هفت روستاي رويايي
روستاي رويين و ماجراي شكست عشقي
هر چند بسياري از فرهنگها و آداب كهن ايراني، خصوصاً پس از حمله اسكندر به ايران، تا به امروز دستخوش تهاجم و تعرض فرهنگهاي بيگانه قرار گرفته با اين حال برخي از اين آداب همچنان تداوم خود را حفظ كرده است.در اينجا به يكي از اين آداب كهن ايراني كه در روستاي تاريخي رويين هنوز در حال اجرا است، اشاره ميكنيم.
در روستاي رويين رسم جالبي كه نشان دهنده سطح فرهنگ بالاي ساكنين اين منطقه است بين مردم و جوانان و خانوادههاي خونگرم رايج است كه تاريخچه اجراي آن نامعلوم است ولي به دليل زيبا بودن اين آيين را در اين قسمت نقل ميكنيم.اين سنت زيبا رسمي نيست جز «سفره آومجي» كه براي بعضي پسرهاي اين روستا از طرف دوستان و اقوام انداخته ميشود.
«آومجي» نوعي غذاي محلي روييني است كه به دليل استفاده از عدس در زبان محلي به آن «مجو» گفته ميشود.اين غذاي محلي با «آومجي»به دليل گرم بودن معمولاً در فصول سرد سال در رويين تهيه ميشود ولي استثنائا «سفره آومجي»براي پسران ناكام روييني، امكان دارد وسط تابستان هم انداخته شود!
داستان از آنجا شروع ميشود كه پسر روييني قصه ما عاشق دختري روييني ميشود و تمام فكر و ذهنش طي مدت مديدي فقط قد و بالاي دختر ميشود اما دختر كه از اين اتفاقي كه در دل پسر روئيني افتاده روحش هم خبر ندارد يا شرايط پسر را براي ازدواج مناسب نميبيند و يا به هر دليل ديگري راضي به ازدواج با پسر عاشقپيشه ماجراي ما نميشود، زودتر از پسر با شخص ديگري پيمان زناشويي ميبندد و ازدواج ميكند و دل پسر را بدجوري ميشكند.آنوقت اقوام و دوستان پسر عاشق پيشه ناكام دور هم جمع ميشوند و براي پسر «سفره آومجي» مياندازند تا عشق آن دختر را از دلش بيرون بياورند و با شوخيها و لطيفههاي محلي پسر را از افسردگي ناشي از تحمل فراق دختر مورد علاقهاش خلاصي دهند.
نكته جالب اين كه معمولاً شبهايي كه مراسم عروسي يكي از دختران روييني در اين روستاي زيبا برگزار ميشود همزمان در چند خانه هم سفره «آومجي» پهن ميشود. بايد گفت رسم جالب «سفره آومجي» كه معمولاً در ايام عيد و شادي و در خانه پسر ناكام در روستاي رويين برگزار ميشود از لحاظ روانشناسي و اجتماعي بسيار پسنديده است و زندگي را براي پسر از نو تعريف ميكند.
پيشنهاد ميكنيم شما هم براي پسرهايتان وقتي خداي ناكرده از اين دست اتفاقهاي شكست عشقي پيش ميآيد، سفره آومجي پهن كنيد.
اسپيدان و خاطراتي فراموش نشدني
از صنايع دستي اين آبادي ميتوان به صنايع چوبي، سفال، قاليبافي و چادر شببافي اشاره كرد كه گردشگران ميتوانند سوغات خود را نيز از اين مناطق تهيه كند. يكي از جاذبههاي زيبا و ديدني كه اين روستا را از ديگر روستاها متمايز كرده است استقرار آن در قعر دره است به طوري كه از چهار طرف در احاطه كوهها قرار گرفته است.
از سويي ديگر وجود آبشار هنرور و آبشار بارگاه طنينانداز صداي آنها در دل كوه اين منطقه را به محيطي فرحبخش و با طراوت تبديل كرده است.
برخي از ورزشهاي محلي اين روستا از جمله كشتي با چوخه، تسمه تسمه، درنا، ريسمانكشي و پشتك است كه هنوز در ميان اين روستا رواج دارد و گرفتن كبك در فصل زمستان و برف از تفريحهاي سالم اين روستا است.
اهالي روستا با غذاهاي سنتي از جمله بتير مسكه، آش پلو و قرمه، كاچي، آش قليه و شيره انگور از ميهمانان پذيرايي ميكنند.
نواختن سازهاي محلي مانند قوشمه و دوتار، برپايي آيينهاي محلي از جمله در ايام نوروز كه در امامزاده روستا با اطعام و دادن چاي همراه است در آبشار هنرور خاطراتي فراموش نشدني است.
خسرويه با چشمههاي جادويي
خسرويه تنها روستاي فارسيزبان منطقه به شمار ميرود كه علاوه بر بافت سنتي و مذهبي از جاذبههايي نظير دره معروف جنگل گردو، دره معروف به بادام، چشمه مرد كانلو، آرامگاه شاهزاده عبدالرحمان خرق و امامزاده سلطان جعفر سياهدشت از ديگر جاذبههاي سياحتي و زيارتي اين منطقه است.
خسرويه زادگاه عالم رباني آقا نجف علي قوچاني است و از بافت سنتي و معماري بسيار غني برخوردار است. اين روستا داراي رودخانهاي معروف به كالخوني بوده كه از وسط روستا عبور ميكند و روستا را به دو قسمت شرقي و غربي تقسيم ميكند. از ديدنيهاي منحصر به فرد خسرويه ميتوان يخبندان يا يخچال طبيعي در منطقه كركان اشاره كرد.
علاوه بر هفت روستاي گردشگري اين استان درههاي صخرهاي و سر سبز روستاي مهنان، باز خانه، فيروزه، روستاي ييلاقي گليان، استخري، حصار، چشمه آب گرم ايوب از جمله روستاهايي است كه همه ساله در فصل بهار و پاييز مسافران زيادي در اين مناطق براي استراحت و اتراق زير درختان و كنار چشمهها مستقر ميشوند.
استان خراسان شمالي با تفجرگاهها، تفريحگاهها و جاذبههاي طبيعي و آثار تاريخي و باستاني در گذرگاه شرق و شمال كشور، همه ساله پذيراي جمع زيادي از مسافران و گردشگران است.
محو تماشاي زيباييهاي دركش
اين روستا با طبيعتي جنگلي و كوهستاني، با چشمهسارها و آبشارهاي مصفا در حاشيه غنيترين ذخيره جنگلهاي بلوط شرق كشور انتظار مسافران را ميكشد. وجود باغهاي ميوه، انواع گياهان دارويي و شفابخش، گونههاي مختلفي از حياتوحش، تپههاي باستاني و چشماندازهاي بكر و دلپذير، جلوهاي خاص و بي مانند به اين تفرجگاه بخشيده است كه همه ساله جاذب عده كثيري از دوستداران طبيعت است كه از شهرها و روستاهاي اطراف به آنجا سفر ميكنند.
موقعيت طبيعي روستاي دركش درهاي است و رودخانه دركش «زوهاور» از ميان آبادي ميگذرد. در جنوب روستاي دركش كوه آلاداغ با ارتفاع 2455 متر و دره كنداب قرار دارد.
مشاغل عمده آبادي زراعت، باغداري، دامداري و محصولات عمده زراعي آن گندم، جو، يونجه، ذرت و چغندر قند و محصولات عمده باغي انگور، گردو، هلو و سيب است.
ورزش بومي اين روستا كشتي با چوخه، غذاي سنتي فتير مسكه، موسيقي محلي اشعار كرمانجي، قوشمه و دوتار است. اين دهكده زيبا در 30 كيلومتري جنوب غربي آشخانه با زيباييهاي بسيار و جاذبههاي فراوان قادر است هر مسافري را براي ساعتها محو تماشاي خود كند.
استاد و سوغات مخصوص
صنايع دستي رايج در روستا قاليبافي، ورزش محلي آن كشتي با چوخه و غذاهاي محلي آن حليم، انواع نان محلي است و گردشگران كه به اين خطه سفر ميكنند يقيناً از روستاي استاد كشك، گردو و كشمش به سوغات ميبرند.
منبع:مجله اطلاعات هفتگي ش 3425
/ن