حسینیه (بنای مذهبی)

حسینیه (بنای مذهبی)
حسینیه از مکان‌های مذهبی شیعیان است که بیشتر در آن، مراسمِ سوگواری امام حسین(علیه السلام) و شهدای کربلا برگزار می‌شود. در مناطق گوناگون شیعه‌نشین نام‌هایی مانند مَأتَم، امامباره، عاشورخانه و عزاخانه برای اشاره به این مکان به کار می‌رود. در بسیاری از محله‌های شهرهای شیعه‌نشین دست کم یک حسینیه دائم وجود دارد. گفته شده که لکهنو (در اواسط دهه ۱۲۱۰) حدود ۲۰۰۰ و تهران (در اواخر دهه ۱۳۴۰ش) حدود ۶۳۰ حسینیه داشته است.

آمار حسینه‌ها در ایران
براساس آمار (۱۳۷۵ش)، ۷۵۲۸ حسینیه در ایران وجود داشته که بیش از ۱۱% کل اماکن دینی و مذهبی ایران را تشکیل می‌داده است.

کاربرد حسینه‌ها
کارکرد اختصاصی حسینیه‌ها، برگزاری مراسم سنّتی عزاداری و روضه خوانی به ویژه برای امام حسین(علیه السلام) و یارانش و کارکرد عمومی آنها، برگزاری آیین‌های مذهبی و فرهنگی است. بیشتر حسینیه‌ها، معماری ساده‌ای دارند. کارکرد حسینیه در محرم و صفر بیشتر است. هزینه‌های آن، معمولا از کمکهای مردمی تامین می‌شود.

تاریخچه حسینیه
واژه حسینیه در نوشته‌های قدیمی وجود ندارد. ظاهراً حسینیه‌ها، در امتداد ساختارهای مسجد، زاویه، تکیه و در نتیجه تلفیق و باز تولید بخش‌هایی از ساختار و کارکردهای آنها، به وجود آمده‌اند. به احتمال زیاد، نخستین حسینیه‌ها از عصر صفوی یا قاجار به بعد و در حوزه فرهنگی شیعی ایران پدیدآمده است. مردم دوره آل بویه، به دستور معزالدوله دیلمی در ۳۵۲ق، در روز عاشورا خیمه‌هایی برای عزاداری در خیابان‌ها برپا می‌کردند. در برپایی خیمه، از داربست‌های چوبی یا فلزی استفاده می‌شد و روی آن را با پارچه‌های ضخیم می‌پوشاندند. این رسم همچنان باقیست.(فقیهی، آل بویه و اوضاع زمان ایشان، ۱۳۵۷ش، ص۴۶۶.)

بنایی به نام حسینیه
در منابع متقدم، درباره احداث بناهای دائم با عنوان حسینیه، گزارشی نیامده و پیشترها، عزاداری، در مساجد، حرم معصومان، امامزاده ها، بازارها، تکیه‌ها و... برگزار می‌شده است. به احتمال قوی، اختصاص بنایی به نام حسینیه، از عصر صفوی یا قاجار تثبیت شده است، چنان که تاریخِ بنای حسینیه‌های مهم و معروف نیز تاریخی قدیم‌تر را نشان نمی‌دهد.(دایرةالمعارف تشیع، ذیل مدخل‌های حسینیه)

حسینیه در مناطق مختلف
نامگذاری مکان‌های ویژه عزاداری حسینی، در مناطق گوناگون شیعه‌نشین تابع مناسبات و ادبیات محلی بوده است؛ مثلاً در ایران و عراق، بیشتر از واژه تکیه استفاده می‌شده و در روندی رو به رشد، حسینیه در کنار واژه‌هایی چون میدان و چهارسوق به کار می‌رفته است. در ایران معاصر، بیشترِ مکان‌هایی که برای برگزاری مراسم عزاداری حسینی بنا می‌شوند حسینیه نامیده می‌شوند و تقریباً دیگر هیچ مکان نوساخته‌ای را با این کاربرد، تکیه نمی‌نامند و حتی در بازسازی‌ها، نام تکیه‌ها را به حسینیه یا مسجد برمی‌گردانند.(معتمدی، عزاداری سنتی، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۵۱۰ و  شاطری، واژه نامه محرم، ۱۳۸۳ش، ص۳۳.)

برپایی سوگواری
با وجود اهمیت زیاد مساجد، حسینیه‌ها در اجرای مراسم ویژه سوگواری شیعی (سینه زنی، روضه خوانی و وعظ و در برخی مناطق، تعزیه خوانی) جایگاهی ویژه دارد. بارزترین کارکردهای حسینیه‌ها عبارتند از: برپایی سوگواری دردهه اول محرّم یا اول محرّم تا ۲۸ صفر برای امام حسین(علیه السلام)؛ مراسم سوگواری یا میلاد، برای پیامبر(صلی الله) یا دیگر معصومان(علیهم السلام) در دیگر روزهای سال قمری؛ مراسم ماه رمضان، به ویژه در شبهای قدر؛ مجالس قرائت قرآن؛ اجرای مجالس ترحیم شهروندان؛ و سایر برنامه‌های مذهبی و فرهنگی.

تقویت همبستگی در حسینیه‌های
پررونق‌ترین مرکز ارتباط جمعی شیعیان در محرّم و صفر، حسینیه‌ها هستند. حضور و همیاری مردم در این مکانها برای آماده سازی و تأمین خدمات و اجرای مراسم، بدون در نظر گرفتن سن و جنسیت و وضع مالی و جایگاه و رتبه اجتماعی، امکان گسترده‌ای برای تقویت حس همدلی و همبستگی شیعیان فراهم می‌آورد. چون حسینیه‌های هر محل، معمولا حائز هویتِ محلی ویژه خود هستند، این کارکرد اجتماعی حسینیه‌ها در مقیاس محله، مناسبات عمیق و ریشه داری را در میان ساکنان، ایجاد و تقویت می‌کند؛ تقویت همبستگی در حسینیه‌های متعلق به جمعیتهای مهاجر یا مسافر در شهرهای دیگر، مثلا حسینیه‌های آذربایجانیها و حسینیه کربلایی‌ها در تهران و حسینیه‌های ایرانیان در عتبات عالیات، بارزتر است.

حسینیه‌ برای پذیرایی از زائران حسینی
در شهرهای زیارتی پراهمیتی چون کربلا و نجف، حسینیه‌ها برای پذیرایی از مسافران و زائران حسینی نیز به کار می‌روند؛ مانند حسینیه تهرانی‌ها در کربلا، که بزرگ‌ترین حسینیه آنجا به شمار می‌رفت و با هدایا و نذورات مردم تهران ساخته شده بود. این حسینیه، علاوه برداشتن شبستانی وسیع در طبقه اول و زیرزمین‌های بزرگ و متعدد، بیش از دویست اتاق برای سکونت زائران داشت ولی در جریان قیام شیعیان عراق، در ۱۳۷۰ش به دست ارتش بعث ویران شد. حسینیه احکام و محدودیت‌های مسجد را ندارد.(انصاری قمی، موقوفات ایرانیان در عراق، ص۸۴.)

سبک معماری
بیشتر حسینیه‌ها معماری ساده‌ای دارند و فضایی سرپوشیده برای تجمع‌اند ولی بعضی از آنها از لحاظ تزیینات داخلی و بیرونی دارای اهمیت‌اند، مانند حسینیه شیخ محمدتقی فرحی و حسینیه آقا شیخ علی در بهشهر مازندران و حسینیه مشیر. حسینیه ارشاد نیز که با اهداف فرهنگی و اجتماعی در حدود سال ۱۳۴۵ش در تهران تأسیس شده، از معماری مدرن و تالار برگزاری سخنرانی برخوردار است. حسینیه‌ها معمولاً بناهایی منفردند ولی گاهی در مجموعه‌ای شامل باغ، مسجد، ایوان، حمام و بازارچه و... نیز بنا می‌شوند، مانند حسینیه مشیر در شیرازو حسینیه امیر سلیمانی در تهران.(همایونی، حسینیه مشیر، ص۱۰ـ۱۴؛ دایرةالمعارف تشیع، ذیل “حسینیه مشیر”.)

ویژگی حسینیه در نائین، زواره، تفت و میبد
در بسیاری موارد از لحاظ موقعیت در بافتِ شهری (مثلاً در شهرهای نائین، زواره، تفت و میبد)، حسینیه‌ها نقطه ارتباط اصلی میان خیابان‌ها هستند و بخش مهمی از کالبد معماری شهر را تشکیل می‌دهند و مهم‌ترین فضای سرپوشیده هر محله محسوب می‌شوند.

نام‌گذاری حسینیه‌ها
گاه، نام واقف یا بانی را بر روی حسینیه می‌گذارند، مثل حسینیه سیدمحمد صالح در کربلا، حسینیه اصطهباناتی در نجف و حسینیه مؤمن علی یزدی در کاظمین یا آنها را به نام اصناف می‌خوانند، مانند حسینیه خیاط‌ها، حسینیه دبّاغ‌ها، حسینیه صبّاغ‌ها، هر سه در بیرجند یا حسینیه خرازها، حسینیه نجارها، حسینیه قنادها و حسینیه بزازها، همگی در سبزوار. حسینیه‌هایی که اهالی برخی شهرها در شهرهای دیگر بنا می‌کنند، به نام گروه مهاجران یا زائران خوانده می‌شوند، مانند حسینیه اصفهانی‌ها، حسینیه تهرانی‌ها، حسینیه قمی‌ها، و حسینیه آذربایجانی‌ها، همگی در کربلا حسینیه صنف لباس فروشان و آهن فروشان در تهران. برخی حسینیه‌ها نیز به نام محله‌ای که در آن واقع شده‌اند خوانده می‌شوند، از جمله در نائین، ابیانه و کاشان. نام‌گذاری حسینیه‌ها به نام امامان و معصومان و فرزندان آنها نیز مرسوم است.(معتمدی، عزاداری سنتی، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۱۵۱، ۱۶۵، ۱۶۸، ۱۸۰ و جاهای دیگر)

تأمین هزینه‌های احداث
تأمین هزینه‌های احداث، نگهداری و برگزاری مراسم در حسینیه‌ها را برخی بانیانِ متمول برعهده می‌گیرند و معمولاً درآمدها یا املاکی را به این منظور وقف می‌کنند.‌ گاه این هزینه‌ها را مردم به صورت دسته جمعی برعهده می‌گیرند. برخی نیز منزل خود را به طور دائم یا موقت به صورت حسینیه درمی‌آورند. غیر از انگیزه عمومی مذهبی، نذر برای شفای بیماران یا حصول موفقیت در کاری مهم نیز از انگیزه‌های احداث حسینیه‌های دائم یا موقت است.(انصاری قمی، موقوفات ایرانیان در عراق، ص۸۳ـ۸۴)

حسینیه ارشاد
حسینیه ارشاد، مرکزی خیریه‌ با اهداف علمی، آموزشی، تبلیغی و پژوهشی در عرصه اندیشه دینی که در اوایل دهه ۱۳۴۰ش در خیابان شریعتی (شمیران قدیم) تهران تأسیس شد.
این مرکز در جذب جوانان و آگاهی‌بخشی به آنان درباره مباحث دینی و انقلابی نقش بسزایی داشت. شهید مرتضی مطهری و دکتر علی شریعتی از فعالان این مرکز بوده‌اند.

حسینیه اعظم زنجان
حسینیه اعظم زنجان از مراکز سوگواری محرم شیعیان در شهر زنجان است که بنا بر برخی اسناد قدمت آن حداقل به دوره افشاریان می‌رسد. هر ساله در عصر ۸ محرم برابر با شب تاسوعا در این مکان مراسم یوم العباس برگزار می‌شود. این مراسم به عنوان دهمین میراث معنوی ایران ثبت شده است. مسجد یا حسینیه اعظم، از نظر جغرافیایی در جنوبی‌ترین منطقه شهر زنجان واقع شده است.(«تاریخچه حسینیه اعظم زنجان»، سایت حسینیه زنجان.)
سنگ‌نوشته تاریخی موجود در حسینیه اعظم زنجان بر اساس گزارشی که سایت حسینیه منتشر شده است، وجود این حسینیه در دوره افشاریه قطعی و ساخت آن در دوره صفویه محتمل است. بنا بر این گزارش، قدیمی‌ترین منبع موجود که نام حسینیه زنجان در آن آمده «تاریخ دارالعرفان خمسه» تألیف «رستم الحکما» (تألیف ۱۲۴۸ق) است. در این کتاب به محله حسینیه[۳] و سکونت حاکم زنجان در دوره کریم‌خان زند در آن محله اشاره شده است.(رستم الحکما، تاریخ دارالعرفان خمسه، ص۳۷.)
عَلَمی فلزی نیز در حسینیه موجود است که تاریخ ساخت ۱۲۲۱ق بر روی آن حک شده است. همچنین بر اساس سنگ‌نوشته‌ای که بر دیوار حسینیه نصب است، ساخت این مسجد در ۱۲۶۱ق به پایان رسیده است. البته به گفته اهالی محل این تاریخ مربوط به تعمیر و بازسازی مسجد است.(«تاریخچه حسینیه اعظم زنجان»، سایت حسینیه زنجان.)

© کلیه حقوق متعلق به صاحب اثر و پرتال فرهنگی راسخون است. استفاده از مطالب و آثار فقط با ذکر منبع بلامانع است.