وي فخر همه قبيلهي آبي | | اي قبلهي کوي خاکي و آبي |
جز مثل که اين يکي نمييابي | | اي يافته هرچه جسته از گيتي |
پوشيده لباسهاي سيمابي | | اجرام ز رشک پايهي قدرت |
با آتش فتنه سالها آبي | | عدل تو ز روي خاصيت کرده |
خورشيد همي کند سطر لابي | | بر چرخ ز بهر اختياراتت |
درگاه تواند سال محرابي | | کرده صف اختران گردون را |
ايمن شده از مجال قلابي | | دارالضربي است کرد و گفت تو |
چون باد به وقت عفو بشتابي | | چون خاک به گاه خشم بشکيبي |
مهدي شده نامزد به بوابي | | درگاه تو باب اعظم عدلست |
انجم چو کبوتران مضرابي | | ز آسيب تو از فلک فرو ريزند |
تعليم توان ستد رسن تابي | | از کار عدوت چون روان گردد |
نشنيدستي ز سيم اعرابي | | از سيم مخالفت سخا نايد |
هم اسلافي مرا هم اعقابي | | تاريخ تفاخرست تشريفت |
اين گنبد زود گرد دولابي | | زوداکه به دلوشان فرو دادست |
چون بخت مخالفت به خوش خوابي | | اي چشم نيازيان ز جود تو |
رخ کرده جلالت تو عنابي | | گفتم که به شکر آن پديد آيم |
زودا که عنان به عجز برتابي | | گفتا ز گراني رکاب من |
با آنکه تو از وراي اين بابي | | فتحالبابي بکردم آخر هم |
ايام چو تيرهاي پرتابي | | تا هست ز شصت دور در سرعت |
طينت قصبي و طبع مهتابي | | خصم تو و دور چرخ او بادا |
وز غصه رخش چو چهرهي آبي | | چون دانهي نار اشک بدخواهت |
در جمله نه صنعتي نه اسبابي | | اسباب بقات ساخته گردون |