اتاق قبلی که از سنگ و گچ بود، در سال ۱۳۸۴ خورشیدی تخریب شد و به جای آن، با سرپرستی آقای غلامحسین حسنی فرزند زایر علی فرزند ملاحسین و نذورات مردمی، اتاق فعلی با بلوک و سیمان احداث شد.
این اتاق به ابعاد 4.90 در 5.85 متر، و کف آن سیمانی است. دیوارهای آن از داخل پلاستر سیمان و از خارج بدون پوشش است. دری آهنی به عرض یک متر در سمت شرق دارد و در سمت غرب هم یک پنجره آهنی به عرض یک متر جهت خنکی و روشنایی تعبیه شده است.
سقف اتاق از تیرچه و بلوک است و بر فرازش گنبدی ناری شکل و کوچک با اسکلت فلزی و نمای سیمان قرار دارد.
در وسط اتاق، قبری با پوشش سیمان سفید و بدون سنگ نوشته وجود دارد که طول و عرض آن ۱۶۲ در ۶۲ و ارتفاعش ۵۷ سانتی متر است. این قبر قبلا دارای کتیبه ای قدیمی بوده که سال ۱۳۷۵ خورشیدی و در زمان مدیریت حاج علی فرزند ابراهیم فرزند محمد خلفان سهوا شکسته شده و از بین رفته است. به فرموده شیخ حسین کبگانی از روحانیون به نام و مطلع به اوضاع و احوال منطقه، کتیبه مذکور در بردارنده نام و نشان صاحب بقعه بوده است.
نام اصلی صاحب این بقعه نامعلوم است و چون بسیار مراد بخش است، به پیر مراد معروف شده است. وی نسب نامه ندارد و مطلعان محلی، در خصوص نسبش دو دیدگاه دارند: برخی او را از نوادگان حضرت موسی بن جعفر علیه السلام و از متفرق شدگان سپاه احمد بن موسی علیه السلام و برخی دیگر از نتایج حضرت زید شهید علیه السلام می دانند. با توجه به حضور سادات حسینی در این منطقه که اکثرا از نسل زید شهید بن امام سجاد علیه السلام هستند، نظر دوم به واقعیت نزدیک تر است.
اهالی روستا، ایام پنج شنبه و جمعه به زیارت پیرمراد می روند و مزار شریفش دارالشفای مؤمنین و مؤمنات و دوستداران اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) است. برخی از بزرگان منطقه، این بقعه را مورد تأیید قرار داده و مردم را تشویق به تکریم آن کرده اند که از جمله اینان می توان به حاج شیخ حسین کبگانی اشاره کرد. ایشان به این مکان مقدس با دیدۂ خاص می نگریست و همواره مردم را تشویق می کرد که اموات خود را در همین جا دفن کنند. ناگفته نماند شیخ حسین کبگانی از تحصیل کردگان نجف اشرف و فردی فاضل و مورد وثوق مردم بود. قبرش در قبرستان کا کی معروف است.
راه بقعه خاکی است و دارای امکاناتی چون آب آشامیدنی، آب انبار و سرویس بهداشتی است. درختان کهور بسیاری در جوارش وجود دارد که سایه و شاخه های آنها مورد استفاده زوار قرار می گیرد. در اطراف بقعه و تا شعاع چند متری آن، آثار قدیمی ای چون کوپال، آجر پاره هایی سرخ رنگ، شکسته های ظروف سفالین، و پی دیوارهای قدیمی دیده می شود که بیانگر قدمت منطقه است. چند قبر هم کنار بقعه وجود دارد.
منابع:
1. عبدالحسین بحرینی نژاد و حیدر دو راهکی، بندر دیر نگینی بر ساحل خلیج فارس، ج ۲، ص ۲۷۱.
۲. گفتگو با حاج شیخ حسین کبگانی، عالم دینی و معمر، وحدت آباد، مورخ ۱۳۸۵/4/29
٣. گفتگو با حاج علی مغدان زاده، معمر، ساکن آبکش، مورخ ۱۳۸۶/9/1
۴. گفتگو با حاج حیدر احمدی، معمر، ساکن کناری، مورخ ۱۳۸۵/5/7
۵. مشاهدات نگارنده، مورخ ۱۳۸۶/8/25
منبع: زیارتگاه‌های استان بوشهر، دفتر سوم، غلامحسین هادی نژاد دشتی، انتشارات وثوق، چاپ اول، قم، 1388ش، صص 108-106
