اگر محصولاتی که به صورت جهانی طراحی شده اند بتوانند نحوه کار، تولید و مصرف ما را کاملاً تغییر دهند چه؟ چندین مثال در سراسر قاره ها نشان می دهد که ما می توانیم با تکیه بر منابع دیجیتال مشترک جهان، مانند طراحی، دانش و نرم افزار، طریقه تولید و مصرف کالا را بهبود بخشیم.
دستی مصنوعی را تصور کنید که طراحی شده توسط جوامعِ از نظر جغرافیایی پراکنده ای از دانشمندان، طراحان و علاقه مندان به یک روش مبتنی بر همکاری از طریق وب، می باشد. تمام دانش و نرم افزار مربوط به دست، در سطح جهانی به صورت یک عوام الناس دیجیتالی به اشتراک گذاشته می شود.
افرادی از سراسر جهان که به صورت آنلاین متصل هستند و به ماشین های ساخت محلی (از چاپ سه بعدی و ماشین آلات CNC گرفته تا صنایع دستی و ابزارهایی با تکنولوژی پایین) دسترسی دارند، در حالت ایده آل با کمک یک متخصص می توانند دست سفارشی تولید کنند. این مورد پروژه OpenBionics است که طرح هایی را برای دستگاه های روباتیک و بیونیک تولید می کند.
در سطح محلی، چالش، توسعه سیستم های اقتصادی است که بتوانند از زنجیره های تأمین محلی تأمین شوند.هیچ هزینه ثبت اختراعی برای پرداخت وجود ندارد. حمل و نقل کمتری برای مواد مورد نیاز است، زیرا بخش قابل توجهی از تولید به صورت محلی انجام می شود. تعمیر و نگهداری آسان تر است، محصولات برای ماندگاری بیشتر طراحی شده اند و بنابراین هزینه ها بسیار کمتر است.
تصویر: اولین نسخه از دست مصنوعی و روباتیکOpenBionics ، از www.openbionics.org
مثال دیگری را در نظر بگیرید. کشاورزان شاغل در مقیاس های کوچک در فرانسه برای حمایت از کار خود به ماشین آلات کشاورزی احتیاج دارند. کمپانی های بزرگ به ندرت ماشین آلات مخصوص کشاورزان در مقیاس کوچک تولید می کنند. در صورت انجام این کار، هزینه های نگهداری زیاد است و کشاورزان باید تکنیک های کشاورزی خود را با منطق با ماشین آلات تنظیم کنند. به هر حال، فناوری بی طرف نیست.
چنین پروژه هایی لزوماً به مبنای فیزیکی احتیاج ندارند زیرا اعضای آنها در سراسر جهان پراکنده شده اند.بنابراین کشاورزان تصمیم می گیرند ماشین های کشاورزی را خودشان طراحی کنند. آنها ماشین هایی را تولید می کنند که نیازهای آنها را تأمین کند و نه این که بخواهند آنها را به قیمت بازار بفروشند. آنها طرح های خود را با جهانیان - به عنوان یک عوام الناس دیجیتالی جهانی - به اشتراک می گذارند. کشاورزان کوچک مقیاس از ایالات متحده نیازهایی مشابه با همتایان فرانسوی خود دارند. آنها نیز همین کار را می کنند. پس از مدتی، دو جامعه شروع به صحبت با یک دیگر و ایجاد هم افزایی می کنند.
این داستانِ شبکه غیرانتفاعی FarmHack از ایالات متحده و L'Atelier Paysan از فرانسه است که هر دو طرح های منبع باز برای ماشین آلات کشاورزی تولید می کنند.
با همکارانمان، ما در حال کاوش خطوط یک طریقه در حال ظهور تولید هستیم که بر اساس تلاقی مشترک دانش، نرم افزار و طراحی دیجیتال با فناوری های ساخت محلی بنا شده است.
ما این مدل را "طراحی جهانی، تولید محلی" می نامیم و استدلال می کنیم که می تواند به شکل های پایدار و فراگیرِ تولید و مصرف منجر شود. و از این منطق پیروی می کند که آنچه سبُک است (دانش، طراحی) به صورت جهانی انجام می شود در حالی که آن چه سنگین است (ساخت) به صورت محلی ساخته می شود و این دو به صورت ایده آل به اشتراک گذاشته می شود.
وقتی دانش به اشتراک گذاشته می شود، مواد معمولاً کمتر سفر می کنند و افراد با انگیزه های متنوع همکاری می کنند. انگیزه سود کاملاً غایب نیست، اما محیطی است.
منابع باز غیر متمرکز برای طراحی می توانند برای طیف گسترده ای از موارد، داروها، مبلمان، وسایل مصنوعی، ابزارهای کشاورزی، ماشین آلات و غیره استفاده شوند. به عنوان مثال، پروژه Wikihouse طرح هایی برای خانه ها تولید می کند. انجمن RepRap طرح هایی را برای چاپگرهای سه بعدی ایجاد می کند. چنین پروژه هایی لزوماً به مبنای فیزیکی احتیاج ندارند زیرا اعضای آنها در سراسر جهان پراکنده شده اند.
آنچه سبُک است (دانش، طراحی) به صورت جهانی انجام می شود در حالی که آن چه سنگین است (ساخت) به صورت محلی ساخته می شود و این دو به صورت ایده آل به اشتراک گذاشته می شود.
یافتن پایداری
اما بودجه این پروژه ها چگونه تأمین می شود؟ از دریافت بودجه دولتی (کمک هزینه تحقیقاتی) و کمک های مالی فردی (سرمایه گذاری جمعی) گرفته تا اتحاد با شرکت ها و مؤسسات تاسیس شده، پروژه های عوام الناس گرا مدل های مختلف تجاری را برای پایدار ماندن تجربه می کنند.
تصویر: طراحی به عنوان یک عوام الناس دیجیتالی جهانی توسعه یافته است، در حالی که تولید به صورت محلی، اغلب از طریق زیر ساخت های مشترک، انجام می شود. واسیلیس کوستاکیس، نیکوس اگزارکوپولوس
این جوامعِ طراحی باز و محلی که در سطح جهان به هم متصل شده اند، تمایل به تمرین منسوخ شده های برنامه ریزی شده را ندارند. آنها می توانند چنین مصنوعاتی را با زمینه های محلی سازگار کنند و می توانند از یاد گیری متقابل بهره مند شوند.
ما در حال کاوش خطوط یک طریقه در حال ظهور تولید هستیم که بر اساس تلاقی مشترک دانش، نرم افزار و طراحی دیجیتال با فناوری های ساخت محلی بنا شده است.در چنین سناریویی، مردم کوهستان اکوادور می توانند به عنوان مثال با کشاورزان کوهستان نپال ارتباط برقرار کنند تا از یک دیگر بیاموزند و هرگونه همکاری‌ای را که آنها را به دانش انحصاری کنترل شده توسط شرکت های چند ملیتی وابسته می کند، متوقف کنند.
به سوی "جهان گرایی"
این ایده تا حدی از گفتمان جهان وطنی ناشی می شود که ادعا می کند هر یک از ما از نظر اخلاقی برابر هستیم، حتی اگر کشور ها با مردم به گونه هایی متفاوت رفتار کنند. سیستم اقتصادی مسلط با منابع فیزیکی به گونه ای رفتار می کند که گویی این منابع بی نهایت هستند و سپس منابع فکری یا انسانی را قفل می کند گویا این منابع محدود هستند. اما واقعیت کاملاً بر عکس است. ما در جهانی زندگی می کنیم که منابع فیزیکی محدود است، در حالی که منابع غیر مادی به صورت دیجیتالی قابل تولید هستند و بنابراین می توانند با هزینه بسیار کمی تقسیم شوند.الکترون های در حال گردش در سراسر جهان (برای برقراری اتصالات اینترنتی) نسبت به جا به جایی و حمل و نقل ذغال سنگ، آهن، پلاستیک و سایر مواد دارای اثر اکولوژیکی کمتری هستند. در سطح محلی، چالش، توسعه سیستم های اقتصادی است که بتوانند از زنجیره های تأمین محلی تأمین شوند.
یک بحران آب را در یک شهر تصور کنید که در طی یک سال ممکن است کل شهر را از آب ساقط کند. یک استراتژی جهانی به این معنی است که شبکه های توزیع شده جهانی در حل مسئله فعال باشند. در یک قسمت از جهان، یک سیستم تصفیه آب در حد نمونه اولیه تولید شده است – خودِ سیستم بر اساس یک طرح دیجیتالی است که به صورت آزادانه در دسترس قرار گرفته است که می تواند به صورت سه بعدی چاپ شود.
این داستان نیست. در واقع یک شبکه مستقر در کیپ تاون وجود دارد، به نامSTOP RESET GO ، که می خواهد یک رویداد طراحی بزرگ جهانی سازی را اجرا کند که در آن مردم به شدت برای حل چنین مشکلی همکاری کنند.
تیم های کیپ تاون STOP RESET GO از این موضوع استفاده می کنند و شروع به آزمایش آن با چالش های زنده خود می کنند. برای کارکرد سیستم، آنها باید اصلاحاتی را انجام دهند، و آنها این را مستند می کنند و نسخه بعدی طرح را باز می کنند. اکنون سایر مناطق محلی در سراسر دنیا از این طرح جدید استفاده کرده و آن را در چالش های خود به کار می برند.
محدودیت ها و تحقیقات آینده
محدودیت این مدل جدید دو رکن اصلی آن است، یعنی اطلاعات و ارتباطات و همچنین فناوری های ساخت محلی. این مسائل ممکن است مربوط به استخراج منابع، نیروی کار بهره بردار، استفاده از انرژی یا جریان مواد باشند.ارزیابی کاملی از این محصولات و رویه ها باید از منظر اکولوژی سیاسی صورت گیرد. به عنوان مثال، رد پای اکولوژیکی محصولی که در سطح جهانی طراحی و تولید شده است چیست؟ یا تا چه حدی کاربران چنین محصولی احساس کنترل فناوری و دانش لازم برای استفاده و دستکاری آن را دارند؟
ما می توانیم با تکیه بر منابع دیجیتال مشترک جهان، مانند طراحی، دانش و نرم افزار، طریقه تولید و مصرف کالا را بهبود بخشیم. اکنون هدف ما ارائه پاسخ هایی به سؤالات فوق و در نتیجه درک بهتر پویایی گذار چنین شیوه نو ظهوری از تولید است.
منبع: واسیلیس کوستاکیس، جوز راموس، Harvard University، Victoria University
