اي که بر قصر کوشک سازي تو

اي که بر قصر کوشک سازي تو شاعر : اوحدي مراغه اي پيه بر دنبه ميگدازي تو اي که بر قصر کوشک سازي تو چون به گردون نميرسد خاکست گر چه اين قصرها طربناکست که تواند بر آسمانت برد نردباني چنان بساز، اي گرد چکني نقش خانه از کاشي؟ در رواق سپهر ميباشي دو بسازد، به عقل خام بود هر کرا خانه‌اي تمام بود چه کشي بر سپهر کوهي را؟ خانه‌اي بس بود گروهي را حق «لا تسرفوا» بجاي آور روي در گفته‌ي خداي آور بزن و دست ظلم کن کوتاه خيمه‌ي عاريت برين سر...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

اي که بر قصر کوشک سازي تو

شاعر : اوحدي مراغه اي

پيه بر دنبه ميگدازي تو		اي که بر قصر کوشک سازي تو
چون به گردون نميرسد خاکست		گر چه اين قصرها طربناکست
که تواند بر آسمانت برد		نردباني چنان بساز، اي گرد
چکني نقش خانه از کاشي؟		در رواق سپهر ميباشي
دو بسازد، به عقل خام بود		هر کرا خانه‌اي تمام بود
چه کشي بر سپهر کوهي را؟		خانه‌اي بس بود گروهي را
حق «لا تسرفوا» بجاي آور		روي در گفته‌ي خداي آور
بزن و دست ظلم کن کوتاه		خيمه‌ي عاريت برين سر راه
گردن خويش پر و بال کني		قصر سازي و جمع مال کني
قصر و جمعي چنين نشايد کرد		اندرين راه پر مصيبت و درد
پل و بندي بساز در ره سيل		زين درست و درم به رغبت و ميل
پيش اهل خرد چه خوب و چه زشت؟		کاخ و کاشانه‌اي که خواهي هشت
راه دزدان نابکار ببند		خيز و برکار کن رباطي چند
به خداي ار خداي را داني		تا تو رخت و سراي را داني
هر که اين را فزود آن را کاست		نايد اين هر دو کار باهم راست
فاردي، پاي در زياده منه		ترک اين حرص خانه گير بده
دل بگيرد چو بيش بنشيني		گر چه کاشيست خانه يا چيني
صد کجا ميبري؟ ز صد يک بس		مال چون باز ميبرند از پس
زانکه ويران شود بهشت حرام		چکني خانه‌ها ز خشت حرام؟
تا حلالت کند رعيت ده		گر حرامست خانه، کوچک به
نيش زنبور و خانه‌ي پر شهد		چيست اين خانه با شکستن عهد؟
که به زنبور در رساني کار		نتواني ز خانه‌ي بسيار
کردنش موجب پشيمانيست		خانه‌اي را که روبه ويرانيست
به سليمان عمارت کعبه		حق نداد از طهارت کعبه
يافت اين نيستي بدان همه هست		بهر مرغي که کشته بود به دست
عاقبت خر درو کند بازي		مسجدي کز حرام برسازي
خاصه در دولت چنين عصري		بس بود بهر کبريا قصري
ميتوانست قصرها پرداخت		آنکه او مسجد مدينه بساخت
داد از آن نخوتش پشيماني		ليکن انديشهاي لقماني
پشت بر آز و رخ به طاعت کرد		به چنان خانه‌اي قناعت کرد
سخني کش بلند باشد اساس		نام را بهتر از سخن مشناس
اين عمارت ببين و آن بگذار		چکني تکيه بر عمارت دار؟
زان چو زيبق بجنبد از چپ و راست		اصل اين سيم و زر ز زيبق خاست
نهلد تا به خاک در نرود		زر ز خاکست و بر زبر نرود
ندهي، دوزخت فراخ شود		بدهي، در بهشت کاخ شود
بفشان و بده که آن تو نيست		هر چه در وجه آش و نان تو نيست
تو خودش کن به کام و دندان خرد		نخوري، ديگري بخواهد برد
که به ايشان نميرسد چندان		چه نهي مال بهر فرزندان؟
ورنه زان مال بهره خاکش نيست		پسر ار مقبلست باکش نيست
نشود به زن بيش از آن راضي		کانچه از شحنه ماند و قاضي
چه به طفلان نارسيده دهند؟		اين ابوالقاسمان که پيش رهند
نکند با يتيم پيوندي		ور از آنها فزون شود چندي
غصه را يار و همنشين چکني؟		مال را ميل آتشين چکني؟
سخني روشنست و راهي راست		اين سخنها نه از رعونت خاست
با کسم نيز نيست آزاري		در دلم نيست از کسي خاري
کژ نباتي که تلخ دارد کام		راست زهريست شکرين انجام
راست شيرين کجا توان گفتن؟		تلخي از پند چون توان رفتن؟
فاش گردد که دشمنم يا دوست		مغز اين گر جدا کنند از پوست

اي که بر قصر کوشک سازي تو

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته