يائسگي مردانه يعني چه؟
دکتر سيدمحسن خوش‌نيت، فوق‌تخصص بيماري‌هاي غدد
آندروپوز در مردان مشابه منوپوز در زنان است. منوپوز به مفهوم قطع چرخه ماهانه خانم‌هاست که به طور متوسط در سن 50 سالگي اتفاق مي‌افتد. منتها تفاوتي که بين آندروپوز و منوپوز وجود دارد اين است که منوپوز يک پديده نسبتا سريع و ناگهاني است ولي آندروپوز پديده‌‌اي تدريجي است و براي همين بسياري از دانشمندان معتقدند که ما بهتر است آندروپوز را کاهش تدريجي آندروژن‌ها در مردان مسن نامگذاري کنيم. کاهش توليد آندروژن‌ها بعد از 40 سالگي در آقايان به تدريج اتفاق مي‌افتد. تقريبا سالانه يک درصد سطح تستوسترون سرم بعد از 40 سالگي کاهش پيدا مي‌کند. در سال‌هاي اخير يک عدم توافقي براي اينکه ما چگونه آندروپوز را تشخيص بدهيم، ايجاد شد.
دو نوع برخورد براي تشخيص آندروپوز وجود دارد؛ يکي تشخيص بيوشيميايي آندروپوز است، به اين مفهوم که ما سطح تستوسترون خون را اندازه‌گيري کنيم و براساس کاهش سطح تستوسترون خون تشخيص بدهيم کدام مرد دچار آندروپوز شده است. اگر ما معيارمان را بر اين اساس قرار بدهيم، 20 درصد مردان بالاي 60 سال، 30 درصد بالاي 70 سال و 50 درصد بالاي 80 سال دچار کاهش سطح هورمون‌هاي جنسي مردانه هستند، منتها مساله مهم اين است که معلوم نيست که تمام مرداني که سطح آندروژن يا تستوسترون خون‌شان پايين هست، علايم کمبود آندروژن را هم نشان بدهند. برخورد دوم براي تشخيص اين است که ما بياييم بناي تشخيص آندروپوز را براساس علايم باليني بگذاريم و مرداني که علايم باليني کمبود آندروژن‌ها را در بدن دارند، به عنوان آندروپوز تعريف کنيم: کاهش ميل جنسي، ناتواني جنسي، افسردگي، خواب‌آلودگي، فقدان تمرکز، اختلالات خواب و تحريک‌پذيري. اگر سطح تستوسترون کل يک مرد کمتر از 200 نانوگرم در 100 دسي‌ليتر خون باشد و اين علايم باليني وجود داشته باشد به عنوان آندروپوز تعريف مي‌شود. البته ممکن است مرداني وجود داشته باشند که اين علايم باليني را داشته باشند و سطح تستوسترون خون‌شان بين 200 تا 300 باشد که آنها را هم مي‌توانيم به عنوان درجات خفيف‌تر آندروپوز دسته‌بندي کنيم ولي تعريف قطعي آندروپوز حدود علايم باليني با سطح آندروژن کمتر از 200 نانوگرم در دسي‌ليتر سرم است.
سوال اساسي اين است که در آندروپوز چه خطراتي وجود دارد؟
بايد گفت آندروپوز علاوه بر اينکه باعث اختلالات جنسي و اختلالات خلق و خو در مردان مي‌شود، موجب کاهش توده عضلاني و کاهش توده استخواني و پوکي استخوان و افزايش ريسک شکستگي‌هاي ناشي از پوکي استخوان مي‌شود و ممکن است که احساس خستگي مزمن را در فرد به وجود بياورد. توافق عمومي بر اين است که مرداني که اين علايم باليني را دارند معمولا بالاي 60 سال هستند و از نظر بيوشيميايي سطح تستوسترون خون‌شان پايين است و ما بايد اين افراد را درمان کنيم. درمان با ترکيبات تستوسترون است که به فرم‌هاي تزريقي يا به صورت موضعي در ژل‌هاي تستوسترون روي پوست ماليده مي‌شود يا قرص‌هاي تستوسترون در درمان استفاده مي‌شود، البته زماني که ما تشخيص آندروپوز را داديم، بايد از نظر بيماري‌هاي غده هيپوفيز و ساير بيماري‌هاحتما بررسي و مشکل زمينه‌اي او درمان شود.
منبع:www.salamat.com
/ج
آندروپوز در مردان مشابه منوپوز در زنان است. منوپوز به مفهوم قطع چرخه ماهانه خانم‌هاست که به طور متوسط در سن 50 سالگي اتفاق مي‌افتد. منتها تفاوتي که بين آندروپوز و منوپوز وجود دارد اين است که منوپوز يک پديده نسبتا سريع و ناگهاني است ولي آندروپوز پديده‌‌اي تدريجي است و براي همين بسياري از دانشمندان معتقدند که ما بهتر است آندروپوز را کاهش تدريجي آندروژن‌ها در مردان مسن نامگذاري کنيم. کاهش توليد آندروژن‌ها بعد از 40 سالگي در آقايان به تدريج اتفاق مي‌افتد. تقريبا سالانه يک درصد سطح تستوسترون سرم بعد از 40 سالگي کاهش پيدا مي‌کند. در سال‌هاي اخير يک عدم توافقي براي اينکه ما چگونه آندروپوز را تشخيص بدهيم، ايجاد شد.
دو نوع برخورد براي تشخيص آندروپوز وجود دارد؛ يکي تشخيص بيوشيميايي آندروپوز است، به اين مفهوم که ما سطح تستوسترون خون را اندازه‌گيري کنيم و براساس کاهش سطح تستوسترون خون تشخيص بدهيم کدام مرد دچار آندروپوز شده است. اگر ما معيارمان را بر اين اساس قرار بدهيم، 20 درصد مردان بالاي 60 سال، 30 درصد بالاي 70 سال و 50 درصد بالاي 80 سال دچار کاهش سطح هورمون‌هاي جنسي مردانه هستند، منتها مساله مهم اين است که معلوم نيست که تمام مرداني که سطح آندروژن يا تستوسترون خون‌شان پايين هست، علايم کمبود آندروژن را هم نشان بدهند. برخورد دوم براي تشخيص اين است که ما بياييم بناي تشخيص آندروپوز را براساس علايم باليني بگذاريم و مرداني که علايم باليني کمبود آندروژن‌ها را در بدن دارند، به عنوان آندروپوز تعريف کنيم: کاهش ميل جنسي، ناتواني جنسي، افسردگي، خواب‌آلودگي، فقدان تمرکز، اختلالات خواب و تحريک‌پذيري. اگر سطح تستوسترون کل يک مرد کمتر از 200 نانوگرم در 100 دسي‌ليتر خون باشد و اين علايم باليني وجود داشته باشد به عنوان آندروپوز تعريف مي‌شود. البته ممکن است مرداني وجود داشته باشند که اين علايم باليني را داشته باشند و سطح تستوسترون خون‌شان بين 200 تا 300 باشد که آنها را هم مي‌توانيم به عنوان درجات خفيف‌تر آندروپوز دسته‌بندي کنيم ولي تعريف قطعي آندروپوز حدود علايم باليني با سطح آندروژن کمتر از 200 نانوگرم در دسي‌ليتر سرم است.
سوال اساسي اين است که در آندروپوز چه خطراتي وجود دارد؟
بايد گفت آندروپوز علاوه بر اينکه باعث اختلالات جنسي و اختلالات خلق و خو در مردان مي‌شود، موجب کاهش توده عضلاني و کاهش توده استخواني و پوکي استخوان و افزايش ريسک شکستگي‌هاي ناشي از پوکي استخوان مي‌شود و ممکن است که احساس خستگي مزمن را در فرد به وجود بياورد. توافق عمومي بر اين است که مرداني که اين علايم باليني را دارند معمولا بالاي 60 سال هستند و از نظر بيوشيميايي سطح تستوسترون خون‌شان پايين است و ما بايد اين افراد را درمان کنيم. درمان با ترکيبات تستوسترون است که به فرم‌هاي تزريقي يا به صورت موضعي در ژل‌هاي تستوسترون روي پوست ماليده مي‌شود يا قرص‌هاي تستوسترون در درمان استفاده مي‌شود، البته زماني که ما تشخيص آندروپوز را داديم، بايد از نظر بيماري‌هاي غده هيپوفيز و ساير بيماري‌هاحتما بررسي و مشکل زمينه‌اي او درمان شود.
منبع:www.salamat.com
/ج
