مطرب، آخر تو نيز شادم کن

مطرب، آخر تو نيز شادم کن شاعر : اوحدي مراغه اي زان فراموش عهد يادم کن مطرب، آخر تو نيز شادم کن آن پريچهره ياد باد از ما گر چه هرگز نکرد ياد از ما تا بنوشيم يک دو جام دگر ياد او کن، ولي به نام دگر جز حديثش مگوي و پرده مساز چون در آورديش به پرده‌ي راز غزل اوحدي بخوان در حال ور غزل خواهد آن رميده غزال سخن ما بسوزتر باشد گر چه او دلفروزتر باشد من به خدمت دوم کمر بسته ورچه او ساکنست و آهسته من دلش ميکنم فدا، جان نيز او به تن حکم...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

مطرب، آخر تو نيز شادم کن

شاعر : اوحدي مراغه اي

زان فراموش عهد يادم کن		مطرب، آخر تو نيز شادم کن
آن پريچهره ياد باد از ما		گر چه هرگز نکرد ياد از ما
تا بنوشيم يک دو جام دگر		ياد او کن، ولي به نام دگر
جز حديثش مگوي و پرده مساز		چون در آورديش به پرده‌ي راز
غزل اوحدي بخوان در حال		ور غزل خواهد آن رميده غزال
سخن ما بسوزتر باشد		گر چه او دلفروزتر باشد
من به خدمت دوم کمر بسته		ورچه او ساکنست و آهسته
من دلش ميکنم فدا، جان نيز		او به تن حکم کرد و فرمان نيز
او حکايت کند سراسر ناز		من شکايت کنم ولي به نياز
من به شادي که: دوستي دارم		او چو دشمن همي کند زارم
او مرا ميکشد به سر باري		من غمش ميکشم به صد زاري
او کند ترک من، تلف گردم		من کنم ياد ازو خلف گردم
مست بودم، مگير بر مستي		گر کشيدم به زلف او دستي
چون بمن داد ازين نمط جامي		دوش مي‌جستم از لبش کامي
که به اين باده در گرو بودم		ننشستم چو تيزرو بودم
تا بداني که من چه ميخوردم؟		درد من خور، که صاحب دردم
تو خودش نوش کن، به مست مده		جام مي يافتي، ز دست مده
چون توان دادنش بهر سردي؟		مي کزو هست قطره و مردي
چون نهم جام آن نگار از دست؟		پير ما باش و شيشه پر مي‌کن
پاي غم را به ساغري پي کن		من کزين گونه رند باشم مست
عاشقان را ز ننگ و نام چه غم؟		مستم از گفتگوي عام چه غم؟
تا به جاويد مست ميرو و خوش		جرعه‌اي مي ز جام من در کش
بعد ازينت ز کس نيايد شرم		گر شود مجلس تو زين مي گرم
پخته را نيز پخته بايد جام		چه نهي پيش پخته باده‌ي خام؟
بشناسي که پخته يا خامم		اندکي گر بنوشي از جامم
شب تاريک پرده باز کشيد		اوحدي، اين سخن دراز کشيد
وز حريفان ما حريفي نيست		اندرين شهر چون ظريفي نيست
برهيم از وجود خود ما هم		تا بنوشيم ساغري باهم
جامه بر جام خويش ميپوشيم		لاجرم جام خويش مينوشيم
اين نگه کن که «جام جم» دارم		تو مبين اينکه نقل کم دارم
حور محتاج نقل خوان منست		خوان نقل بهشت آن منست
پادشاهيست تنگدستي من		زاده‌ي نيستيست هستي من
ميروم اينک اوفتان خيزان		خوردم از عشق ساغر ريزان
منم و عشق، هر چه بادا باد!		گر تو بر من ستم کني ور داد
آب و نان چيست؟ قوت بي‌دردان		باشد از عشق قوت مردان
عشق داد وز شير بازم کرد		دايه‌ي دل چو سرفرازم کرد
آشتي کن، چو جام ما نوشي		اي که اندر شکست ما کوشي
دور کن سنگ طعنه از جامم		گر چه کوتاه ديده‌اي بامم
ره بگردان، که چاه در راهست		خانه تاريک و وقت بيگاهست
راه جويي کن و ز راه مگرد		تشنه‌اي، گرد جوي و چاه مگرد
باده زين جام سلسبيل بنوش		آب ازين چشمه‌ي سبيل بنوش