند برای او مهیا نموده است، شادی‌اش بیشتر از غمش می‌شد و همانا زائر امام حسین(ع) از زیارت برمی‌گردد در حالی که هیچ گناهی بر او باقی نمی‌ماند.»[5]
اهمیت معرفت در زیارت امام حسین(ع)
مساله‌ای که در زیارت سیدالشهدا(ع) بسیار حائز اهمیت است و بنا بر برخی روایات حتی از شروط قبولی زیارت محسوب می‌شود، زیارت همراه با معرفت است.در روایات از این معرفت به شناخت حق و ولایت حسین بن علی(ع) تعبیر شده است و پاک شدن از گناهان را که از آثار زیارت سیدالشهدا(ع) می‌باشد در گرو تحقق پیدا کردن این شرط دانسته و می‌فرمایند: «کمترین آنچه از ثواب که به زائر اباعبدالله(ع) کنار نهر فرات داده می‌شود آنگاه که حق و حرمت و ولایت او را بشناسد این است که آنچه از گناهان پیش فرستاده و بعدا می‌فرستد (گناهان گذشته و آینده) آمرزیده می‌شود.»[6]
پی‌نوشت:
[1]. وسایل الشیعه، ج14،ص296
[2]. همان، ج14، ص424
[3]. کامل الزیارات، ص115
[4] .مستدرک الوسائل، ج10، ص343.
[5]. وسایل الشیعه، ج14، ص423
[6]. کافی، ج4، ص582
