اهميت قرآن کريم
در بيان اهميت قرآن، همين بس که پيامبر اکرم (ص) فرمودند: «قرآن، از همه چيز خدا برتر است و فرمودند: برتري قرآن بر ساير سخنان، مانند برتري خداوند است، بر بندگانش» .
آري؛ قرآن کتابي است که رستگاري انسان را در دو جهان تضمين مي کند، همچون مشعلي فروزان، انسان را، از تاريکي هاي جهل و ناداني رهايي مي بخشد. و در سراي ديگر، او را، محبوب حضرت پروردگار مي نمايد.
قرآن، بهترين فتح کننده ي قله ي بلند عزت است. قرآن، چکيده ي جهان هستي است؛ و طبق فرمايش امام باقر (ع): «قرآن همانند دو ستاره ي تابناک آسماني(خورشيد وماه)، صحنه ي زندگي انسان ها راروشن مي کند» .
قرآن، کتا بي است که «لايأتيه الباطل من بين يديه و لا من خلفه؛ نه اکنون و نه در آينده، باطل درآن راه نخواهد يافت و حقايق آن رادگرگون نخواهد ساخت». (سوره ي فصلت، آيه ي 42) . کتابي است که شب قدر به سبب نزول آن، عظمت يافت «انا انزلناه في ليله القدر». (سوره ي قدر، آيه ي 1)
قرآن، « شفاء» است: «و ننزل من القرآن ما هو شفاء و رحمه للمؤمنين». (سوره ي اسراء، آيه ي82) درمان بيمارهاي قلب و نفس است. و طبق فرمايش نبي اکرم (ص): «القرآن هو الدواء» .
قرآن درظلماني ترين زندگي بشر، درعصر جا هليت، همچون انفجاري، آسمان سکوت را شکافت و يکباره، دريايي از رحمت و برکت و نور، برکوير زندگي جاري نمود و فريادي، از عالم قدس، طنين انداز شد که هان اي انسان، اي گمگشته ي خسران زده، لحظه اي درنگ و تدبر نما که سند نجات و رهايي از عالم ملکوت به سويت فرستاده شد! «الرکتاب انزلناه اليک لتخرج الناس من الظلمات الي النور بإذن ربهم الي صراط العزيز و الحميد» . (سوره ي ابراهيم، آيه ي 1)
عاشقان واقعي قرآن، کساني هستند که شب ها، قرآن را تلاوت مي کنند و با آن مأنوس هستند و روزها، در صحنه ي پرآشوب زندگي ازآن الهام مي گيرند، شبانگاهان پهلو از رختخواب ناز تهي مي کنند و با دستورات شفا بخش آن، بيماري قلبي و روحي خود را درمان مي کنند.
پس، بر ماست که مشعل فروزان الهي را، بر قلب و روح تاريکمان، بتابانيم و غبار غربت را، از قرآن برطرف نماييم؛ زيرا:
خواندن قرآن، تمامش نيست بهر مردگان
قلب هاي مرده را بايد به قرآن، زنده کرد
آنکه آياتش تلاوت، با دل خاضع، نمود
قلب ظلماني خود را، اختر تابنده کرد
امام علي (ع) مي فرمايد: «خانه اي که درآن، قرآن خوانده مي شود و از خداي عزوجل، فراوان ياد مي گردد، برکتش افزايش مي يابد و فرشتگان درآن حضور پيدا مي کنند و شياطين ازآن مي گريزند» .
چه زيباست، هنگامي که تلاوت قرآن، در سکوت و تنهايي شب، تمامي ذرات وجود انسان را به نشاط و شادابي وامي دارد و روح و به هيجان آمده و از شدت شور و التهاب، طاقت ماندن در قفس تن را از دست مي دهد و بي صبرانه، خود را به پنجره ي بسته ي اين قفس مي زند؛ تا راهي گشوده و به عرش خدا پرواز کند.
حالت عجيب و حيرت انگيزي است که توصيف آن، با هيچ قلم و انديشه اي ميسر نيست. آن لحظه اي که از آب درياي معرفت قرآني خود راسيراب نموده و با نسيم نوازشگر آيه هاي تکان دهنده اش، به د لهايمان نويد مي دهيم که: «الا بذکر الله تطمئن القلوب» . (سوره ي رعد، آيه ي 28)
وقتي با تکيه بر قرآن، به عرش مي توان سفرکرد. وقتي به معراج و سير عالم پاک مي توان سفر کرد. ديگر دلتنگي و خستگي معنا ندارد. پس، آن گاه که غوغاي زندگي، انسان را از خويش مي ربايد و وسوسه هاي توان شکن و ايمان سوز تهديدش مي نمايد بايد خلوتي گزيد و به تلاوت آيات وحي مشغول شد. آنگاه، شفافيت آسمان دل را از وراي همه ي غبارها و تيرگي ها مي توان به نظاره نشست.
امام صادق (ع) مي فرمايند: «در روز قيامت، فردي را براي حساب صدا مي زنند، پس، قرآن در پيش روي او قرار مي گيرد و عرض مي کند: خدايا، من قرآنم و اين بنده ي تو در راه تلاوت من خود را درسختي انداخته و در دل شب ها، مرا تلاوت کرده و قلبش، روشن و اشکش، جاري شده است. پروردگارا، او را از من خشنودکن. همچنان که من از او خشنودم» .
کلاس قرآن، کلاسي است پر از پاکي و خلوص که درآن تواضع، خشوع. صفا، آرامش، خودسازي، معرفت،کمال و عشق و عاشقي تدريس مي شود. در اين کلاس، قلب ها به خدا نزديک است. اشک ها زلال است، آن هنگام که آيات بشارت را مي خوا ني، برق اميد، سراسر وجودت را فرا مي گيرد وآن زمان که به آيات عذاب مي رسي، برق خوف تو را بيدار و هشدار مي نمايد، به که چه شيرين است، قطره اي از درياي بيکران قرآن نوشيدن وچه زيبنده اند، تاليان و حاملان و عاملان به اين مصحف حق تعالي!
چه زيباست، لحظه ي تلاوت آيات دوست! ،دل از همه بريدن و فقط دل به او دادن و جلوه ي حضور يار را ديدن.
اي دوست هر آنچه هست نو رخ توست
فرياد رس دل نظر فرخ توست
کلاس معنوي قرآن انسان را با معرفت و عاشق مي کند. هرکس مي خواهد معني عشق به الله را بفهمد، بايد با کاروان قرآن و قرآنيان همسفر شود و جرعه اي ازآن را بنوشد. آنگاه است که خدواند هم، عاشق تو ميشود: «فاتبعوني يحببکم الله» . (آل عمران، آيه ي 31) آخر بي عشق، سر عش پرسيدن ازعاشقان کاري بيهوده است. خود، بايد در وادي عشق گام نهي، تا سرآن را دريابي. بهترين راه، اين است که خود، از نزديک با اين کلاس آشنا شوي. و بدان! که مولاي متقيان، قرآن ناطق علي (ع) مي فرمايد: «قلبي که ظرف آيات الهي است، عذاب نمي شود».
ملاصدرا، در تفسير سوره ي واقعه، مي فرمايد: « بسيار به مطالعه ي کتب حکما پرداختم، تا آنجا که گمان کردم و کسي هستم، ولي همين که بصيرتم باز شد، خودم را ازعلوم واقعي خالي ديدم و درآخر عمر، به فکر رفتم که سراغ تدبر، در قرآن و روايات محمد و آل محمد (ص) بروم. من يقين کردم که کارم بي اساس بوده است؛ زيرا درطول عمرم، به جاي نور، درسايه ايستاده بودم. از غصه، جانم آتش گرفت و قلبم و شعله کشيد، تا رحمت الهي دستم را گرفت و مرا با اسرار قرآن آشنا کرد و شروع به تفسير و تدبر در قرآن کردم و در خانه ي وحي را کوبيدم، درها باز شد و پردها کنار رفت و ديدم، فرشتگان به من مي گويند: «سلام عليکم طبتم فادخلوها خالدين» . (سوره ي زمر، آيه ي73) من، اکنون که دست به نوشتن اسرار قرآن زدم، اقرار مي کنم که قرآن، درياي عميقي است که جز با لطف الهي، امکان ورود در آن نيست. ولي چه کنم که عمرم کوتاه و بدنم ناتوان، قلبم شکسته و سرمايه ام کم، ابزارکار ناقص و روحم کوچک است» .
پس، بر مونسان کلام وحي است که قدر مؤانست با کلام خدا را بدانند و هر روز، سجده ي شکر بر درگاه او بسايند زيرا؛ «لئن شکرتم لأزيدئکم» . (سوره ي ابراهيم، آيه ي 7)
اهميت قرآن درکلام معصومين
امام صادق (ع) نيز مي فرمايند: «کسي که قرآن را از روي آن تلاوت کند، نور ديدگانش
زياد شده و بار گناه و پدر ومادرش - هر چند هر دو کافر باشند - سبک مي شود» .
همين طور فرمودند: «هر کس حرفي ازکتاب خدا را، بدون خواندن، بشنود، خدا، براي او، حسنه اي مي نويسد و از او گناهي را محو مي کند و درجه اي بر درجات او مي افزايد» .
امام همچنين فرمودند: «هر که قرآن بخواند، درحالي که جوان و مؤمن باشد، قرآن با گوشت و خون او، آميخته مي شود که خدا او را با فرشتگان بزرگوار که نويسندگان و حاملان قرآنند، قرين مي سازد و قرآن در روز قيامت، نگهبان او مي شود» .
حضرت رسول (ص) فرمودند:
- «تلاوت کننده وگوش فرا دهنده ي به قرآن، در پاداش، مساوي هستند. سوگند به خدائي که جان «محمد (ص)» . در دست قدرت اوست، پاداش شنونده ي قرآن که به آن معتقد باشد، از انفاق يک کوه طلا، در راه خدا، بيشتر است» .
- خالي ترين و فقيرترين خانه ها، خانه ايست که در آن قرآن نباشد.
- «کسي که قرآن را ازحفظ بخواند، ولي گمان برد که خداوند او را نمي آمرزد او از کساني است که آيات الهي را به تمسخر گرفته است» .
امام علي (ع) نيز فرموده اند: «قرآن را فرا گيريد، زيرا قرآن بهار دلهاست» .
امانت هاي پيامبر (ص)
کتاب خدا (قرآن) و اهل بيت (ع) دو يادگار و امانت جدايي ناپذير پيامبر (ص) مي باشند. آيه الله جوادي آملي، قرآن شناسي بزرگ، مي گويد: «اگر قرآن منهاي اهل بيت تلقي شود، همانند تلقي قرآن، منهاي قرآن است، هرگز به مقصد نخواهد رسيد» .
پس وحي، بيتي دارد و مهبطي، مفسري دارد و شريکي، بيت و خانه ي وحي، قرآن است و مهبط و محل نزولش، همان هايندکه: «السلام عليکم يا اهل بيت النبوه و مهبط الوحي» در شأنشان آمده است.
اهل بيت پيامبر (ص)، شريک قرآنند و اوصاف قرآن، اوصاف آنها.
قرآن نور است. اهل بيت هم «خلقکم الله انوارا» هستند.
قرآن شفا است. اهل بيت هم شفا و طبيب دردمندانند.
قرآن بهار است. اهل بيت هم: ربيع الانام بهار انسان هايند.
پس حافظ قرآن بايد، حافظ و محافظ اهل بيت هم، باشد و قرآن درسينه را، با ولايت کامل نمايد؛ چرا که خود قرآن صراحتا، در روز غدير وانتخاب علي (ع)، به ولايت امري مسلمانان، مي فرمايد: «اليوم اکملت لکم دينکم واتممت عليکم نعمتي» . (سوره ي مائده، آيه ي 3)
آري، قرآن و اهل بيت، مکمل و معرف و مفسر همند، به هوش بايد بود که نور قرآن، به تنهايي هادي وهدايتگر نيست. شفا نيست. باعث طراوات و زنده شدن دل ها نمي گردد. نور وحي و نور ائمه، عدل يکديگرند و به تنهايي ناقصند.
قرآن صامت، با انسان، ارتباط برقرار نکرده و پيام رساني نخواهد داشت، بلکه بايد، قرآن ناطق بيايد و ترنم قرآنش، گوش و دل و جان را، نوازش داده وآيات را تفسير نمايد، تأويل نمايد و با صورت ملکوتيش جان هاي مرده را، حيات جاودان، بخشد.
منبع: کتاب بشارت
/خ
