شنيدم که در مرزي از باختر

شنيدم که در مرزي از باختر شاعر : سعدي برادر دو بودند از يک پدر شنيدم که در مرزي از باختر نکو روي و دانا و شمشيرزن سپهدار و گردن کش و پيلتن طلبکار جولان و ناورد يافت پدر هر دو را سهمگن مرد يافت به هر يک پسر، زان نصيبي بداد برفت آن زمين را دو قسمت نهاد به پيکار شمشير کين برکشند مبادا که بر يکدگر سر کشند به جان آفرين جان شيرين سپرد پدر بعد ازان، روزگاري شمرد وفاتش فرو بست دست عمل اجل بگسلاندش طناب امل که بي حد و مر بود گنج و سپاه...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

شنيدم که در مرزي از باختر

شاعر : سعدي

برادر دو بودند از يک پدر		شنيدم که در مرزي از باختر
نکو روي و دانا و شمشيرزن		سپهدار و گردن کش و پيلتن
طلبکار جولان و ناورد يافت		پدر هر دو را سهمگن مرد يافت
به هر يک پسر، زان نصيبي بداد		برفت آن زمين را دو قسمت نهاد
به پيکار شمشير کين برکشند		مبادا که بر يکدگر سر کشند
به جان آفرين جان شيرين سپرد		پدر بعد ازان، روزگاري شمرد
وفاتش فرو بست دست عمل		اجل بگسلاندش طناب امل
که بي حد و مر بود گنج و سپاه		مقرر شد آن مملکت بر دو شاه
گرفتند هر يک، يکي راه پيش		به حکم نظر در به افتاد خويش
يکي ظلم تا مال گرد آورد		يکي عدل تا نام نيکو برد
درم داد و تيمار درويش خورد		يکي عاطفت سيرت خويش کرد
شب از بهر درويش، شب خانه ساخت		بنا کرد و نان داد و لشکر نواخت
چنان کز خلايق به هنگام عيش		خزاين تهي کرد و پر کرد جيش
چو شيراز در عهد بوبکر سعد		برآمد همي بانگ شادي چو رعد
که شاخ اميدش برومند باد		خديو خردمند فرخ نهاد
پسنديده پي بود و فرخنده خوي		حکايت شنو کودک نامجوي
ثناگوي حق بامدادان و شام		ملازم به دلداري خاص و عام
که شه دادگر بود و درويش سير		در آن ملک قارون برفتي دلير
نگويم که خاري که برگ گلي		نيامد در ايام او بر دلي
نهادند سر بر خطش سروران		سرآمد به تاييد ملک از سران
بيفزود بر مرد دهقان خراج		دگر خواست کافزون کند تخت و تاج
بلا ريخت بر جان بيچارگان		طمع کرد در مال بازارگان
خردمند داند که ناخوب کرد		به اميد بيشي نداد و نخورد
پراگنده شد لشکر از عاجزي		که تا جمع کرد آن زر از گر بزي
که ظلم است در بوم آن بي‌هنر		شنيدند بازارگانان خبر
زراعت نيامد، رعيت بسوخت		بريدند ازان جا خريد و فروخت
بناکام دشمن بر او دست يافت		چو اقبالش از دوستي سربتافت
سم اسب دشمن ديارش بکند		ستيز فلک بيخ و بارش بکند
خراج از که خواهد چو دهقان گريخت؟		وفا در که جويد چو پيمان گسيخت؟
که باشد دعاي بدش در قفا؟		چه نيکي طمع دارد آن بي‌صفا
نکرد آنچه نيکانش گفتند کن		چو بختش نگون بود در کاف کن
تو برخور که بيدادگر برنخورد		چه گفتند نيکان بدان نيکمرد؟
که در عدل بود آنچه در ظلم جست		گمانش خطا بود و تدبير سست
خداوند بستان نگه کرد و ديد		يکي بر سر شاخ، بن مي‌بريد
نه با من که با نفس خود مي‌کند		بگفتا گر اين مرد بد مي‌کند
ضعيفان ميفگن به کتف قوي		نصيحت بجاي است اگر بشنوي
گدايي که پيشت نيرزد جوي		که فردا به داور برد خسروي
مکن دشمن خويشتن، کهتري		چو خواهي که فردا بوي مهتري
بگيرد به قهر آن گدا دامنت		که چون بگذرد بر تو اين سلطنت
که گر بفگنندت شوي شرمسار		مکن، پنجه از ناتوانان بدار
بيفتادن از دست افتادگان		که زشت است در چشم آزادگان
به فرزانگي تاج بردند و تخت		بزرگان روشندل نيکبخت
وگر راست خواهي ز سعدي شنو		به دنباله راستان گژ مرو