ما جرعه چشانيم ولي خضر و شانيم
ما جرعه چشانيم ولي خضر و شانيم
شاعر : خواجوي کرماني
ما راه نشينيم ولي شاه نشانيم ما جرعه چشانيم ولي خضر و شانيم ما راهبر باديهي عالم جانيم ما صيد حريم حرم کعبه قدسيم ما سرو خرامندهي بستان روانيم ما بلبل خوش نغمهي باغ ملکوتيم سقاي سر کوي خرابات مغانيم فراش عبادتکدهي راهب ديريم گاه از سرمستي ره کاشانه ندانيم گه ره بمقيمان سماوات نمائيم وز کام چه گوئيد که بي کام و زبانيم از نام چه پرسيد که بي نام و نشانيم هر چيز که گوئيد که آنيم نه آنيم هر شخص که دانيد که اوئيم نه اوئيم مائيم که طاوس گلستان جنانيم آن مرغ که بر کنگره عرش نشيند خاک کف نعلين گدايان جهانيم هر چند که تاج سر سلطان سپهريم هر گه که زبور غم سوداي تو خوانيم داود صفت کوه بصد نغمه بنالد از چشم گهربار قلم خون بچکانيم خواجو چو کند شرح غم عشق تو املا