بقعه فعلی که آخرین بار در سال 1340 خورشیدی تجدید بنا شده، اتاقی است از سنگ وگل به ابعاد 500 در 430 سانتی متر؛ دیوارش از بیرون بدون پوشش و از داخل اندود گچ دارد. عرض درب ورودی آن، ۹۰ سانتی متر است و در سمت غرب قرار دارد. سقف آن فرو ریخته، کفش خاکی است و فرش ندارد. وسط اتاق، قبری هم سطح زمین با ابعاد 150 در 100 قرار گرفته که رویش پارچه ای سبز کشید شده است.
صاحب بقعه به نام مستعار «پیر غار» شهرت یافته و کسی اطلاع دقیقی از هویتش ندارد؛ برخی از مطلعین، او را از زنان صالح و زاهدی می دانند که از ترس جان از مناطق ساحلی دشتی به این جا پناه می آورد و سرانجام در محل عبادتش کشته و مدفون می شود. عده ای هم بر این عقیده اند که وی از فراشبند به دشتی آمده و خواهر «شجاع الدین حسن» معروف به «آقام شهید» است. اگر این مطلب درست باشد، وی دختر امامزاده علاالدین حسین پسر حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) است. آرامگاه امامزاده علاء الدین در شیراز است.
به هر حال این مکان زیارتگاه اهالی روستا و عشایر اطراف بوده که و اینان در شب های جمعه و یا مناسبت های دیگر در این محل جمع شده و به ادای فرایض دینی و نذورات خود می پردازند؛ متاسفانه این زیارتگاه نه جاده مناسب دارد و نه هیچ گونه امکانات رفاهی دیگر.
از دیرگاه خادم بقعه، زن بوده؛ چرا که بومیان معتقدند: مردان به علت نامحرم بودن، نباید داخل بقعه شوند. در حال حاضر خادم بقعه خانم «گل دسته لری» است.
منابع:
1. دکتر محمدحسین پابلی یزدی، فرهنگی آبادیی و مکان های مذهبی کشور، ص ۲۱۲.
2. سید رزاق امیری، تاریخ و فرهنگ مردم فراشبند، ص ۲۶۳.
3. محمد رضا بیات، سفرنامه روستاهای استان بوشهر شماره ۲۰، روزنامه اطلاعات، یکشنبه ۲۴ شهریور ماه ۱۳۶۴، شماره ۱۷۶۹۰، ص ۱، (ویژه استان بوشهر).
۴. گفتگو با زائر غلامحسین خالقی، ۷۰ ساله، ساکن حنا شور، مورخ ۱۳۸۹/2/29
۵. گفتگو با علی گرگین، ۶۴ ساله، ساکن دشت پلنگ، مورخ ۱۳۸۴/10/31
6 . مشاهدات نگارنده، مورخ ۱۳۸۹/2/29
منبع: زیارتگاه‌های استان بوشهر، دفتر دوم، غلامحسین هادی نژاد دشتی، انتشارات وثوق، چاپ اول، قم، 1388ش، صص 89-88
