COVID-19 در حال در هم شکستن سیستم های اکسیژن بیمارستانی است. التهاب ریه COVID-19 مشکلاتی تنفسی ایجاد می کند که منجر به کاهش سطح اکسیژن خون (هیپوکسمی) می شود. بیماران مبتلا به هیپوکسمی که قادر به دریافت اکسیژن کافی برای تأمین برای اندام های حیاتی نیستند، در معرض خطر بسیار بالای مرگ قرار دارند و اکسیژن مکمل تنها درمان برای آنهاست.
برای ساختن بر مبنای آن چه موجود است باید از تجهیزات قوی و طراحی هوشمند استفاده شود.حدود 20٪ بیماران مبتلا به COVID-19 در سطح جهان برای اکسیژن درمانی به بستری شدن در بیمارستان نیاز دارند. اما دسترسی به اکسیژن در حال حاضر برای بیمارستان های کشورهای کم درآمد و متوسط، به ویژه با امکانات کمتر در مناطق جغرافیایی دورتر، یک چالش است. این به دلیل سه چالش عمده زیر است:
* تجهیزات کم کیفیت و ضعیف، با دسترسی ناکافی به پشتیبانی و تعمیرات
* فقدان آموزش بالینی و فنی و پروتکل ها
* نقص در زیرساخت های محلی - مانند منبع تغذیه غیر قابل اعتماد - و سیستم های مدیریتی
بیماری همه گیر COVID-19 این چالش ها را آشکار کرده و منجر به ایجاد شرایط هولناکی شده است مانند آنچه در هند شاهد آن هستیم.
در حالی که بزرگی این بحران اکسیژن بی سابقه است، واقعیت مراقبت از بیماران فاقد سیستم اکسیژن کافی چیز جدیدی نیست. هر ساله، حدود 15 میلیون کودک به دلیل ذات الریه و سایر بیماری ها مانند مالاریا، سپسیس و زایمان زودرس، با کمبود اکسیژن خون تهدید کننده زندگی در بیمارستان بستری می شوند.
کشورهایی که دارای صنایع استخراج هستند - مانند استخراج معادن - به طور معمول به اکسیژن مایع دسترسی بهتری دارند. ما بخشی از تیمی از کارمندان بهداشت، مهندسان و محققان هستیم که از بیمارستان ها و دولت ها برای ساخت سیستم های اکسیژن قوی تر پشتیبانی می کنند. ما بیش از دو دهه است که این کار را در مناطق آفریقا و آسیا و اقیانوسیه انجام می دهیم.
مقاله جدید ما به شرح روش هایی عملی می پردازد که بیمارستان ها می توانند بلافاصله سیستم اکسیژن خود را تقویت کنند. آنها می توانند آزمایش سطح اکسیژن (پالس اکسی متری) و استفاده از اکسیژن را بهبود بخشند، از مهندسین زیست پزشکی پشتیبانی کنند و با تجهیزات قوی و طراحی هوشمند سیستم های اکسیژن موجود را گسترش دهند.
سیاست گذاران و مدیران برنامه می توانند از توصیه های ما برای اطمینان از کارآیی و کارآیی بیشتر سرمایه گذاری در سیستم های اکسیژن استفاده کنند.
سیستم های عملکردی ضعیف
یک سیستم اکسیژن مؤثر به شناخت سریع کسانی که به اکسیژن نیاز دارند نیاز دارد. سپس به یک منبع قابل اطمینان و تحویل مطمئن نیاز دارد تا اکسیژن را به آنها برساند. قبل از COVID-19، در بسیاری از کشورها کمبودهای فاحشی وجود داشت که این امر توسط تجزیه و تحلیل دقیق ما در نیجریه نشان داده شده است.مهندسان و تکنسین ها در حال حاضر به راه حل های نوینی برای اطمینان بیشتر و کارآیی اکسیژن رسانی رسیده اند.* سطح اکسیژن خون در کمتر از یک بیمار از هر 20 بیمار اندازه گیری شد. بدون دسترسی و استفاده روزمره از پالس اکسی متر (که سطح اکسیژن خون را اندازه گیری می کند)، کارکنان مراقبت های بهداشتی هیچ روش مطمئنی برای تعیین اولویت بندی ندارند.
* در حالی که بیش از 80٪ بیمارستان ها دارای مقداری اکسیژن رسانی بودند ، تنها 5٪ چگالنده های اکسیژن به درستی کار می کردند. این دستگاه ها اکسیژن را از هوای محیط گرفته و تغلیظ می کنند. بدون دسترسی به قطعات یدکی یا ابزارهای اساسی نگهداری، مهندسان و تکنسین های زیست پزشکی با یک کار غیرممکن رو به رو می شدند.
* هزینه تأمین اکسیژن برای بیماران و خانواده ها زیاد بود. این هزینه برای آنها بیشتر از سایر هزینه های پذیرش و درمان است.
اما لازم نیست این گونه باشد. کار ما با بیمارستان هایی در نیجریه، کنیا، پاپوآ گینه نو و جاهای دیگر نشان داده است که سیستم های اکسیژن بیمارستان می توانند بهبود یافته و زندگی ها را نجات دهند.
بهبود سیستم ها
برای تأثیرگذاری و کارآیی اکسیژن رسانی، این پیشنهادات را ارائه می دهیم:کارکنان بهداشت باید در استفاده از پالس اکسی متری و تهیه اکسیژن آموزش ببینند.* آموزش استفاده از پالس اکسی متری و اکسیژن: کارکنان بهداشت باید در استفاده از پالس اکسی متری و تهیه اکسیژن آموزش ببینند. گرفتن سطح اشباع اکسیژن فرد باید روشی استاندارد برای همه بیماران حاد باشد که حال آنها خوب نیست. این به کارکنان مراقبت های بهداشتی اجازه می دهد که پیکان استفاده از اکسیژن را به سمت کسانی که بیشتر به آن نیاز دارند هدف گیری کنند و دوز مورد نیاز را تنظیم نمایند.
در بسیاری از کشورهای با درآمد کم و متوسط، پالس اکسی متری و اکسیژن درمانی به گونه ای قابل توجه در برنامه های درسی پزشکی و پرستاری و دستورالعمل های بالینی غایب است.
آموزش و پشتیبانی از کارکنان مراقبت های بهداشتی همچنین باید بررسی های اساسی و نگهداری تجهیزات حیاتی را پوشش دهد.
* کمک به مهندسان پزشکی: اکسیژن، دارویی است که تهیه آن متکی به فناوری است. تأمین آن به یک کار تیمی مؤثر بین کارکنان مراقبت های بهداشتی، تکنسین ها و مدیران نیاز دارد. با این حال، مهندسان پزشکی و تکنسین های بیمارستان غالباً از مراحل تصمیم گیری کنار گذاشته می شوند. این بدان معنی است که آنها اغلب فاقد بودجه نگهداری یا پشتیبانی سیستم هستند.
مهندسان و تکنسین ها در حال حاضر به راه حل های نوینی برای اطمینان بیشتر و کارآیی اکسیژن رسانی رسیده اند. با آموزش، ابزار، قطعات یدکی و دسترسی به سیستم های نگهداری و حمل و نقل قوی تر، مهندسان و تکنسین ها می توانند در بهینه سازی تجهیزات موجود اکسیژن و زنجیره های تأمین، بسیار کار کنند.
* گسترش سیستم های اکسیژن موجود: چندین سیستم منبع اکسیژن وجود دارد. این ها عبارتند از: چگالنده های کوچک روی تخت اکسیژن که اکسیژن هوا را تغلیظ می کنند؛ کارخانه های اکسیژن برای پر کردن سیلندرهای اکسیژن که برای توزیع استفاده می شوند؛ و اکسیژن مایع فله ای که توسط کارخانه های تولید گاز تولید می شود و از طریق کامیون های تانکر برای پر کردن مخازن اکسیژن مایع در بیمارستان های بزرگ تحویل می شود.
بیمارستان ها می توانند بلافاصله سیستم اکسیژن خود را تقویت کنند.برای ساختن بر مبنای آن چه موجود است باید از تجهیزات قوی و طراحی هوشمند استفاده شود. به عنوان مثال، کشورهایی که دارای صنایع استخراج هستند - مانند استخراج معادن - به طور معمول به اکسیژن مایع دسترسی بهتری دارند. تجربه اخیر در هند نشان می دهد که می توان منابع اکسیژن صنعتی را به سمت استفاده پزشکی سوق داد. با این حال، این تنها در صورتی مفید است که بیمارستان ها زیر ساخت ها و توانایی ذخیره ایمن و استفاده از اکسیژن مایع را داشته باشند.
سازمان بهداشت جهانی (WHO) و یونیسف نیز راهنمایی در مورد تجهیزات مربوط به اکسیژن و راهنمایی های ویژه برای COVID-19 را منتشر کرده اند. این به ارائه دهندگان خدمات بهداشتی کمک می کند تا از آن چه که دارند بهتر استفاده کنند. به عنوان مثال، این شامل توصیه هایی در مورد استفاده از اکسیژن کم هزینه در کنار چگالنده هایی است که اکسیژن را بین بیماران با استفاده از لوله های پلاستیکی ساده توزیع می کنند.
مزایای آینده
طی سال گذشته، اهدا کنندگان سعی در حمایت از کشورهای کم درآمد و متوسط برای تقویت سیستم های اکسیژن رسانیشان داشته اند. به عنوان مثال، یونیسف بیش از 20000 چگالنده اکسیژن و حدود 15000 اکسی متر پالس را به 94 کشور تحویل داد.حدود 20٪ بیماران مبتلا به COVID-19 در سطح جهان برای اکسیژن درمانی به بستری شدن در بیمارستان نیاز دارند.بیمارستان ها می توانند از راهنمای نصب عملی ما برای استفاده سریع و مؤثر از این تجهیزات استفاده کنند. در غیر این صورت - بدون درک کافی از چگونگی ادغام آنها - این خطر وجود دارد که آنها سر از گورستان های تجهیزات در آورند.
بهبود نتایج کار روی بیمار همیشه به انجام خوب کارهای اصولی بستگی دارد. بیماری همه گیر COVID-19 فرصتی را برای تمرکز مجدد در زمینه اصول مراقبت در موارد حاد فراهم می کند، زیرا می دانیم که بهبود اکسیژن رسانی به نفع بیماران خواهد بود هم در اکنون و هم در آینده.
دکتر برنارد اولایو – بنیان گذار و رئیس مرکز سلامت و توسعه عمومی - و شیله باگایانا - مهندس پزشکی اوگاندا - در تحقیق و تألیف این مقاله همکاری کردند.
بیماران مبتلا به هیپوکسمی که قادر به دریافت اکسیژن کافی برای تأمین برای اندام های حیاتی نیستند، در معرض خطر بسیار بالای مرگ قرار دارند و اکسیژن مکمل تنها درمان برای آنهاست.
منبع: هامیش گراهام، Royal Children's Hospital، آدگوکه فالاده، University of Ibadan
