که در نوا فکندمان نواي او |
|
فغان ازين غراب بين و واي او |
که مستجاب زود شد دعاي او |
|
غراب بين نيست جز پيمبري |
سته شدم ز استماع ناي او |
|
غراب بين نايزن شدهست و من |
سراي او خراب، چون وفاي او |
|
برفت يار بيوفا و شد چنين |
وفا نمود جاي او به جاي او |
|
به جاي او بماند جاي او به من |
که کعبهي وحوش شد سراي او |
|
بسان چاه زمزمست چشم من |
بسان آه سرد من صباي او |
|
سحاب او بسان ديدگان من |
خراب شد تن وي از بکاي او |
|
خراب شد تن من از بکاي من |
بسان ساقهاي عرش پاي او |
|
الا کجاست جمل بادپاي من |
شراع او، سرون او قفاي او |
|
چو کشتيي که بيل او ز دم او |
سنام او دو دست او عصاي او |
|
زمام او طريق او و راهبر |
سراب آب چهره آشناي او |
|
کجاست تا بيازمايم اندرين |
که گم شود خرد در انتهاي او |
|
ببرم اين درشتناک باديه |
فراز او مسافت سماي او |
|
ز طول او به نيم راه بگسلد |
چو موي زنگيان شده گياي او |
|
زمين او چو دوزخ وز تف او |
سپاه غول و ديو، پادشاي او |
|
بسان ملک جم خراب، باديه |
دوال مار و نيش اژدهاي او |
|
زنند مقرعه به پيش پادشا |
ز کرکي و نعامه و قطاي او |
|
کنيزکان به گرد او کشيده صف |
غديرها و آبگيرهاي او |
|
ز مار گرزه، مار گرد ريگ پر |
و نقل او حجاره و حصاي او |
|
شراب او سراب و جامش اوديه |
زئير شير و گرگ را عواي او |
|
سماع مطربان به گرد او درون |
به گرد او عکازه و غضاي او |
|
بخور او سموم گرم و اسپرم |
زسهم ديو و بانگ هايهاي او |
|
شميده من در آن ميان باديه |
چو روي عاشقان شود ضياي او |
|
بدانگهي که هور تيرهگون شود |
بگسترند زير چرخ جاي او |
|
شب از ميان باختر برون جهد |
نقط زر شود بر او نقاي او |
|
چو جامعهي نگارگر شود هوا |
دو پيکر و مجره همچو ناي او |
|
فلک چو چاه لاجورد و دلو او |
کسي فشانده گرد آسياي او |
|
هبوب او هوا و بر هبوب او |
بنات نعش از اول بناي او |
|
ز هقعهي چو نيمخانهي کمان |
چو نقطهيي به ثور بر، سهاي او |
|
جدي چنان به شارهاي وز استر |
شهاب، بند سرخ بر قباي او |
|
هوا به رنگ نيلگون يکي قبا |
به روزن و نجوم او هباي او |
|
مجره چون ضيا که اندر اوفتد |
بهاي او به کم کند بهاي او |
|
بدانگهي که صبح، روز بر دمد |
سپيدهدم شود چو توتياي او |
|
قمر بسان چشم دردگين شود |
به انتها رسيده هم عناي او |
|
رسيده من به انتهاي باديه |
که نافريده همچو او خداي او |
|
به مجلس خدايگان بيکفو |
بدارد اندرين هوا دهاي او |
|
مدبري که سنگ منجنيق را |
به جايگاه راي، راي راي او |
|
به جايگاه عزم، عزم عزم او |
رضا رضاي او، قضا قضاي او |
|
که کرد، جز خداي عز اسمه |
نه هيچ کبريا چو کبرياي او |
|
نه در جهان جلال، چون جلال او |
اگر نه جود او شود سقاي او |
|
خليج مغربي هزيمهاي شود |
کجا رسد به غايت سباي او |
|
فصاحتم چو هدهدست و هدهدم |
ز فضل اوست مروه و صفاي او |
|
ز شکر اوست مروه و صفاي من |
جميله و شه طباطباي او |
|
طبيعت منست گاه شعر من |
به پارسي کنم اما صحاي او |
|
«اماصحا» به تازيست و من همي |
شجاع او و حيةالحواي او |
|
الا که تا برين فلک بود روان |
رسيده در حسود او بلاي او |
|
بقاش باد و دولت هميشگي |