باغ سرمايه‌ي دگر دارد

شاعر : انوري

کان شد از بس که سيم و زر دارد		باغ سرمايه‌ي دگر دارد
که نه پيرايه‌ي دگر دارد		هيچ طفل رسيده نيست درو
چون همه مردمان خبر دارد		مي‌نمايد که از رسيدن عيد
که چه ديباي شوشتر دارد		طبع بر کارگاه شاخ نگر
جام زرين به دست بر دارد		گل رعنا به ياد نرگس مست
صد نواي عجب ز بر دارد		بلبل اندر هواي بزم وزير
تا گل اندر جهان حشر دارد		ابر بي‌کوس رعد مي‌نرود
زيبدش ملک نامور دارد		گر ز بيجاده تاج دارد گل
نه سر و کار مختصر دارد		بر رياحين به جملگي ملکست
که ز فيروزه صد کمر دارد		ني کدامست وز کجا باري
به مناجات دست بر دارد		هر زماني چنار سوي فلک
ورنه او با فلک چه سر دارد		مگر اندر دعاي استسقاست
هر شب از هاله مه سپر دارد		پيش پيکان گل ز بيم گشاد
گر صبا عزم کر و فر دارد		با بقاياي لشکر سرما
وز چه معني زره شمر دارد		تيغ در دست بيد مي‌چکند
کس نداند چه مدخر دارد		در چنين موسمي که باغ هنوز
بي‌رفيقان سر سفر دارد		ياسمين را ببين که تا دو سه روز
ابر پيوسته پر گهر دارد		دهن لاله چون دهان صدف
مدح دستور دادگر دارد		لاله گويي که بر زبان همه روز
لب لعلش هميشه تر دارد		تا که اندر دعا و مدح وزير
از معاليش برگ و بر دارد		ناصر دين که شاخ دولت و دين
همه وقتيش با ظفر دارد		طاهربن المظفر آنکه خداي
يک دهان سر به سر شکر دارد		آنکه گيتي ز شکر هستي او
خاک سمع و هوا بصر دارد		وانکه از عشق نام و صورت او
از قضا سعي بيشتر دارد		رايش اندر نظام کار جهان
کمترين مستمع قدر دارد		کلکش اندر بيان باطل و حق
در جمادات چون اثر دارد		دستش ار واهب حيات نشد
کلک نطق و نگين نظر دارد		اثري بيش از اين بود که درو
کز نهم چرخ آستر دارد		کسوت قدر اوست آن کسوت
کارداران خير و شر دارد		در نه اقليم آسمان حکمش
روز و شب شعله و شرر دارد		زاتش باس اوست اينکه هواش
هرچه ايام خشک و تر دارد		زده‌ي پشت پاي همت اوست
خويشتن در جهان سمر دارد		سعد اکبر که از سعادت عام
کز چه اين اختصاص و فر دارد		هنرش زاسمان بپرسيدم
بس بود گر همين هنر دارد		گفت شاگرد راي دستورست
رسم شب از زمانه بردارد		اي به جايي که رايت ار خواهد
هرچه تقدير منتظر دارد		نايد اندر کرشمه‌ي نظرت
فوق و تحتي که جانور دارد		کلبه‌اي از جهان جاه تو نيست
سال و مه سرمه‌ي سهر دارد		چشم بخت تو در جهان‌باني
روز و شب شيوه‌ي حذر دارد		فتنه زان سوي خوابگاه فنا
کاختر و برج و ماه و خور دارد		عرصه‌ي ساحت تو چيست سپهر
که فنا از برون در دارد		روضه‌ي مجلس تو چيست بهشت
يک جهان عقل گنگ و کر دارد		حيرت نعمت تو چو جذر اصم
خشم تو صولت سقر دارد		مهر تو از بهشت دارد قدر
که جهان جمله زير پر دارد		عقل آزاد بر تو مي‌نرسد
رشته در دست خواب و خور دارد		مرغ فکرت کجا رسد که هنوز
هر ولايت که آن فکر دارد		نيمه‌اي زين سوي ولايت تست
نه ز مادر نه از پدر دارد		پدر اول آدم آنکه وجود
که چو تو در زمين پسر دارد		قبله‌ي آسمانيان زانست
وين سخن عقل معتبر دارد		در درياي دهر کيست؟ تويي
جاي در حيز بشر دارد		گوهرت زانکه زبده‌ي بشرست
کار گوهر نه مستقر داد		آفتاب ار زبرترست چه شد
کاب درياش بر زبر دارد		جرم خاشاک را از آن چه شرف
خود ندارد هنوز و گر دارد		به تحمل چو تو نگردد خصم
هرکه چوب کليم و خر دارد		چون کليم و مسيح کي باشد
حلم بر عفو ماحضر دارد		خصم چندان هوس پزد که ترا
مکه بي‌سايه‌ي عمر دارد		ديو چندان علم زند که نبي
که نه يک پاي در سقر دارد		با خلاف تو دست کيست يکي
قهرت اعجاز لاتذر دارد		نوح پيغمبري که بر اعدا
آنکه توفيق راهبر دارد		شکر اين در جهان که يارد کرد
دشمنان را لگد سپر دارد		کاب در جوي تست و چرخ چو پل
بر جهان خير و شر گذر دارد		تا ز تکرار دور چنبر چرخ
که شب انس و جان سحر دارد		روز عمر تو باد کز پي تست
به تو دارد اگر خطر دارد		بر کران بادي از خطر که جهان
داغ چون لاله بر جگر دارد		چون گل از خنده لب مبند که خصم

باغ سرمايه‌ي دگر دارد

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته