شراب کوثر و مجلس بهشت و ساقي حور | | بيار باده که شب ظلمتست و شاهد نور |
کهينه خادم خلوتسراي ماست سرور | | کمينه خادمهي بزمگاه ماست نشاط |
معنبرست مشام صبوحيان ز بخور | | معطرست دماغ معاشران ز بخار |
بدوست مشتغليم و ز غير دوست نفور | | ببند خادم ايوان در سراچه که ما |
به حکم آنکه مه از مهر ميپذيرد نور | | ز نور عشق برافروز شمع منظر دل |
کجا بگوش وي آيد صفير طاير طور | | دلي که همدم مرغان لن تراني نيست |
که گفتهاند بپرهيز به شود رنجور | | مرا ز ميکده پرهيز کردن اوليتر |
بهوش باز نيايم مگر بروز نشور | | ولي چنين که منم بيخود از شراب الست |
طبيب منع کند از طبيعت محرور | | ز شکر تو مرا صبر به که شيريني |
که مي پرست نباشد ز جام باده صبور | | ولي ز لعل تو صبرم خلاف امکانست |
که آفتاب شود طالع از شب ديجور | | فروغ چهرهات از تاب طره پنداري |
که ماه چارده دايم ز مهر باشد دور | | چه دور باشد ارت ذره ئي نباشد مهر |
ز ناظري چه تمتع که نبودش منظور | | به روي همنفسي خوش بود نظر ور ني |
بروز حشر سر از خاک برکند مخمور | | ز جام عشق تو خواجو چنين که مست افتاد |