گلين خشت از طارم خم شکن! | | بيا ساقي و، طرح نو درفکن! |
به آن خشت، بر من در گفت و گوي! | | برآور به خلوتگه جست و جوي |
ز تار ويام بر زبان بند نه! | | بيا مطرب و، عود را ساز ده! |
نشينم ز بيهوده گويي خموش | | چو او پرده سازد شوم جمله گوش |
که گردد از او سفله، همت بلند، | | بيا ساقي و، زآن مي دلپسند |
که دولت زند قرعه بر نام من | | فروريز يک جرعه در جام من! |
که بر روي کار آرد آبام ز رود، | | بيا مطرب و ز آن نو آيين سرود |
فروبند از کوس شاهيم گوش! | | درين کاخ زنگاري افکن خروش! |
فلکوار دور پياپي بيار! | | بيا ساقيا، ساغر مي بيار! |
خلاصي ز آلايش گل دهد | | از آن مي که آسايش دل دهد |
به يک گوشمال آورش در خروش! | | بيا مطربا! عود بنهاده گوش |
به دانا پيام سروش آورد | | خروشي که دل را به هوش آورد |
که از خم فتاده به دست سبوي، | | بيا ساقي! آن بادهي عيبشوي |
درون فارغ از عيبجويي کنيم | | بده! تا دمي عيبشويي کنيم |
وز آن پرده کن چشم عيبم فراز! | | بيا مطرب و، پردهاي خوش بساز! |
شوم بر سر عيبها پردهپوش | | که تا گردم از عيبجويي خموش |
به دل روزن هوشمندي گشاي، | | بيا ساقي! آن جام غفلتزداي |
به آخرسفر، روي در ره شويم | | بده! تا ز حال خود آگه شويم |
شترهاي ما را حدي ساز کن | | بيا مطرب و، ناله آغاز کن! |
شوند اندرين مرحله تيزگام | | که تا اين شترهاي کاهلخرام |
نه مي، بلکه کبريت احمر بيار! | | بيا ساقي! آب چو آذر بيار! |
به نقد خرد رهنمايي کند | | که بر مس ما کيميايي کند |
که کرد از دلم مرغ آرام، رم | | بيا مطرب! آغاز کن زير و بم! |
ز ابريشم چنگ کن حلقه دام! | | پي حلق اين مرغ ناگشته رام |
که شويد ز دل رنگ و بوي گزاف | | بيا ساقيا! در ده آن جام صاف! |
به فرسنگها رخت بندد دروغ | | به هر جا که افتد ز عکسش فروغ |
بزن اين نوا را در آهنگ راست! | | بيا مطربا! زآنکه وقت نواست |
بجز راست را رستگاري مباد! | | که کج جز گرفتار خواري مباد! |
که شب را نهد راز بر روي روز، | | بيا ساقي! آن جام گيتيفروز |
نماند ز ما هيچ مکري نهان | | بده! تا ز مکر آوران جهان |
که ميداند از نبض حال سقيم، | | بيا مطربا! همچو دانا حکيم |
بدان، درد پنهان هر سينهريش | | بنه بر رگ چنگ انگشت خويش! |
که سازد مرا يک دم از من خلاص | | بيا ساقيا! درده آن جام خاص! |
به ارواح قدسام کند متصل | | ببرد ز من نسبت آب و گل |
که باشد خروشش پيام سروش | | بيا مطربا! در ني افکن خروش! |
ازين دوننشيمن به عاليمقام | | کشد شايدم جذبهي آن پيام |
درين بيشهام زور شيري دهد | | بيا ساقي! آن مي که سيري دهد |
به هم برزنم کار سود و زيان | | بده! تا درآيم چو شير ژيان |
که از رشتهي جان زهش برده تاب | | بيا مطربا! وز کمان رباب |
به من چوي شکاري نفيري فکن! | | ز هر نغمهي زير، تيري فکن! |
ببخش از مي لعل يکرنگيام! | | بيا ساقيا! بين به دلتنگيام! |
برونم برآور به رنگ درون! | | چو جام بلور از مي لالهگون |
ره صلح کن نوبت جنگ را! | | بيا مطربا! برکش آهنگ را! |
شود صد مخالف موافق به هم | | ز ترکيبهاي موافقنغم |
ده آن مي! که در چشم ميخوارگان | | بيا ساقي! اي يار بيچارگان! |
از او بد نمايد بد و خوب، خوب | | درين زرکش آيينهي نقره کوب |
بزن بر رگ پير خم گشته پشت! | | بيا مطرب! از زخمه، زخم درشت |
رساند به گوش من آنسان که هست | | که هر حرف دشوار و آسان که هست |
که سوزد ز ما آنچه نيد به کار | | بيا ساقي! آن آتشين مي بيار! |
شود هر چه نيزر بود، سوخته | | زر ناب ما گردد افروخته |
که از خرمن هستيام باد وي، | | بيا مطرب و، باد در دم به ني! |
گذارد پي مرغ جان، دانه را | | به دور افگند کاه بيگانه را |
که زيرک کند غافل گول را، | | بيا ساقي! آن طلق محلول را |
دهم جفت و طاق جهان را طلاق | | بده! تا نشينم ز هر جفت، طاق |
به گوش حريفان رسان اين سرود! | | بيا مطرب و، تاب ده گوش عود! |
نباشد بجز دختر رز، مباح | | که رندان آزاده را در نکاح |
که فيروزي آمد سرانجام عدل | | بيا ساقيا! در ده آن جام عدل! |
که چندان بقا نيست در دور جور | | بکش بازوي مکنت از جور دور! |
که آرام جان بخشد و انس دل، | | بيا مطربا! پردهاي معتدل |
ز تشويق بياعتدالي رهيم | | بزن! تا ز آشفتهحالي رهيم |
که از روشني دارد آيينه نام، | | بيا ساقيا! آن بلورينهجام |
نمايد خرد عيب ما را به ما | | بده! تا عليرغم هر خودنما |
وز آن مو که بشکافتي، پرده باف! | | بيا مطربا! در نوا موشکاف! |
چو خودبين حريفان به خود بنگريم | | که تا پرده بر چشم خود گستريم |
بنه بر کفم مايهي بيخودي! | | بيا ساقيا! تا کي اين بخردي؟ |
که سر در نيارم به چرخ فلک | | چنان فارغم کن ز ملک و ملک! |
ز پژمردگي گوييا مردهام | | بيا مطربا! کز غم افسردهام |
که بخشد ز دور سپهرم فراغ | | چنان گرم کن در سماعم دماغ! |
سبک باش و جان گرانتر بده! | | بيا ساقيا! مي روانتر بده! |
چو به دادي، از به به بهتر درآي! | | به کف باده در ساغر زر، درآي! |
مکن! کين عجب جانفزا پردهايست | | بيا مطربا! بر يکي پرده، ايست |
که آن را ندانند جز اهل راز | | به هر پرده رازي بود دلنواز |
به جام بلور تر انداخته، | | بيا ساقيا! لعل بگداخته |
بشوييم دست از نو آيندگان | | بده! تا به اقبال پايندگان |
رگ چنگ را زين نوا ده خراش! | | بيا مطربا! زخمهاي برتراش! |
هر آنکس که باقي به فاني فروخت | | که سرمايهي زندگاني، بسوخت |
که صيد طرب را کند ناو کي | | بيا ساقيا! ز آن مي راو کي |
ببنديم گوش از صفير فريب | | بده! تا درين دام دلناشکيب |
که بر رخش عشرت کند فارسي | | بيا مطربا! وآن ني فارسي |
کنيم از بيابان محنت، گذار | | بزن! تا به همراهي آن سوار |
کزين موجزن بحر کشتيشکن، | | بيا ساقيا! مي به کشتي فکن! |
وز اين بيقراريم زايد قرار | | سلامت کشم رخت خود بر کنار |
وز آن پرده اين دلکش آهنگ زن! | | بيا مطربا! زخمه بر چنگ زن! |
که زد افسر شاه را پشت پاي! | | که: خوش وقت آن بيسروپا گداي |
که سازد سبکبار را بردبار | | بيا ساقيا! رطل سنگين بيار! |
به عمر شتابان، درنگ آورد | | به رخسار اميد رنگ آورد |
ز کارش به انگشت بگشا گره! | | بيا مطربا، بر ني انگشت نه! |
نباشد جز آن کارها را گشاد | | ز تو هر گشادش که خواهد فتاد، |
کنيم از ميان قاصد و نامه طي، | | بيا ساقيا! تا به مي برده پي |
گشاييم در بارگاه وصال | | ببنديم بار از مضيق خيال |
ببنديم بر خامه صوت صرير، | | بيا مطربا! کز نواي نفير |
بسوزيم هم خامه، هم نامه را | | زنيم آتش از آه، هنگامه را |
به رندان لب تشنه انعام کن! | | بيا ساقيا! باده در جام کن! |
نخواهد جز آن از جهان با تو ماند | | به هر کس که يک جرعه خواهي فشاند |
به هنجار نيکو و گفتار نيک | | بيا مطربا! پردهاي ساز! ليک |
که اين است آيين نيکان و بس | | به گيتي مزن جز به نيکي نفس |
وز اين مي قدح را جگرگون کنيم | | بيا ساقيا! تا جگر، خون کنيم |
جگرخواري از مي گساري به است | | که غمديده را آه و زاري به است |
ز چنگ طرب تارها بردريم | | بيا مطربا! کز طرب بگذريم |
ز چنگ طرب تار بايد گسيخت | | ز چنگ اجل چون نشايد گريخت |
مي گرم و روشن چو آتش بيار! | | بيا ساقيا! جام دلکش بيار! |
همه کلک و دفتر بر آتش نهيم | | که تا لب بر آن جام دلکش نهيم |
بلندي ده از زخمه آهنگ را! | | بيا مطربا! تيز کن چنگ را! |
همه گوش گرديم و دم در کشيم | | که تا پنبه از گوش دل برکشيم |