غذا؛ کالايي براي سلامت يا بيماري؟
نويسنده: دکتر ربابه شيخ‌الاسلام*
هنوز نگاه به غذا در كشور ما نگاه به يك كالاست؛ كالايي كه از نظر تجاري، رقابت در فروش و اقتصاد مورد ارزيابي‌هاي دقيق قرار مي‌گيرد ولي به عنوان سازنده گوشت و استخوان و تامين كننده نياز انسان‌هاي يك جامعه و نقش آن در سلامت چندان مورد توجه نيست.
پويايي و توانايي يك جامعه در خلق دانش فني و اهميت نيروي انساني پويا كه قادر به درك مسايل پيچيده اقتصادي اين دنياي پررقابت باشد از پايه‌هاي اصلي توسعه يافتگي است ولي رابطه اين توانمندي با تغذيه كودكان و رساندن مواد مغذي مورد نياز آنان در برهه‌هاي سرنوشت‌ساز دوران جنيني و كودكي كه مغز در حال شكل‌گيري است معمولا موردتوجه قرار نمي‌گيرد.
وقتي صحبت از غذا و تغذيه مي‌شود بايد به اين انديشيد كه بخشي از جامعه كه زيرخط فقر قرار دارند و بخش بيشتري كه ممكن است دانش تغذيه مناسبي براي تطبيق با اين دوران‌هاي حساس و حياتي نداشته باشند، ممكن است به توانمندي‌هاي بالقوه خود نرسند. غفلت از اين دوران ممكن است براي هميشه فرد و نهايتا کشور را از پيشرفت‌هاي بسياري محروم كند.
از طرف ديگر، بدن ما و سلول‌هايمان هر لحظه در حال نوشدن هستند. ما هر روز ساخته مي‌شويم، با غذايي كه مي‌خوريم ممكن است رگ، پي و سلول‌هايمان را با تغذيه نامناسب در معرض خطر قرار دهيم. اگر به غذا و تغذيه به‌اين صورت نگاه شود، آن‌گاه اهميت خود را پيدا مي‌كند.
متاسفانه زماني كه از صادرات كالاي كشاورزي ما در مرزهاي بين المللي به دليل آلوده بودن جلوگيري مي‌شود، اين كالا‌ها معدوم نمي‌شوند! آنها به كشور برگردانده شده و در داخل به مصرف مي‌رسند و كسي نيست كه از سلامت مردم حمايت كند و اجازه فروش اين كالا‌ها را ندهد، اگرچه سازماني به نام سازمان حمايت از مصرف كننده و وزارتخانه‌اي به نام بهداشت داريم! ولي همين وزارتخانه خود به محصولاتي که موجب اشاعه بيماري‌هاي قلبي و عروقي است مجوز توليد مي‌دهد.
كسي نيست بپرسد مسوول كشاورزي با کود‌هاي نامناسب که فرمول خاک‌هاي کشاورزي را تغيير داده است و استفاده بيش از حد از سموم، علف کش و قارچ کش کيست؟
كسي نيست كه بر توليدهاي گلخانه‌اي محصولات كشاورزي و صيفي كه بيش از حد از اين سموم استفاده مي‌كنند، نظارت کند و اجازه فروش به‌اين محصولات سرطان زا ندهد.
علاوه براين ما با روند رو به افزايش بيماري‌هاي قلبي عروقي، ديابت و بيماري‌هاي دژنراتيو روبه‌رو هستيم. سن بروز سکته‌هاي قلبي در حال کاهش است و نياز مبرم به تدوين خط مشي ملي براي نگاه جديد به غذا به عنوان يک عامل سلامت و پيشگيري‌کننده از بروز بيماري‌ها داريم ولي در صنايع غذايي کمتر به توليد غذاهاي کم چرب، کم نمک و کم کالري و حتي داشتن برچسب‌هاي تغذيه‌اي توجه مي‌شود.
/ع
پويايي و توانايي يك جامعه در خلق دانش فني و اهميت نيروي انساني پويا كه قادر به درك مسايل پيچيده اقتصادي اين دنياي پررقابت باشد از پايه‌هاي اصلي توسعه يافتگي است ولي رابطه اين توانمندي با تغذيه كودكان و رساندن مواد مغذي مورد نياز آنان در برهه‌هاي سرنوشت‌ساز دوران جنيني و كودكي كه مغز در حال شكل‌گيري است معمولا موردتوجه قرار نمي‌گيرد.
وقتي صحبت از غذا و تغذيه مي‌شود بايد به اين انديشيد كه بخشي از جامعه كه زيرخط فقر قرار دارند و بخش بيشتري كه ممكن است دانش تغذيه مناسبي براي تطبيق با اين دوران‌هاي حساس و حياتي نداشته باشند، ممكن است به توانمندي‌هاي بالقوه خود نرسند. غفلت از اين دوران ممكن است براي هميشه فرد و نهايتا کشور را از پيشرفت‌هاي بسياري محروم كند.
از طرف ديگر، بدن ما و سلول‌هايمان هر لحظه در حال نوشدن هستند. ما هر روز ساخته مي‌شويم، با غذايي كه مي‌خوريم ممكن است رگ، پي و سلول‌هايمان را با تغذيه نامناسب در معرض خطر قرار دهيم. اگر به غذا و تغذيه به‌اين صورت نگاه شود، آن‌گاه اهميت خود را پيدا مي‌كند.
متاسفانه زماني كه از صادرات كالاي كشاورزي ما در مرزهاي بين المللي به دليل آلوده بودن جلوگيري مي‌شود، اين كالا‌ها معدوم نمي‌شوند! آنها به كشور برگردانده شده و در داخل به مصرف مي‌رسند و كسي نيست كه از سلامت مردم حمايت كند و اجازه فروش اين كالا‌ها را ندهد، اگرچه سازماني به نام سازمان حمايت از مصرف كننده و وزارتخانه‌اي به نام بهداشت داريم! ولي همين وزارتخانه خود به محصولاتي که موجب اشاعه بيماري‌هاي قلبي و عروقي است مجوز توليد مي‌دهد.
كسي نيست بپرسد مسوول كشاورزي با کود‌هاي نامناسب که فرمول خاک‌هاي کشاورزي را تغيير داده است و استفاده بيش از حد از سموم، علف کش و قارچ کش کيست؟
كسي نيست كه بر توليدهاي گلخانه‌اي محصولات كشاورزي و صيفي كه بيش از حد از اين سموم استفاده مي‌كنند، نظارت کند و اجازه فروش به‌اين محصولات سرطان زا ندهد.
علاوه براين ما با روند رو به افزايش بيماري‌هاي قلبي عروقي، ديابت و بيماري‌هاي دژنراتيو روبه‌رو هستيم. سن بروز سکته‌هاي قلبي در حال کاهش است و نياز مبرم به تدوين خط مشي ملي براي نگاه جديد به غذا به عنوان يک عامل سلامت و پيشگيري‌کننده از بروز بيماري‌ها داريم ولي در صنايع غذايي کمتر به توليد غذاهاي کم چرب، کم نمک و کم کالري و حتي داشتن برچسب‌هاي تغذيه‌اي توجه مي‌شود.
پي نوشت ها :
* متخصص بهداشت عمومي و اپيدميولوژي تغذيه
منبع:www.salamat.com/ع
