بنای بقعه عبارت از اتاقی چهار ضلعی با دو گوشک و گنبد مدور کم شد ارتفاع بر فراز است که در آهنی یک متری اش رو به جانب شمال شرقی گشوده میشود و در سمت غرب نیز دارای یک پنجره آهنی به عرض ۹۰ سانتی متر است . اندازه اتاق به ابعاد 2.24x4.24 متر، از جنس سنگ و گچ میباشد وکف آن موزاییک ومفروش به موکت است. دیوارهایش از بیرون پلاستر سیمان و از داخل با گچ کف مالی شده است. این بقعه یک بار در سال ۱۳۷۷ ق با خشت و گل و بار دیگر در سال ۱۳۴۵ ش با سنگ و گچ تجدید بنا گردیده است. کار تجدید بنا و بازسازی بقعه در هر دو نوبت به سرپرستی آقای حاج غلامرضا خیاط و همکاری اهالی منطقه صورت گرفته است.. در وسط اتاق، قبری چهار گوش با دیوارهای کاشی کاری شده، به طول 1.85، عرض ۹۰ و ارتفاع ۴۰ سانتی متر می باشد که فاقد سنگ قبر و ضریح است. بنا به اظهار نظر خادم امامزاده، جهت قبر در ابتدا، شمال غربی - جنوب شرقی بود، سپس به حالت شمالی جنوبی برگردانده شده است و این نشان میدهد که قبر، مربوط به قرون اولیه هجری است؛ زیرا در آن دوران واجب نبوده اجساد به صورت فعلی دفن گردند.
بنا به اعتقاد معمرین، مدفون در این بقعه امامزاده حسن و از ساداتی است که در حکومت جابرانه امویان و ظاهرا در عهد حجاج بن یوسف خونخوار و تسلط او بر عراقین از سوی امویان (۷۵-۹۵ق) که بیدادگری ها و سفاکی ها نسبت به اولاد حضرت علی علیه السلام روا می داشت، وارد منطقه جنوب شده و در همین مکان هم فوت و مدفون می گردد.(العهده على الراوی).
این بقعه در میان اراضی کشاورزی روستا و در زمینی معروف به احمد حسنی واقع شده؛ لذا به پیراحمد حسنی هم معروف است. کنار بقعه قبور قدیمی وجود دارد و در محوطه اطرافش درختان کهن سال کنار مشاهده می گردد که در ایام بهار و تابستان زایرین از سایه آنها استفاده می کنند. متاسفانه، به جز یک سرویس بهداشتی مخروبه، هیچ گونه امکاناتی نداشته و جاده اش نیز خاکی و صعب العبور است. امامزاده حسن مورد توجه و احترام اهالی شهنیا و محل نذورات آنان بوده و کراماتی هم به وی نسبت می دهند.
منابع:
1- فرهنگ جغرافیایی آباد ی های کشور جمهوری اسلامی ایران، ج۱۱۱(خورموج)، ص ۶۹
۲- مصاحبه با حاج غلامرضا خیاط، خادم امامزاده، مورخ 1385/5/2
3- مصاحبه با حاج حیدر احمدی ، کناری، مورخ 1385/5/7
۴- مشاهدات نگارنده، مورخ 1385/5/2
۵- محمدحسن ،سمسار، جغرافیای تاریخی سیراف، صص ۱۴۲-۱۴۳.
منبع: زیارتگاه‌های استان بوشهر، دفتر اول، غلامحسین هادی نژاد دشتی، انتشارات وثوق، چاپ اول، قم، 1388ش، صص 90-88
