مقام معظم رهبری (مدظله العالی) فرمودند:
دولت باید دولت کریمه باشد. معنای «اللهم انا نرغب الیک فی دولة کریمة» این است که؛ «پروردگارا! ما دست های خود را بلند و دل هایمان را به سوی تو عرضه می کنیم و از تو دولت کریمه را می خواهیم».این دولت کریمه شرایطی دارد. البته ما از اول انقلاب تا کنون همواره خواسته ایم دولت ها را «دولت کریمه» بنامیم. یکی از آرزوهای ما این است و بنده آن را دوست میدارم. شما هم دولت عزیز و دولت انقلابید؛ اما حقیقت قضیه این است که دولت کریمه شرایطی دارد. دولت کریمه، دولتی است که عزیز و سربلند و دارای اعتقاد راسخ به آن راهی است که قانون اساسی و وظایف و سیاست های نظام در مقابل او گذاشته است. نفوذناپذیر است و متاع خودش را به خاطر سبک کردن دیگران سبک نمی بیند؛ همان نکته ای که امام صادق (علیه السلام - قریب به این مضمون - به شیعه ی خود فرمودند که اگر گوهری در دست تو باشد و همه ی دنیا بگویند این خزف است، آیا عقیده تو برمی گردد و احساس حقارت می کنی؟ گفت نه؛ گفتند پس گوهرت را نگه دار.
دولت کریمه دارای پیام است و برای دنیا حرف نو دارد. ما این حرف نو را داریم. امروز مردم سالاری دینی ای که ما در کشور خود مطرح می کنیم، یک حرف نو است؛ نه فقط به خاطر این که ما شاخه ای از مردم سالاری را ارائه می دهیم؛ نخیر، ما در واقع در مردم سالاری های دنیا شبهه می کنیم. من حقیقتا در مردم سالاری های دنیا خدشه دارم برای خاطر اینکه انتخابات و گزینش ها در دنیا تحت تأثیر عوامل تبلیغاتی ای است که یکسره دست سرمایه دارهاست. چه کسی است که از تأثیر عوامل ارتباطاتی امروز یکسره غافل باشد؟
می گویند روزنامه ها در امریکا یا در انگلیس آزاد است. من سؤال می کنم کدام روزنامه متعلق به قشرهای متوسط و پایین مردم است تا آدم از آزادی روزنامه، آزادی آن قشر را کشف کند؟ روزنامه ها متعلق به چه کسانی است؟ کارتل ها و تراست های بزرگ و سرمایه دارها.
بله، روزنامه ها آزادند؛ یعنی آنها آزادند که هرچه می خواهند، بگویند. آنها برخلاف مصلحت خودشان حرفی نمی زنند. این مربوط به آنهاست که مظهر و مادر و آورنده دمکراسی اند و به آن افتخار هم می کنند. شما ملاحظه کنید، دولت هایی هستند که از آنها دمکراسی را گرفتند. مثلا در میان همسایه های ما - من نمی خواهم اسم بیاورم - دولت هایی هستند که عنوان دمکراسی را با خود دارند، اما در حقیقت، حاکمیت با نظامیان است.
یک وقت کسی وسط میدان می آید و بدون این که اعتنایی بکند که انتخاباتی وجود دارد، همه را کنار می زند و بر سر کار می آید و می شود حاکمیت نظامی! یا حاکمیت انحصاری احزاب است و کسی جرأت ندارد غیر از نامزد آن حزب، نامزدی معرفی کند؛ انتخاباتی با یک نامزد برای ریاست جمهوری! امروز در میان کشورهای اسلامی و در مجموعه هایی که ما در آن زندگی می کنیم و با آنها تعامل داریم، کدام کشور است که مثل جمهوری اسلامی، آحاد مردم، قشرهای گوناگون و طبقات متوسط آن بیایند و در انتخابات شرکت کنند؟ اگر یک وقت سرمایه دارها هم بخواهند در حزب و جناح و تشکیلاتی اعمال نفوذ کنند، از ترس، این کار را مخفیانه می کنند؛ چون بدنام هستند.(1)
پی‌نوشت:
1- بیانات در دیدار رئیس جمهوری و اعضای هیأت دولت 1380/6/5
منبع: انتخابات؛ لیلة القدر نظام اسلامی (آراء و نظرات مقام معظم رهبری درباره انتخابات)، بکوشش: سعید شیرازی، ناشر: انتشارات انقلاب اسلامی، تهران، 1390ش، صص103-102
