۱- ورود فلسطینی‌ها به جنگ: نیروهای شبه نظامی مسیحی حزب کتائب در ۱۹۷۶ / 1 / ۴ محاصره غذایی را بر اردوگاه‌های فلسطینی تل الزعتر، جسر الباشا و النبعه آغاز کردند. مقاومت فلسطین به محاصره تل الزعتر اعتراض کرد. این در حالی بود که ساکنان این اردوگاه از کمبود غذا و دارو رنج می بردند. لذا مقاومت فلسطین ۲۴ ساعت بعد از اعتراض خود به محاصره تل الزعتر رسما وارد جنگ شد تا به محاصره تل الزعتر پس از چندین ماه محاصره پایان دهد. این در حالی بود که تا آن روز جنگ بین لبنانی ها بود ولی با ورود مقاومت فلسطین، به جنگ لبنانی فلسطینی تبدیل شد.
۲- سقوط نبعه: منطقه نبعه در بیروت شرقی محله های شیعه نشین بود که حدود ۲۰۰ هزار نفر سکنه داشت. پس از شروع داخلی جنگ لبنان و ورود فلسطینی ها به جنگ، این منطقه پس از ماهها محاصره توسط شبه نظامیان مسیحی فالانژ سرانجام سقوط کرد و ساکنان آن آواره شدند و دهها تن از مدافعان آن که از رزمندگان جنبش امل بودند به شهادت رسیدند.
٣- ورود نیروهای نظامی سوریه به لبنان: عبدالحلیم خدام وزیر خارجه سوریه در تاریخ ۱۹۷۶ / 1 / 7 در پی سفرش به کویت گفت: اوضاع لبنان بسیار مورد توجه ماست و از نظر ما و مقاومت فلسطین موجود در آن اوضاع حساسی بشمار می رود. ما به طور قاطعانه روشن ساختیم که اجازه تقسیم لبنان را نخواهیم داد و هرگونه تقسیم مستقیمی به معنای دخالت فوری ما خواهد بود. لبنان باید یکپارچه باشد یا اینکه بخشی از سوریه ... و دخالت سوریه به معنای جنگی تمام عیار در منطقه قلمداد خواهد شد» کمیل شمعون وزیر کشور لبنان نیز ساعت یک بامداد روز سه شنبه 1976 / 1 / ۲۰ اظهار داشت: نیروهایی از ارتش سوریه از دو محور شمالی و شرقی بقاع و از طرف عکا وارد خاک لبنان شده اند و به مهمات و توپخانه و خودروهای زرهی مجهزند.» وی درخواست کرد این مسئله در مطبوعات جهان و شورای امنیت منعکس شود و این کار را به منزله فاجعه ای ملی توصیف کرد.
این بار به بهانه حمایت از مسیحیان، تحرکاتی از مناطق نزدیک به مرزهای سوریه از قبیات و عندقت در شمال و از زحله در بقاع انجام گرفت. از تاریخ بیست و هفتم ماه به افرادی از ارتش لبنان به فرماندهی سرهنگ دوم "معماری" به قبیات و عندقت حمله کردند. در تاریخ ۳۰ ماه مه نیروهای ارتش آزادیبخش فلسطین تابع سوریه نیز از زحله عقب نشینی کردند و در شب ۳۱ ماه مه هزار نظامی سوری وارد منطقه عکا و چهار هزار نظامی سوری به بقاع وارد شدند تا محاصره زحله را بشکنند.
سلیمان فرنجیه و بیار الجمیل از دخالت سوریه استقبال کردند در حالی که کمیل شمعون با محافظه کاری از این اقدام استقبال کرد. همچنین امام موسی صدر، کامل الاسعد (رئیس پارلمان لبنان)، رشید گرامی و صائب سلام از سیاستمداران سنی لبنان نیز استقبال کردند. اما نیروهای فلسطینی در ۱۹۷۶/ ۶/ ۳ در اعتراض به دخالت سوریه اعلام اعتصاب کردند. سوری ها در واکنش به این کار دست به سرکوب و بازداشت زدند و این اقدام شامل عناصر چپگرا در بقاع و جنبش ملی نیز شد.
4 - تعرض سازمان‌های فلسطینی به افراد و مؤسسات جنبش امل در جنوب لبنان یکی از وقایع دهه هفتاد میلادی تعرض به افراد در روستاها و فقدان امنیت در جنوب است. این در حالی بود که فرماندهی مقاومت فلسطین تعرض به شهروندان را این گونه توجیه می کرد که این تعرضات از سوی افراد خارج از تشکیلات انجام می پذیرد.
در پی تایید ورود سوریه به لبنان از سوی امام موسی صدر و مخالفت کمال جنبلاط و نیروهای راست گرا با آن، سازمان‌های فلسطینی و همپیمانانشان در جنبش ملی اقدام به تسویه گردانهای مقاومت لبنان (امل) در جنوب و بیروت نمودند. پس از آن امام موسی صدر به بعلبک پناهنده شد و در هتل "لوالوویت" در محل ورودی بعلبک اقامت گزید که بعدا شهرک امام صدر نامیده شد و اسرائیل در سال ۱۹۸۲ آن را بمباران کرد.
امام موسی صدر در پس تعرض گروه‌های فلسطینی به مؤسسات امل در شهر صور درد و رنج های زیادی را تحمل کرد. وی در روز شهید در تاریخ ۱۹۷۶/ ۵/ ۲۴ اظهار داشت: ای ابو عمار بدان که شرافت قدس اجازه نمی دهد که آزاد گردد مگر به دست مومنان و رزمندگان... من تاوان اخلاص فراوان خود به مقاومت را پرداختهام و احساس خسارت نمیکنم چون از روی ایمان خود دست به این کار زدم.» امام موسی صدر در این مرحله مورد سوء قصد نافرجام قرار گرفت و عاملان آن دستگیر شدند. ولی امام موسی صدر آنها را بخشید و آزادشان کرد.
٥- سقوط اردوگاه تل الزعتر اردوگاه تل زعتر اردوگاهی فلسطینی است که از نظر تجهیزات نظامی قابل مقایسه با اردوگاه‌های دیگر نبود. این اردوگاه به قلعه پایداری و مقاومت نام گرفت و مورد افتخار تمام فلسطینی‌ها بود. اردوگاه تل زعتر در تاریخ ۱۹۷۶/ ۶ / ۲۸ سقوط کرد. فلسطینی ها، سوریه را مسئول آن دانستند و در پی آن اقدام به تسویه نیروهای سازمان فلسطینی صاعقه که وابسته به سوریه بود و نیز عناصر حزب بعث سوری در محل حضورشان کردند. امام موسی صدر هفت بار به سوریه رفت که دوبار آن با همراهی یاسر عرفات بود. وی در این سفرها با حافظ اسد رئیس جمهوری سوریه دیدار کرد. یکی از جلسات هفت ساعت به طول انجامید و کلیه مشکلات در آن مورد بحث و تبادل نظر قرار گرفت. نهایتا امام موسی صدر موفق شد وحدت و همبستگی بین مقاومت فلسطین و سوریه را تحقق بخشد.
منبع: تاریخچه‌ی سیاسی لبنان، مجید صفاتاج، صص88-84، ناشر: آفاق رمشن بیداری، تهران، چاپ اول، 1396
