عصمت او سالک خط جنان | | حشمت او مالک رق رقاب |
دانش او يافت گذر گاه کان | | بينش او ديد کمين گاه کن |
قاضي از آن گشت بر اهل جهان | | هست به تاييد و خصال اور مزد |
عالم از آن ميرودش در عنان | | هست جنيبت کش او نفس کل |
جاه تو در عالم جان داستان | | اي کف تو عالم جودآفرين |
نيست به از خاطر تو ميزبان | | معتکفان حرم غيب را |
نيست به از خامهي تو ديده بان | | کنگرهي قلعهي اسلام را |
آبي زره دارد و آتش سنان | | از پي کين توختن از خصم تو |
تير ملک نطق ستاره فشان | | چرخ مرا وقت ثناي تو گفت |
در طلب نام نه در بند نان | | مادحيام گاه سخن بينظير |
پيل که بيند به سر نردبان؟ | | طمع نبيني به بر طبع من |
اصبح في وصفک رطب اللسان | | منذ قضي الله و جف القلم |
زين متشاعر لقبانم مدان | | زين متنحل سخنانم مبين |
موج محيط از تري ناودان | | دانم و داند خرد پاک تو |
کلک و بنان تو شفاي جنان | | خسته دلم شايد اگر بخشدم |
شوره ستان دل من بوستان | | نيست عجب گر شود از کلک تو |
خرد سران را شرف جاودان | | بس که بزرگان جهان دادهاند |
سوي مگس وحي کند غيبدان | | مورچه را جاي شود دست جم |
ورنه نبوت چه شناسد شبان | | حق به شبان تاج نبوت دهد |
پادشه دام و دد و انس و جان | | سوي زني نامه فرستد به لطف |
نامهي پران و بريد روان | | از در سيد سوي گبران رسيد |
قرص خور از سنگ کند بهرمان | | نور مه از خار کند سرخ گل |
باد گلستان کند از گلستان | | ابر گهر پاشد بر تيره خاک |
وين همه در وصف تو گفتن توان | | سنت فضل و کرم است اين همه |
وز تو هدي را مدد بيکران | | اي به وفاي تو ميان بسته چرخ |
و اسب سعادات تو را زير ران | | صدر تو ميدان کرامات باد |
متصل مسند تو شعريان | | محتمل مرقد تو فرقدين |
عمر تو چون عقل تو جاويد مان | | کلک تو چون نام تو اقليم گير |
دولت بيدار تو را پاسبان | | فتنه ز تو خفته به خواب عروس |
در سخن از معجزه صاحب قران | | شاعر ساحر منم اندر جهان |
وز صحف من فضلا عشر خوان | | از شجر من شعرا ميوه چين |
در خوي خونين شده دريا و کان | | وز حسد لفظ گهر پاش من |
ساخته ديباچهي کون و مکان | | نعش و پرن بافته در نظم و نثر |
نزل بيفکنده و بنهاده خوان | | وز بنهي طبع در اين خشکسال |
يوسف خاطر بنمايم عيان | | حور شود دست بريده چو من |
از ملکوت و ملکم ترجمان | | اهل زمان را به زبان خرد |
عزلت من کرده به عزت ضمان | | وحدت من داده ز دولت خبر |
مانده ازين سوي جهان خان و مان | | برده از آن سوي عدم رخت و بخت |
زين نشوم غمگن و ز آن شادمان | | گر کلهم بخشي و گر سر بري |
جوقي ازين سر سبک جان گران | | من به سخن مبدع و منکر مرا |
گوهر دريا نه و لاف بيان | | ديدهي بينا نه و لاف بصر |
و آن چو خره سرزن و باطيلسان | | اين چو مگس خون خور و دستاردار |
نيک گريزد دل شير ژيان | | عقل گريزان ز همه کز خروش |
آتش خواران هوا و هوان | | شبه شتر مرغ نه اشتر نه مرغ |
قافيهي هرزهي آن شايگان | | بيت فرومايهي اين منزحف |
سرد معاني چو دم مهرگان | | خشک عبارت چو سموم تموز |
سخت مباهات کنند اين و آن | | خنده زنم چون به دو منحول سست |
طفل به يک چوب و دو تا ريسمان | | هست عيان تا چه سواري کند |
وين جهلا جمله يهودي گمان | | خاطر خاقاني و مريم يکي است |
عيسي يکروزه گه امتحان | | حجت معصومي مريم بس است |
تا نرسد ز اهرمنانم زيان | | نشرهي من مدح امام است و بس |
کز شرفش دهر خرف شد جوان | | پير دبستان علوم، احمشاد |